Toen Stefaan op een donderdagavond eind januari thuiskwam, zakte hij op de oprit naast het flatgebouw in een put door z’n voet. Hij kon amper nog boven geraken van de pijn. Op z’n rechter voet stonden twee enorm dikke zwellingen. Stefaan belde Josée die met hem bad en aanbood om met hem naar spoedgevallen te rijden. Stefaan weigerde dit.

Vrijdagmorgen had hij nog steeds veel pijn maar met behulp van een brace van een vroegere operatie ging hij toch werken. Tijdens het weekend verbeterde de situatie enigszins. De volgende dinsdagmorgen moest Stefaan zich haasten om naar het werk te gaan en zakte opnieuw door die voet. ’ s Avonds na de samenkomst werd er door twee zussen en een broer voor hem gebeden. Woensdagavond kwam hij thuis van het werk en realiseerde hij zich plots dat hij spontaan de trap genomen had en geen pijn meer voelde. De dagen ervoor was de pijn zo erg dat hij telkens de lift naar boven moest nemen. Op z’n appartement deed hij dadelijk z’n werkschoenen en kous uit. Hij merkte tot z’n eigen verbazing dat de twee zwellingen op z’n voet volledig verdwenen waren. Diezelfde avond ging Stefaan nog fietsen, compleet met z’n hele uitrusting aan. De dag ervoor kon hij nog geen gewone schoenen verdragen en nu droeg hij dichtgeriemde fietsschoenen!