Ludwina, die ondertussen 65 geworden is, was jarenlang bejaardenhelpster in een verzorgingsinstelling. Een drietal jaar geleden ging ze er regelmatig op bezoek bij Charles, de vader van Marie-Josée. Die was op een bepaald moment erg ziek na een hersentrombose maar herstelde wonderlijk na gebed. Sedert die tijd doet Ludwina samen met haar dochter An vijf tot zes keer per week vrijwilligerswerk in de instelling. Ze wassen af, brengen mensen naar hun kamer en leggen bezoekjes af.

De mensen op de afdeling kennen hen al heel goed. Heel wat bejaarden krijgen weinig of geen bezoek. Dikwijls zijn ze ongelukkig, hebben verdriet over iets of willen zelfs dood. Ludwina praat dan met hen, bidt of zingt een lied. Wanneer ze een opening krijgt, vraagt ze ook telkens of ze hun leven aan Jezus willen geven en bidt ze een gebed voor. Op onze vraag hoeveel mensen ze zo al bij Jezus gebracht heeft, antwoordde Ludwina dat ze dat niet goed weet. Ze is duidelijk niet bezig met getallen maar met mensen! Velen zijn ondertussen immers al overleden ( en leven nu dus bij onze hemelse Papa ! ). Ludwina speelt echt in op de nood van het moment. Als iemand ergens ongelukkig in een hoekje zit, stapt ze erop af en begint een gesprek. Ook mensen die erg onrustig zijn en anderen daarmee storen, probeert ze door een gesprek of een gebed tot rust te brengen. Niets vindt ze zo heerlijk dan die persoon nadien te zien zitten met glanzende oogjes. Ook familieleden die ergens mee zitten, neemt ze wel eens onder haar vleugels. Een mevrouw op de afdeling verwoordde het onlangs zo: “ mensen zoals jullie bestaan niet meer… jullie zijn precies engelen.. “. Een mooier compliment bestaat er toch niet!?