Wonderen en tekenen op de Siloam
Ook dit jaar gingen we van 30 juni t.e.m. 5 juli varen met de Siloam. “Vaders genezende liefde, meer dan ooit!” was het thema van deze conferentieweek. Hier volgen enkele van de vele getuigenissen:
André en Martha Ceelen varen nu al heel wat jaartjes met ons mee op de Siloam. Elk jaar mogen we bidden voor hun gezondheid. Dit jaar kon André enkel nog zeer korte afstanden stappen. Als we van boord gingen, duwde Martha hem voort in een rolstoel. Ongeveer een maand na de conferentie kregen we volgend mailtje van hen: “Vandaag is het al vier weken dat ik mijn enkelbanden niet meer heb gedragen! De voeten staan nog steeds half naast mijn benen maar ik heb geen enkele keer meer mijn enkels verzwikt. De afstanden die ik heb gelopen nemen toe. Deze week ben ik zelfs voor het eerst in twee jaar naar de lokale bibliotheek gewandeld: 1,5 km heen en weer terug! 's Avonds zijn de enkels wel wat opgezet maar ‘s morgens is dat weer weggetrokken. Begrijpen doen we het niet maar we zijn erg dankbaar dat ik me weer wat onderweg kan begeven. Martha is na het gebed dat jullie over ons hebben uitgesproken gestopt met één tabletje voor de bloeddruk en ook dat gaat prima. De bloeddruk is nu rond 120-87! Wij zijn zeer dankbare mensen met dank aan de Almachtige en jullie voortdurende gebeden voor ons. Hartelijk dank Hugo en team!”
Bertie, die meeging als vrijwilligster op de boot, werd op een avond tijdens een gesprek met Hugo en Vader genezen van een triggervinger aan de linker pink. Dit krijg je door een verharding op een pees na een peesontsteking. Als je de vinger dan buigt, kan je hem niet meer spontaan strekken. Ze droeg dan ook al een hele tijd een huls over die pink die de vinger continu gestrekt hield. Normaal kan die knobbel enkel operatief verwijderd worden. Eerst verdween de pijn, wat later kon ze haar vinger normaal bewegen en de volgende ochtend was ook de knobbel op die pees verdwenen en kon Bertie haar vinger perfect buigen en strekken!
Annie, een andere vrijwilligster op de boot, was in januari gevallen met de fiets en had een gecompliceerde enkelbreuk opgelopen. Ze had nog steeds pijn, kon geen lange afstanden lopen en kon niet op haar tenen staan. Ze kende ons al van andere bootreizen en was gekomen met de verwachting dat ze zou genezen. Tijdens de genezingssamenkomst bad Hugo voor haar. Diezelfde avond kwam ze in pyjama uit bed om aan iedereen te tonen dat ze niet meer mankte, geen pijn meer had en zonder problemen op haar tenen kon staan…dat was al sedert die val onmogelijk geweest!
Harry was thuis van een ladder gevallen en had al enige weken hevige pijn aan z’n linker ribbenrooster. Hij was niet naar de dokter geweest maar Ann en Nadine vermoedden zware kneuzingen tot zelfs een paar gebroken ribben. Hij kon absoluut niet slapen op die zijde en bij de minste aanraking ging hij omhoog van de pijn. Tijdens de genezingsdienst woensdagavond werd er voor hem gebeden. Later die avond kwam hij naar Hugo toe en vroeg hem te slaan op z’n linker ribbenkast. Hugo deed dit voorzichtig maar Harry drong erop aan harder te slaan. Hij voelde niks meer…de hevige pijn was volkomen verdwenen en vanaf die nacht sliep hij weer probleemloos op z’n linker zijde!
Ook Suzanne Peeters was twee maanden voor de Siloamreis van de ladder gevallen. Zij had nog steeds overal pijn, in haar nek, in haar rug maar ook elders in haar lichaam. Na het gebed was alle pijn weg. Ze is die avond direct gaan slapen, en vertelde ’s morgens dat ze de hele nacht met de Heer gewandeld en gezongen had. Die ochtend had ze niet eens de bel gehoord! Joke vertelde ons dat ze zonder hoop naar de boot gekomen was en dat ze ook berustte in haar situatie maar dat ze met hoop van de boot ging en de liefde van Vader heel diep ervaren had!
Ook Els getuigde dat Vader haar steeds dieper genas, zoals bij een ui, pel voor pel! Het woord kwam erg diep bij haar binnen en ze was er zich meer dan ooit tevoren van bewust dat Vader haar volop aan het beminnen is…Ze ging sterk opgebouwd naar huis!
François kreeg de eerste avond een zware allergie aanval. Door enkele keren hard te moeten niezen kon hij bijna niet meer ademen omdat z’n sinussen en amandelen opzwollen. Hij kon niet inslapen en begon Bijbelteksten te proclameren en te bidden in tongen... zonder resultaat! Na een hele poos kreeg hij in gedachten dat hij moest ophouden met vechten omdat Vader het zijn kinderen in de slaap geeft. Hij liet het strijden los en enkele minuten later kon hij volledig vrij ademen en vredig inslapen!!