Waar begin je bij het schrijven van een getuigenis van herstel van je hart en je innerlijk? Een herstel van hartverscheurende pijn tot een nieuw leven.
In 2009 ontdekte ik dat mijn man een verhouding had met een andere vrouw. De confrontatie hiermee was voor hem het vertrekpunt naar haar, voor mij het begin van een relatie met God. Hoewel een buurvrouw me die nacht, nadat ik haar had opgebeld met de boodschap ‘HELP! Ik ga iets geks doen’, vertelde dat Jezus hier ook voor gestorven was en ik altijd met haar mee mocht naar de kerk die ochtend, had ik dit niet nodig zei ik. Het grootste deel van die nacht is ze bij mij gebleven, maar ze drong helemaal niet aan.
Die ochtend belde ik met de boodschap: “Maak dat je hier bent maar wacht geen 15 minuten, want dan ga ik niet meer mee.”

Een kwartier later stond ze daar, veel te vroeg nog om naar “die kerk” te vertrekken, maar ze stond er. Na de preek stelde ze me voor om met iemand van het team te praten. Inger zat even later naast me en om een lang verhaal kort te maken, nog wat later gaf ik mijn leven aan Jezus.
We hebben een God van relatie, Die alle dingen nieuw maakt, dus Hij kon mijn huwelijk redden. Was ik daar echt van overtuigd? Ik weet het niet, maar we baden er wel voor. Toen ik even later thuiskwam, kreeg ik telefoon van mijn man met de vraag of hij wat kleren kon komen halen. Daar ging mijn hoop op redding van mijn huwelijk. Ik was een wrak, mijn hart deed ondraaglijk pijn, mijn leven stortte in. Mijn buurvrouw heeft de hele week over me gewaakt en me laten zijn hoe ik was, terwijl zij een veilige haven bood en waarschijnlijk voor me bad.
En toch voelde ik me niet eenzaam. Ik was wel ontzettend boos en teleurgesteld in God. Na 3 dagen voelde ik me dan ook weer schuldig want hoewel ik in zak en as zat, voelde ik ook een zekere vreugde. Voor mij was dat een teken dat Jezus echt was. We bleven bidden voor herstel van mijn huwelijk en enkele weken later kwam mijn man terug thuis. Ik was gelukkig ondanks de verschrikkelijke spanning die er hing.

De hele periode voor zijn thuiskomst was mijn enige lichtpunt zondag (en later ook dinsdag), de dag dat ik naar de kerk ging. Als ik dan daar was, wou ik weer naar huis maar toch ben ik blijven gaan, ook toen mijn man terug thuis was. En dan kwam ik op een zondag thuis en was hij voorgoed vertrokken...dat wist ik gewoon. Vanaf die dag ben ik God gaan zoeken voor wie Hij is, en niet alleen om mijn huwelijk te herstellen. Het is een hele strijd geweest: wenen, boos en soms woedend zijn, willen stoppen met leven, alles doen om mijn man terug te krijgen…
Ik herinner me dat ik in die eerste maanden het boek “Mijn geliefde kind” had gekocht. Ik nestelde me dan op Papa’s schoot en deed zoals de schrijver aanraadde: ik las het boek luidop. De eerste dagen kwam ik geen 3 regels ver voor de tranen vloeiden. Maar ik bleef volhouden. Elke dag opnieuw in mijn schommelstoel op Papa’s schoot. Stilaan begon ik te beseffen door te lezen, door naar de kerk te gaan en achter God aan te gaan hoe kostbaar ik was.
“We hebben een God die leeft!”. In de kerk knikte ik ja. Thuis raasde ik het uit: “een levende God, een levende God, daar voel ik niets van”. Weken gingen zo voorbij tot ik op een gegeven moment in februari in mijn warm badje lag. De tranen rolden en ik voelde me een hoopje ellende tot ik op een bepaald moment armen rondom me voelde. Ik wist dat dit de armen van God waren. Die avond werd God voor mij heel levend!
Hoewel ik me nog steeds verschrikkelijk voelde, begon ik terug met deeltijds werken en stilaan verdween de pijn. Dan voelde ik me daar weer schuldig over, want wat moesten de mensen wel niet denken…

