Een getuigenis van Carine:

“Annick, mijn buurvrouw, en ik joggen wekelijks twee à driemaal.

Tijdens het joggen wordt er heel wat verteld, over de kinderen, de hond enz…

Ze vertelde me tijdens één van die keren dat ze een weekendje gingen doorbrengen in Durbuy met de familie en Imca, hun hond,  mocht mee. Ze had Imca de vrijdag voor dit weekend nog door de dierenarts een spuitje laten zetten tegen hondsdolheid.  

Maandag na hun weekend zei Annick me dat Imca niet meer op zijn poten kon staan.  Eerst dacht ik dat dit wel kon zijn omwille van de lange wandelingen die zij daar eventueel deden.  Maar zijn voor- en achterpoten lagen er maar lam bij, hier klopte echt iets niet.  

De dierenarts stond voor een raadsel. Dit had hij nog niet meegemaakt. Hij dacht niet dat er een verband zou kunnen zijn met die inenting. Toch was het zo dat ik in mijn geest de bevestiging kreeg dat dit er wel mee te maken had.   

Imca werd voor enkele dagen in observatie genomen in een dierenkliniek, waar ze wat testen deden. 

Toen ze hem daar terug gingen halen, kregen ze het bericht dat ze verder moesten afwachten en zien wat het zou worden.  Ofwel zou het stilletjes aan beteren over een tijdspanne van minstens 8 weken, ofwel zou hij slechts gedeeltelijk herstellen of helemaal niet meer.  

Vanaf het eerste moment sprak ik opstandingskracht uit over Imca en zei hem om op te staan in Jezus’ naam.  

Dit sprak ik uit in het bijzijn van Annick en de kinderen. Ik wist op dat moment dat dit resultaat ging geven, er was een zekerheid in mij dat dit in orde zou komen.  De papa en de opa  haalden de verwachting  van de kinderen terug naar beneden doordat zij op de situatie keken en er niet veel goeds in zagen.

Annick en de kinderen waren triestig.  Er vloeiden heel wat traantjes.

Ik zei hen dat Imca het aanvoelde als ze de moed opgaven, dat we samen moesten geloven in genezing en dat Imca dan ook sneller zou herstellen. Zo kregen ze moed om door te gaan.

Imca beterde enorm. Elke dag was er een klein wondertje te zien: eerst een staart die kwispelde,  zijn ademhaling ging beter, hij kon op zijn zij liggen, de achterste poten kregen kracht en zo sloop hij al wat voort, de voorste poten kregen kracht, hij kon staan, hij stapte, hij liep en dit allemaal op één week tijd!

Van een wonder gesproken…

Wij blij, de buren blij, God is groot, Hij houdt van Zijn schepping….

Dank U Papa!”