God brengt zijn verloren schaapjes thuis

Kathleen vertelt ons haar verhaal:

Al heel mijn leven ken ik God, ik ben met Hem opgegroeid. Ik weet ik dat Hij me nooit uit het oog zal verliezen, waar ik ook ga en wat ik ook doe…en nu heeft Hij me weer thuis gebracht.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 3 was. Mama heeft me alleen opgevoed, mijn vader heb ik eigenlijk nooit gekend. Als kind ging ik met mijn moeder elke zondag mee naar de gemeente van Hugo en Inger. Dat was toen nog in een zaaltje bij een gemeentelid thuis. Terwijl de volwassenen naar de preek luisterden, was de kinderclub in de veranda. Sam, Manu, ik en nog een paar andere kindjes knutselden er op los terwijl we over Jezus leerden. We zijn ongeveer 5 jaar naar deze gemeente geweest. Voor die tijd gingen we naar een gemeente in Kalmthout.

Toen ik 12 was, besloot mama niet meer te gaan. We waren net verhuisd en een heel zware periode brak aan. Mama werd zwaar depressief. Dat was ze eigenlijk al jaren maar nu werd het door omstandigheden nog erger en werd voor mij zorgen zelfs moeilijk.
Mama is God toen uit het oog verloren en ook ik was er eigenlijk helemaal niet meer mee bezig, hoewel ik (achteraf bekeken) wel altijd gevoeld heb dat Hij er was.

Mama ontmoette een man waarmee ze een nieuw leven wilde opbouwen. Dat was voor mij ontzettend moeilijk vermits het tot dan enkel wij tweeën waren geweest die samen heel wat watertjes hadden doorzwommen. Ik voelde me in de steek gelaten, was volledig de controle kwijt en ging die op een andere manier terug zoeken. Anorexia sloop langzaam mijn leven binnen en dat heeft me bijna m’n leven gekost. Ik woog nog 42 kilo, sportte als een gek tot het zwart werd voor mijn ogen en dreef mezelf lichamelijk en geestelijk tot het uiterste.

Hoe ik hier uit ben gekomen, begrijp ik nog steeds niet maar ik weet dat het God’s kracht geweest moet zijn. Geen mens is sterk genoeg om dat alleen te kunnen. Op een bepaald moment heb ik ervoor gekozen om te leven. Dat is een immens zware strijd geweest maar ik had een doel voor ogen: ik wilde met paarden werken en daarvoor heb je energie nodig. Het heeft me jaren gekost voor ik weer een normaal gewicht bereikte maar nu kan ik echt zeggen dat het monster is verslagen in Jezus' naam!

Het werken met paarden is uitgegroeid tot internationale wedstrijden in de "endurance sport" (lange afstand rijden) met Arabische paarden van een vrouw die in de Ardennen woont en een 2de moeder voor me geworden is. Vijf jaar lang was ik elk weekend in de Ardennen . Dit was mijn ontsnappingsroute aan het leven met een zwaar depressieve moeder. Ik hielp mee in hun bedrijf maar nooit vond ik het “warme nest” waar ik zo hard naar zocht. Mijn liefde voor dieren en de natuur is er nog steeds al uit zich dat nu iets rustiger in lange wandelingen door bos en hei met mijn hondje Bram.

Een 3-tal jaar geleden ben ik op mezelf gaan wonen. Toen ik aan het inpakken was, kwam ik kaartjes en brieven tegen van mijn vader. Ik had hem 16 jaar niet meer gezien. Uiteindelijk heb ik al mijn moed bijeen geraapt en opnieuw contact gezocht.
Die eerste ontmoeting was prachtig.

Papa en ik zijn 2 handen op 1 buik en ook al hebben we elkaar jaren niet gezien , toch is er die klik. We hebben veel gemeen en nu pas besef ik hoe hard ik een vader gemist heb maar God herstelt op alle gebied! Een paar weken geleden heeft papa zijn leven aan Jezus gegeven. Tja, waar het hart van vol is, loopt de mond van over...

Eind 2012 heeft God me echt bij de hand genomen en me uit een heel groot moeras getrokken. Met mijn moeder ging het steeds slechter en ik wist ondertussen ook niet meer van welk hout pijlen te maken. Normaal geef ik niet snel op maar ik voelde dat ik aan het eind van mijn Latijn was.

