Sedert de kerstperiode had Nathalie pijn in beide polsen. Het begon met een stram gevoel, alsof ze haar beide polsen verstuikt of overbelast had. Toch was daar geen enkele aanwijzing voor. Als Nathalie iets praktisch wou doen, zoals koken, opdienen of in de hof werken, werd het nog erger.

Zelfs schrijven gaf haar moeite!
Werner en Nathalie zetten zich erg graag in voor het Koninkrijk en helpen waar ze maar kunnen.
Ze dromen ervan een project in Afrika op te starten waar ze kinderen willen gaan voeden.
Telkens ze pijn had, kwamen er ook die gedachten van “ ik ga dat nooit kunnen doen…”.
Ze had er samen met  Werner en de kinderen al verschillende keren voor gebeden. De pijn werd dan gewoonlijk wat minder of ging even weg, maar ze bleef steeds terugkomen.

Nathalie volgde twee delen van de genezingsschool. Sedert dat moment ging ze de pijn en haar polsen toespreken en leerde ze ook haar negatieve gedachten te verbreken en te vervangen door juiste gedachten. Dat maakte al een heel verschil.
Toch bleef de pijn terugkomen. Het was net alsof er een koord rond haar polsen gespannen werd die meer en meer toegesnoerd werd.  Ze had weinig gevoel in haar handen en vroeg zich af of er nog wel bloed door haar polsen kon stromen. Begin maart werd de pijn zo erg dat Nathalie en Werner naar spoedgevallen wilden gaan. Op 4 maart na de zondagdienst in ‘t Bad in Kessel-Lo stapte Nathalie naar Ann en vroeg gebed voor haar polsen. Ze baden kort samen.
Die namiddag gingen ze met het gezin wat doen. De kinderen vroegen onmiddellijk: “ kan mama dat wel? “, omdat Nathalie wekenlang zoveel pijn had. Mama kon het, de pijn was volkomen verdwenen en Nathalie heeft er sedert die zondag geen last meer van gehad!