Imelda stuurde ons volgend getuigenis door:

“Mijn vader verblijft sedert enkele jaren in een woonzorgcentrum. In februari had hij een verkoudheid maar hij scheen aan de beterhand. Toch verdween zijn eetlust. Voorheen vond hij het eten altijd lekker en kon hij van alles genieten. Eind februari, op een zaterdag, gingen we bij hem op bezoek.

Hij zag er grauw uit en hij zei dat de verpleging de dokter van wacht had willen bellen maar hij vond dat zelf niet nodig. Hij wachtte liever tot maandag zodat zijn eigen huisdokter kon komen. Wij waren toch ongerust. Zondag zijn we dan teruggegaan en hij zag blauw rond z’n mond. Er werd dan toch maar een dokter van wacht gebeld. Maandagmorgen moest er bloed en een urinestaal genomen worden. Maandagnamiddag kwam zijn huisdokter met de resultaten maar toen bleek reeds dat mijn vader er erg aan toe was. Hij was helemaal verward en gedroeg zich helemaal niet meer normaal. Zelf weet hij hier niets meer van.

Hij werd op spoed opgenomen in het H.Hart ziekenhuis. Daar vertelden ze ons dadelijk dat de situatie zeer ernstig was: een longontsteking, een blaasinfectie en - last but not least - hartfalen. Dit verontrustte de artsen het ergst. Hij verbleef een week op intensieve en was helemaal verward. Hij had allerlei nachtmerries die hij bleef voor waarheid nemen. De dokters verwittigden ons nogmaals dat het er helemaal niet goed uitzag. De overbruggingen die hij 15 jaar eerder had gekregen waren dichtgeslibd en opereren was geen optie meer gezien zijn leeftijd (88 jaar).

Natuurlijk hebben we toen gebeden en onze hemelse Papa gevraagd voor de beste oplossing, maar liefst dat hij toch nog een poosje bij ons zou kunnen blijven in goede conditie. En kijk, na een week mocht hij naar een gewone kamer op de afdeling cardiologie waar hij langzaam herstelde. Na 3 weken ziekenhuis mocht hij terug naar het woonzorgcentrum. Hij werd er met open armen ontvangen want hun was door het ziekenhuis verteld dat de kans groot was dat mijn vader niet meer terug zou komen. In het rapport van het ziekenhuis staat ook: “levensverwachting: kort, comforttherapie is aangewezen”.

Grappig was dat hij de eerste dagen met het personeel beschaafd Nederlands sprak wat daar niet de gewoonte is. Maar hij antwoordde dan dat hij 3 weken in 't stad was geweest en gewoon was om beschaafd te spreken en dat ze blij mochten zijn dat hij niet naar China was geweest want dan zouden ze hem niet meer verstaan!
Nu, twee maanden later, is mijn vader in prima conditie. Hij geniet terug van zijn eten en een biertje. Hij gaat wandelen, wat hij in jaren niet meer deed en is dankbaar voor elke dag.
Dank U, Vader dat we deze aangename periode nog mogen ontvangen. Hoe lang deze periode zal duren, weten we niet maar we zijn er heel blij mee!”