Als mensen het echt niet meer weten kan God ingrijpen en dat deed Hij ook. Ik nam geregeld een kijkje op de website van Gods Ambassade en beluisterde de audio-fragmenten die er op stonden. Toen ik het e-mail adres van Josée en Eugène zag staan, ging het licht uit en de spot aan. Ik heb hen een mailtje gestuurd, ben er op een middag heen gereden en had op voorhand gebeden of God duidelijk wilde zijn: terug naar Gods Ambassade of een andere gemeente dichterbij huis?

Op weg naar huis heb ik de wagen bijna aan de kant moeten zetten omdat de tranen maar bleven komen. Gods antwoord was luid en duidelijk: "Ja, Ik wil dat je naar deze gemeente gaat!"

Met mijn moeder heb ik nu tijdelijk geen contact. Ik ben met haar nog één middag naar Josée en Eugène geweest en toen we daar weer vertrokken kwam er weer een waterval van tranen. Het waren tranen van opluchting, alsof God zei: “Zo, vanaf hier neem Ik het van je over. Jij komt nu schuilen onder Mijn vleugels en ik zorg voor jou.” Hij gaf me Zijn rust en vrede en ik heb er alle vertrouwen in dat God voor mama zorgt.

Toen ben ik aan mijn nieuwe leven begonnen. Sinds januari kom ik terug naar de gemeente. Ik heb met hart en ziel voor Hem gekozen en ben ontzettend ontroerd omdat Hij me persoonlijk heeft opgepakt en terug bij de kudde heeft gebracht. Op die 3 maanden ben ik open gebloeid, God heeft op die korte tijd alles omgegooid in mijn leven. Hij heeft me inzicht gegeven in mijn verleden, waardoor ik mama oprecht kan vergeven. Daarna heb ik alles maar dan ook echt alles uit het verleden aan Gods voeten gelegd en toen is de hemel opengebroken.

Zegen na zegen volgde, gebedsverhoring na gebedsverhoring. Mijn vertrouwen is enorm groot en mijn liefde voor God is onbeschrijfelijk. Nog nooit is Iemand zo opgekomen voor mij, nog nooit heeft Iemand zo duidelijk laten voelen dat Hij me nooit in de steek zal laten. Er zijn dagen dat ik gewoon niet kan slapen van vreugde en blijdschap.

De conferentie van Jan Sjoerd Pasterkamp was hier een absoluut hoogtepunt in. Het enige wat ik hier gedaan heb is geluisterd naar Zijn stem. Wat daarop volgde was een puzzel die perfect in elkaar viel. Zo heb ik hiervoor vrij gekregen op mijn werk op één van de moeilijkste dagen om vrij te krijgen. Ik kreeg ook op mijn hart dat ik een slaapplaats moest vragen aan Hugo en Inger. De conferentie begon immers vrijdagavond al en ging zaterdag verder. Ik kreeg een plekje bij Levina Gasperz, een meisje van mijn leeftijd die vlakbij het Evangelisch Centrum Europoort woont en de bijbelschool van Christformation volgt. We hebben een heel speciale avond gehad, tot na middernacht over onze machtige Vader gepraat. Het voelde alsof we familie waren en elkaar al jaren kenden, heel bijzonder! God heeft dat weekend tot in detail alles geregeld, zelfs parkeerplaats!

De conferentie van Jan Sjoerd was geweldig. Ik heb veel geleerd en de machtige werking van de Heilige Geest "aan den lijve" ondervonden. Hugo gaf de avond ervoor een masterclass over "Het angeltje van het geloof": hoe groot is je vertrouwen in God?

Na dit weekend is mijn vertrouwen nog veel groter geworden. Ik hoef niet zo nodig zelf meer controle te hebben, ik leg alles in Gods handen en Hij voorziet, veel beter dan ik het zelf kan. Dat heb ik echt geleerd: wandelen met God betekent alles aan Hem overlaten, naar Zijn stem luisteren en stappen zetten in geloof, je ogen op Hem houden en je niet laten afleiden door wat mensen zeggen of doen. Hij neemt je hand en leidt je door de donkerste dalen om er volledig nieuw en schoon uit te komen, terug bij Zijn kudde schapen waar je thuishoort!

Hij heeft mij nooit los gelaten en ik wil Hem ook nooit meer loslaten!”