Achtentwintig!

Sommige getallen zijn belangrijk in iemands leven. Voor mij is dat onder andere het getal 28, want mijn achtentwintigste verjaardag zou hoogstwaarschijnlijk de laatste van mijn leven worden.
Toen de diagnose van een ongeneeslijke lymfeklierkanker gesteld werd, zeiden de artsen mij dat ze me geen twee maanden overleven konden garanderen. Ik zou dus geen 29 jaar worden!

In samenspraak met de artsen, en indien mijn lichaam het toeliet, mocht ik naar huis om die verjaardag te vieren.
U kunt zich voorstellen dat het woord “vieren” in dit geval niet helemaal op zijn plaats was!
Toen die dag aanbrak, werd ik naar huis gebracht, zelf rijden zat er niet in.

Thuis waren behalve Inger en Sam nog enkele mensen aanwezig en op de tafel stond de verjaardagstaart met kaarsen, twee kaarsen, één in de vorm van een twee en één in de vorm van een acht. Heel goed bedacht, want ik was niet in staat om 28 kaarsen uit te blazen.
Niemand had blijkbaar zin om de kaarsen aan te steken, en ik was blij dat ik mijn kaars niet moest uitblazen.

Die dag gebeurde er iets heel bijzonder: de pijn in mijn mond, die een gevolg was van de gezwellen, verdween en tegen de avond waren ook de gezwellen in mijn mond weg!
Ons gebed was verhoord, God wil mensen gezond hebben.

Dit is een lang verhaal dat ik hier even kort uitleg.
We zijn nu 30 jaar verder…!

“Wat dan met die kaarsen”, zal u denken.
Wel, die heb ik goed bijgehouden,
ze komen van pas wanneer ik 82 word.

“Want hoevele beloften Gods er ook zijn, in Hem is het: Ja!” (2 Corinthiërs 1:20)

Veel zegen,

Hugo