Het was een jaar geleden dat mijn man vertrokken was naar een andere vrouw, die ik heel het jaar had ‘vergeven’ maar helemaal niet vanuit m’n hart. Ik voelde me zoveel beter dan haar, ik keek op haar neer en sprak neerbuigend en behandelde haar ook zo. Toch koos ik ervoor om op die dag te zeggen: “Vandaag ben ik een jaar christen, het is een jaar geleden dat ik mijn leven aan Jezus heb gegeven.” Ik besloot een “His Healing Love week” te volgen. Tijdens die week ontving ik een diepe vreugde en die blijft groeien!
Tot op dat moment was het nog steeds niet duidelijk wat er ging gebeuren. Heel wat kleren van mijn man hingen nog in de kast, er was van scheiding nog steeds geen sprake, maar dat maakte het niet gemakkelijker. We zouden op gemeenteweekend gaan en ik dwong mijn man tegen mijn thuiskomst een keuze te maken. Of zijn kleren en spullen waren weg of hij kwam terug. De vrijdag van het weekend naderde en toen belde ik hem op om te informeren of hij al een beslissing had genomen. Hij had één vraag: “ziet God mij minder graag als ik bij haar blijf?”. “Nee”, was mijn antwoord, “wat je ook beslist, God ziet jou hierdoor niet minder graag.” Op dat moment wist ik dat de kast bij mijn thuiskomst leeg zou zijn. Toch vertrok ik op weekend want ik wist dat het goed was dat ik meeging!

Ondertussen werd ik enorm bemoedigd door preken en mensen uit onze kerk. Ik kreeg een hele familie in Jezus en mijn leven veranderde stilaan in iets nieuws. Maar geloof me, ik ben vaak boos op God geweest en Hij heeft dit iedere keer geweten! En toch bleef Hij bij mij, hield van mij en veranderde mij, Hij zegende mij, Hij genas mij en vroeg mij om actief deel te nemen aan Zijn overwinning in mij.
DUS... de dag bleef niet uit dat Hij me zei: “Nu is het tijd om tegen de vriendin van je ex-man sorry te zeggen voor je gedrag naar haar.” Ik wist dat ik haar een brief moest schrijven. Dat ik een grote mond heb, is wel geweten, dus ik zei tegen God: “Dat is goed, maar Jij zorgt dat de brief daar geraakt.” Ik denk dat ik nog geen 2 dagen later telefoon van mijn ex-man kreeg: of hij de dag nadien even kon langskomen. Tijd om te schrijven dus... Toen hij kwam was mijn brief klaar en vroeg ik of hij die wou afgeven aan haar. Ik zag hem denken: “oh nee, hier gaan we weer”. Ik zei ook dat als het voor haar goed was, hij de brief ook mocht lezen. De brief werd afgegeven want de volgende ochtend kreeg ik een berichtje van haar. Toen kon ik het niet meer houden en barstte in tranen uit en bedankte haar voor haar bericht. God wist duidelijk waar Hij mee bezig was, want op dat moment kwam er ook vergeving die dieper ging dan woorden.
Nu, 8 jaar later, leid ik een heerlijk leven als alleenstaande, iedere dag dichter en dichter bij God. Het is een hele weg geweest, maar wat een uitkomst, wat een leven heb ik in de plaats gekregen! Ik had me nooit kunnen voorstellen dat uit die scheiding iets goeds kon komen, MAAR Hij doet alle dingen medewerken ten goede.

De verscheurende pijn die er ooit was, kan ik niet meer voelen of mezelf voorstellen. Ik weet dat het vreselijk was, maar Papa heeft het weggenomen. Wat een zegen om dit te kunnen zeggen!!
Ik weet dat ik weet dat ik weet dat ik het weet. Mijn leven is een groot avontuur van zegen naar zegen. Is het altijd gemakkelijk, zijn er geen moeites meer? Ooooo jawel, maar Papa draagt me er door heen als ik Hem toelaat. En Hij wacht steeds rustig af.
Hij is fier op mij, Hij houdt van mij en soms zie ik dat zo voor me. Ik zie Hem genietend lachen met mij. Op wandelingen loop ik soms echt naar Hem toe, ’s avonds kruip ik in de schommelstoel op Zijn schoot en dan weer huppelen we samen rond. Het is heerlijk om zo te mogen leven. Het leven dat Hij vernieuwde is wonderlijk. Ik ben tot over mijn oren verliefd op Hem! En weet je? Die liefde is er voor ieder van ons… nu op dit moment. Waarom nog wachten?