In juni kregen we van Monique v.N. volgend getuigenis doorgestuurd:

Ik was net bij de tandarts voor een kroon behandeling. Vorig jaar ging dat niet goed. De tandarts prikte toen zeker 10 keer naast de zenuw waardoor ik helemaal gestresseerd was en flauwviel (mede door mijn lage bloeddruk) in de tandartsstoel. We hebben die dag de behandeling niet afgemaakt en ik ben stoned naar huis gereden.

De keer erna had hij zijn vrouw, die ook tandarts is, erbij gevraagd. Zij kon blijkbaar beter prikken en zenuwen vinden. De zenuw werd sneller gevonden maar ook die keer ging ik weer onderuit.

Mogelijk reageerde ik ook op de soort medicatie dus die hadden ze deze keer al aangepast maar zelfs dat had niet geholpen. Maar deze keer maakten we na het flauwvallen de behandeling wel af. Deze keer was ook mijn man al meegekomen zodat ik na de behandeling niet zelf 20 km naar huis hoefde te rijden. Uiteindelijk ging ik dus een jaar geleden na veel gedoe met een mooie kroon in mijn mond naar huis.

Op de Vaderhartschool A in Vaalbeek in november jl. brak er weer een kies. Toen heb ik ook vanwege mijn angst rond de laatste kroonbehandeling een nieuwe afspraak bij de tandarts nog even uitgesteld maar een paar weken geleden brak die kies nog verder af.

Ik had vandaag de eerste behandeling voor deze nieuwe kroon gepland. Inmiddels ben ik zelf wel twee Vaderhartscholen rijker. Vorige week zat ik namelijk weer in Vaalbeek, dit keer voor de B school. Deze twee weken hebben me zodanig veranderd (mijn kijk op God als Vader en op ons als zonen van Hem) waardoor ik het nu als een mooie bevestiging van God zou ervaren als ik Hem tijdens de behandeling echt op zou merken… Alle andere keren bad ik natuurlijk ook, maar nu vroeg ik Hem om te tonen aan mij dat Hij er ook echt zou zijn voor mij.

Hier volgt wat er nu gebeurde. De tandarts prikte maar 1 x en schoot meteen in de goede zenuw en vlot daarna kon de behandeling beginnen. En ik was niet flauwgevallen!
Ondertussen ging het gesprek tussen de tandarts en mijn (weer opnieuw) meegereden man over reanimeren ed. Niet echt een geweldig gesprek als je weet dat de vrouw in de stoel helemaal niet tegen dat soort praat kan maar mijn mond zat vol met tandartsspullen zodat ik niet echt iets kon zeggen.
Ik bad dus maar dat het op zou houden, maar merkte ook dat het me niet zo’n naar gevoel gaf dan dat ik meestal gewend was bij dat soort gesprekken.

Ondertussen merkte ik ook de Vader op. Ja, ja, ik lag op Hem in de stoel met mijn rug op Zijn buik. En Hij kietelde mij. Ik was een kind. ZIJN KIND!
Wat een feestje! Hij trok mij erdoor. Ik had ook geen enkel moment pijn of andere nare ervaringen meer.

Zelfs de tandarts merkte het op. Aan het einde van mijn behandeling zei hij tegen mij: “Dat hebben we met z’n tweetjes goed gedaan!”.
Dat over met z’n tweetjes heb ik natuurlijk weer gecorrigeerd zodra alle spullen uit mijn mond waren en ik weer kon praten met m’n nog verdoofde lippen.
Ik vertelde dat er mensen voor me baden en dat ik tijdens de behandeling in de hemel geweest was. Ik vertelde hem over een Vader in de Hemel, dat kan wel in het katholieke Brabant. Hij zei me dat het er voor hem niet toe deed waarin je geloofde.
Dat was voor mij een beetje teleurstellend maar ik vermoed dat we mogelijk een volgende keer nog wel verder kunnen praten over deze zaken.

Voor mij is het belangrijkste gebeurd: ik heb met mijn Vader al giechelend deze behandeling ondergaan. Ik heb geleerd weer Zijn kind te zijn en het allemaal van Hem te verwachten en te ontvangen!

De impact van deze twee scholen hoeft voor mij dus geen verder betoog: ze zijn aan iedereen aan te bevelen! Zo’n tastbare relatie wil onze hemelse Vader met ons. Halleluja!