We kregen volgend getuigenis doorgestuurd van Monique:

“Op mijn vijftiende koos ik als katholiek Nederlands meisje voor Jezus maar op één of andere manier kon ik mijn geloof niet vasthouden.
Ik raakte in de knel, maar besefte eigenlijk niet dat ik ondertussen - ergens onderweg - God was kwijtgeraakt.

Op latere leeftijd begon ik opnieuw te zoeken naar iets, ik wist niet wat, en zocht ondertussen ook herstel voor mijn verwonde ziel.

Na vele omzwervingen bij van alles en nog wat, vond ik mijn geloof in Hem pas echt terug toen ik al 38 was en toen kwam ik ook te wonen, waar ik nu woon.

Vanaf dat moment begon het echte diepe herstel samen met Jezus, die ik weer teruggevonden had. Ik liet me dopen door onderdompeling en werd ook gedoopt in de Heilige Geest. Na een heel proces van bevrijding en genezing, begon ik ook zelf uit te stappen in geloof: het bidden voor andere(n) (zieken).
Het was een feest om van alles mee te maken hierin maar tijdens die bediening voelde ik dat mijn gebed soms erg mechanisch was. Ik wilde eigenlijk meer van Zijn liefde ervaren voor anderen.

Toen ik in maart 2016 op een tweedaagse conferentie over het Vaderhart van God het woord ‘thuiskomen’ hoorde, wist ik wat ik wilde: dat dus! Nog meer rust en vrede en diepe liefde ervaren…
Eind juni besloot ik dan ook om me op te geven voor de Vaderhartschool in België, een 5 daagse school, die hier onderwijs in ging geven. Ik koos hiervoor voor mezelf en ook om straks anderen hierin te begeleiden. De week in Vaalbeek was dan ook een prima week. De eerste dagen miste ik mijn thuis nog: Leon, mijn man, de jongens en ook mijn mooie recent opgeknapte woonkamer en mijn eigen bed. Al snel was Zijn Liefde en het thuiskomen bij Hem die week veel belangrijker.

Omdat ik altijd erg in de toekomst leefde, had ik ook pas nog voor mezelf opgeschreven dat het er eigenlijk niet zo toe doet, wat ik doe (in de toekomst) of waar ik woon, want Jezus is de weg, de waarheid en het leven (Johannes 14 vers 6). Ik onderstreepte daarbij vooral het woord ‘de weg!’ nog in mijn Bijbel. Jezus was dus de route die ik moest nemen! Hijzelf is dus het pad!
Maar de zin na de komma, die we allemaal kennen, begon zich ook steeds meer aan mij op te dringen, nu meer als een openbaring: “want niemand komt tot de Vader, dan door Mij!”, zegt Jezus dan. We gaan dus via Jezus (als pad) en Zijn verlossingswerk tot bij de Vader! Het gaat om de Vader! Hij is ons (eind)doel. Daar wilde Jezus ons ook op wijzen met Zijn onderwijs, in Zijn mens zijn en in het Zoon van de Vader zijn. Hij wil dat wij ook als zonen en dochters leven, afhankelijk van de Vader. Met Hem praten, bij Hem op schoot zitten, hem onze Papa noemen: thuiskomen in Vaders Liefde!

Want God is ook liefde (1 Johannes 4 vers 8) en Hij leidt ons steeds verder omhoog, omhoog over de weg van de liefde (1 Cor 12 vers 31).
Ja, wij zijn Zijn geliefde kinderen, elke dag!

Ben ik dan thuisgekomen bij de Vader tijdens die week in Vaalbeek? Ja, ik ben heerlijk ondergedompeld geweest als dochter in Zijn Liefde voor mij. Kan ik die Liefde dan omschrijven in een gevoel? Ja en nee. Ja, in het dieper liefde te hebben ontvangen in mijn hart, waar ik, als ik erover spreek, van ‘vol kan schieten’. Maar eigenlijk was het ook gewoon rustig thuiskomen bij Hem. Thuiskomen ervaar ik ook als een keuze die je kunt maken, als je al het oude achter je hebt kunnen laten en mogelijk ook al herstel hebt ervaren en dan vanuit die liefde en in totale overgave en nog meer vanuit afhankelijkheid durft te gaan leven.

Het is dus een flink proces geweest. Na mijn bekering een weg die 13 jaar duurde: bevrijding, genezing en nu echt thuiskomen bij de Vader. En in het fysieke ook echt thuiskomen op deze plek in Brabant waar Hij me nu al 13 jaar laat wonen. Toch hoop ik natuurlijk nog verder te groeien in Zijn liefde, want we kunnen pas goed uitdelen van Zijn Liefde als we zelf tot de rand toe gevuld zijn en overlopen.
Ik wens, hoop en bid, voor ieder die dit leest, dat hij of zij ook op een dag kan zeggen: Ik ben thuis bij de Vader! Want een fijnere plek is er niet! Ik heb nu gekozen echt over de drempel van Zijn (t)huis te gaan en ik verwacht dat ik me daarin, ook langzaamaan, steeds beter thuis zal gaan voelen. Ik weet nu ook dat Hij me nog beter kan gaan helpen in alles wat ik voor en met Hem ga ondernemen. Want Zijn kracht openbaart zich ten volle in mijn zwakheid. Ik ga me dus opstellen als Zijn kleine kind. En zo voel ik me nu ook. En ik wil niets anders meer doen, dan dat ik de Vader (eerst) zie doen. Wat ben ik daar blij mee!

Ieders levensloop is anders. Ook onze weg naar de Vader gaat bij ons allen in de volgorde die het beste voor ons is en die bij onszelf past. En dat weet alleen de Vader! Maar wat ik ontdekte na veel pastoraal werk, is dat als je mensen meteen aan de Vader koppelt en ze meteen na hun bekering laat weten dat ze een kind zijn van onze liefhebbende Vader, ze dan bijna zonder tussenkomst van andere mensen de dingen ontvangen die de Vader hen wil geven. Hoe wonderlijk heeft Hij het weer gemaakt en bedoeld. Ik ben blij dat ik dat ontdekt heb, want nu weet ik dat mensen koppelen aan de Vader broodnodig is! Mensen gekoppeld aan de Vader voelen zich geliefd en Vaders liefde kan dan alle wonden helen, zonder nog overmatig van wat en wie dan ook afhankelijk te zijn in onze levenswandel. Want in de eerste plaats mag je juist afhankelijk zijn van Hem.

En een omhelzing van de Vader is soms al voldoende … hoe simpel kan het zijn!
Ja mensen, de schepping ziet er reikhalzend naar uit dat openbaar wordt wie Gods kinderen zijn (Romeinen 8 vers 19) … En die Liefde gaat dat laten zien! En dan eerst … Love will find you (too)!
Laat je 'huggen' in Zijn liefdevolle armen!
Weet je niet hoe dat moet? Volg dan ook eens een vaderhartschool! ;-)."