Midden september had ik al eens dezelfde pijn gevoeld. Toen had de tandarts mij telefonisch aangeraden mijn tanden extra te poetsen met een antibacteriële pasta.
Ik had die antibacteriële pasta nog liggen, dus ging ik meteen mijn tanden tweemaal daags extra poetsen. De vorige keer was de pijn na een dag al veel minder en na drie dagen volledig weg, maar deze keer ging het niet zo vlot! Mijn tanden bleven na een aantal dagen nog evenveel pijn doen. Natuurlijk had ik er al voor gebeden en had ik ook anderen gevraagd voor mij te bidden, maar ik had weinig geloof in een genezing, dus maakte ik een afspraak met de tandarts.

Ik kreeg een afspraak op vrijdag 21 oktober. Die ochtend was de pijn natuurlijk  wat minder! Voor de tandarts was het allemaal niet zo duidelijk, ook niet na een foto. Ofwel was het een ontsteking van het tandvlees tussen mijn laatste kies en mijn wijsheidstand, ofwel was de zenuw van mijn laatste kies aan het afsterven. Hij schreef antibiotica voor. Als het daarmee niet beter ging, moest ik terug gaan en zou hij sowieso mijn wijsheidstand trekken. Ik begon met het antibioticum en zou de laatste nemen op dinsdag 25 oktober. Ze hielpen helemaal niet. De pijn bleef!
Ik bleef ook bidden en hoopte dat er bovennatuurlijk herstel zou komen.
Die dinsdag vertrok ik drie dagen op conferentie in Nederland met de kerk, iets waar ik enorm naar uitkeek en eigenlijk hoopte ik daar genezing te ontvangen.
Dinsdagavond werd de pijn alleen maar erger. Ondertussen deed ook mijn kaakbeen pijn. Echt geen pretje. Het eten lukte natuurlijk nog steeds niet goed. Ik kauwde alleen aan de rechterkant en vermeed teveel geknabbel.  Voor het avondeten vroeg ik nog even gebed aan Hugo en Inger. Vervolgens gingen we eten… en ik weet nog steeds niet wat er precies gebeurde, maar plots schoot er een enorme pijn in mijn tanden, linkerkaakbeen en straalde het helemaal uit naar mijn slaap en oor. Ik begon echt te huilen van de pijn. Mijn tafelgenoten baden ook nog voor herstel, maar op dat moment leek het niet te helpen. De pijn verminderde niets. Ik verliet de maaltijd en ging naar mijn kamer om een pijnstiller te halen, onderweg huilend van de pijn.

Ik heb nog een half uur huilend op bed gelegen voor de pijnstiller langzaamaan zijn werk begon te doen. Ik overlegde met mijn zus wat de mogelijkheden waren. Ze stelde voor om terug naar huis te gaan en toch gewoon mijn wijsheidstand te laten trekken. De pijn was echter zo ondraaglijk dat ik gewoon in Nederland naar een ziekenhuis wou gaan om die tand te laten trekken! Ik telde hoeveel pijnstillers we hadden, 4 stuks, genoeg dus om de nacht door te komen. De volgende ochtend zou ik wel iemand vragen om naar een apotheek te rijden. Na de avondsamenkomst ging ik snel slapen, zodat ik misschien iets langer zou kunnen zonder nieuwe pijnstiller.
Ik werd pas de volgende ochtend terug wakker … mijn tanden deden nog wel een beetje pijn, maar niets meer in vergelijking met de dagen ervoor! Ik heb heerlijk van de conferentie kunnen genieten en nog een dagje later at ik weer volkomen normaal en knabbelde ik zonder probleem ook aan de linkerkant! We zijn nu een maand later en mijn tanden doen wat ze moeten doen ZONDER enige pijn! Halleluja! Soms snap ik niet waarom de dingen gaan zoals ze gaan, maar één ding weet ik zeker: die tandpijn is niet vanzelf weggegaan … mijn Vader heeft voor me gezorgd!!!!”