Nathalie vertelt zelf haar verhaal:

Op maandag 14 april 2008 werd ik opgenomen in het ziekenhuis voor een kleine ingreep, dat dachten we ten minste. Sinds enkele maanden had ik aan beide borsten een vervelende huidplooi. Een plastisch chirurg zou deze verwijderen. Knipje en klaar.

Ik was er helemaal niet mee bezig en had zelfs niet de intentie om voor me te laten bidden. Zo’n niemendalletje was het. De operatie gebeurde onder volledige narcose en na een uurtje was ik weer wakker. Daar liep het al fout!
Blijkbaar had ik een reactie op de verdoving en daalde mijn bloeddruk erg snel. Ik voelde me belabberd. Extra rust, medicijnen en natuurlijk gebed brachten verlossing.
De ochtend daarna had ik vreselijke pijn op de plek van de ingreep. Logisch, dacht ik. Ik nam een pijnstiller en kroop opnieuw onder de wol. Geen enkele houding bracht verlichting. Sterker nog, het leek of er langs alle kanten aan de huid van mijn borsten getrokken werd: pijn, pijn, pijn…

Ik belde een arts en die raadde me aan om de dikke verbanden te verwijderen en er schone dunne verbanden op te leggen. Ik probeerde dit, maar viel bijna flauw van de pijn. Alle pleisters kleefden in de wonde, de kompressen waren doordrenkt met etter.
De sneetjes die ik verwachtte, bleken 2 grote insnijdingen van 10 cm te zijn! Bovendien waren er hechtingen losgekomen, waardoor de wonde ging open staan. Met vreselijke pijn ging ik met mijn zus, die verpleegster is op Gasthuisberg, naar spoedgevallen. Opnieuw kreeg ik een drukverband in de hoop dat alles mooi zou dichtgroeien. Intussen was ik er wel van overtuigd dat je ook voor ogenschijnlijk kleine dingen beter laat bidden! En dat deed onze kerk dan ook…Ondanks het gebed bleef de pijn duren. Op een avond was de maat vol.  Huilend van de pijn liep ik door ons huis. Ik ging naar de huisarts en deze verwijderde de verbanden. Hij schrok erg.

Alle hechtingen aan beide borsten waren volledig losgekomen. Twee donkere, open  gapende wonden, waar hier en daar nog draden uit hingen waren het resultaat van een mislukte ingreep!
Bovendien had ik er nog een stafylokokken infectie erbij gekregen waardoor de wonde etterde. Ik kreeg een zware antibioticakuur voorgeschreven en een thuisverpleegster kwam twee keer per dag de wonde reinigen. We bleven bidden.
Drie weken liep ik rond met etterende borsten. Een bh gaf steun, maar knelde op de wonde. Ik kon mijn armen amper bewegen en het verschonen van de verbanden was ook geen lachertje! Nog steeds werd er hard gebeden.
Op 5 mei was er conferentie in Nederland met vele grote sprekers, waaronder Heidi Baker. Er werd voor genezing gebeden, maar echt beterschap zag ik niet.

Op een avond sprak Wesley Campbel. Hij deed een oproep voor mensen met open wonden. Eerst dacht ik nog: “ ach laat maar, er is al voor me gebeden, dus ben ik al genezen “. Toen hij bleef aandringen dat er iemand was met een open wonde en er niemand naar voren ging, sprong ik recht.
Ik baande me een weg naar voor en plots voelde ik uit beide borsten een lading etter stromen. Mijn hele bloes werd nat! Ik voelde een warmte in mijn lichaam,  die als het ware van binnen uit naar buiten kwam door de grote open wonden. Wonderlijk was dat het helmaal geen pijn deed!
Ik riep om hulp, want ik zag er niet uit. Werner, m’n man en een verpleegster uit de zaal snelden me ter hulp. Dit zag de spreker en meteen werd er een microfoon onder mijn neus gehouden. Hij vroeg me dadelijk te getuigen.
Daar sta je dan voor een volle zaal met je handen rond je borsten en een doordrongen natte bloes! Maar ik wist dat ik genezen was en dat was het getuigen wel waard!

De verpleegster verbond de wonde opnieuw, sprak nog een gebed uit en liet me naar huis gaan om te rusten. De volgende ochtend maakte Werner de verbanden los. Ze waren doorweekt van de etter, maar de beide sneden van 10 cm waren dicht!!!
Ik was zo blij! Geen pijn meer, geen verbanden, geen infectie … alles had de Heer met Zijn liefde genezen! Ook de verpleegster die me verzorgd had, was verwonderd over het wel erg snelle herstel!
Dinsdag reden we weer huiswaarts en op donderdag moest ik op controle bij de chirurg langs. “ Dat ziet er allemaal goed uit, hé “, complimenteerde hij zichzelf.
De arme man wist niet wat er de afgelopen weken gebeurd was. Ik toonde hem de foto’s die we maakten in deze periode. Hij ging zitten en vroeg zich af hoe dit kon gebeurd zijn…laat staan dat het ooit nog goed zou komen! Ik vertelde mijn hele verhaal en getuigde van wat God had gedaan door het gebed van vele lieve broers en zussen. Hij doet nog steeds wonderen!
Ik heb alleen erg grote, lelijke littekens aan deze ingreep overgehouden. Ik weet nu echter beter dan ooit waar ik die laat behandelen…Bidden helpt…zelfs voor ‘kleine’ dingen!!!