Een paar jaar geleden gleed Josée, ondertussen 73 jaar jong, buiten uit. Daarbij viel ze op haar rechter hand. Haar arm deed zoveel pijn dat ze na een dag naar de dokter ging. Die nam een foto en daarop bleek een voorarmbeen gebarsten te zijn. Haar huisarts legde een gipsgoot aan en zei haar na 14 dagen terug te komen. Josée deed dit en de huisarts sloot na 14 dagen het gips voor nog eens vier weken. Omdat Josée alleen woont, moet ze ook alles zelf doen en kon ze haar rechter arm niet volledig laten rusten.
Vanaf het moment dat het gips gesloten werd, had Josée echter enorm veel pijn. Ze belde tweemaal naar haar huisarts en ging er ook tweemaal terug heen, maar die bleef zeggen dat alles normaal verliep en zei haar zelfs dat ze niet zo kinderachtig moest doen. Na een tijdje werden haar vingers ook wit en gevoelloos, en nog wat later werden ze blauw. De huisarts bleef zeggen dat er niks aan de hand was. Uiteindelijk, op Josée’s aandringen, werd het gips toch een dag vroeger dan afgesproken verwijderd. Toen ze uit het gips kwam, stond haar rechter hand volledig in elkaar gedrukt, alsof het ingebonden was geweest. Ze kon haar hand helemaal niet gebruiken en had bijna geen gevoel erin. Al snel stelde de huisarts de diagnose van Südeck dystrofie. Deze aandoening treedt meestal op aan de hand of de voet, gewoonlijk na kleine traumata, en is het gevolg van een stoornis in de bezenuwing. Het lidmaat is extreem pijnlijk en er is vaak een ernstig functieverlies. De langdurige behandeling is dikwijls erg ondankbaar.
Hij startte calcitonine inspuitingen, die zeer pijnlijk waren en waarvan Josée er heel veel gekregen heeft. Bovendien moest ze naar de kinesist om haar hand te mobiliseren, maar omdat die zo extreem voorzichtig was, besloot Josée dat ze het thuis wel zelf zou doen…
Josée, die ondanks haar leeftijd altijd een zeer ondernemende vrouw is geweest (ze heeft nog net een hele nieuwe keuken zelf gemaakt en geïnstalleerd en legt momenteel dals van ongeveer 25 à 30 kg. rond haar huis en moet daarvoor treinbiels verwijderen!) kon niks meer zelf doen, zelfs haar boterham kon ze niet smeren. Gelukkig werd ze erg liefdevol opgevangen door Nathalie en haar gezin, die voor haar kookte en hielp waar ze maar kon. Samen baden ze ook voor genezing van de hand en telkens er in een samenkomst voor genezing gebeden werd, stak Josée haar hand omhoog en sprak ze uit:”Heer, mijn hand ook!”…en de hand genas. Momenteel kan ze haar hand volledig terug strekken en gebruiken doet ze ze volop: voor het bouwen van een keuken of het leggen van dals heb je je handen meer dan nodig!
Het bijzondere is dat Josée haar huisarts niets kwalijk meer neemt: ze heeft hem vergeven vanuit haar hart. “Ik mag van God fouten maken”, zegt ze, “dus hij mag dat ook…” Van genade gesproken…
