HOE JEZUS IN MIJN LEVEN KWAM
We laten Michel, 58 jaar, gepensioneerde militair, zijn verhaal vertellen:
“Ik wil mijn getuigenis beginnen in 1995, toen ik een héél moeilijke periode doormaakte in mijn leven. Mijn huwelijk liep uit op een scheiding en ik was innerlijk heel erg onrustig en ongelukkig. Op een dag leerde ik in Neeroeteren een lief Nederlands koppel kennen: Annie en Wiljo. Het klikte meteen tussen ons en het zijn mijn allerbeste vrienden geworden. Wiljo en ik hadden heel wat gezamenlijke interesses zoals triatlon, spirituele human-yoga en gestalttherapie. Bij hen kon ik steeds terecht met mijn problemen of voor een goed gesprek.
We hebben in die tijd samen heel wat mooie- en minder mooie momenten beleefd: leuke feestjes gebouwd, samen gereisd maar ook met drugs geëxperimenteerd enz... In het begin zagen we elkaar bijna wekelijks maar na verloop tijd werd de relatie tussen Annie en Wiljo slechter en van gezelligheid was er toen niet veel sprake meer. Het deed me pijn te zien hoe ze uit elkaar groeiden. Ze spraken er zelfs over uit elkaar te gaan. We hadden veel minder contact met elkaar. Ik woonde ondertussen terug alleen en ik zette mijn zoektocht naar innerlijke rust verder. Ik begon met een cursus astrologie, ik deed aan tarot-kaartleggen en pendelen, sport- en ontspanningsmassage en nam deel aan regressieweekends .
Ergens in de zomer van 2000 vertelde Wiljo me: “Michel, nu heb ik het gevonden, God is in mijn leven gekomen!”. Hij vertelde mij dat hij enkele maanden ervoor een briefje in de brievenbus vond met de volgende tekst:
“Als de lasten u drukken en u vermoeid raakt, kom dan bij Mij en wees mijn discipel, want Ik ben vriendelijk en nederig van hart. Bij mij zult u diepe innerlijke rust vinden. Wat Ik u vraag is nooit te zwaar en de last die u voor Mij moet dragen is licht! “ Matteüs 11:28-30. Met deze tekst was het bij Wiljo begonnen.
Hij was er met verschillende christenen over gaan praten en hij kocht een bijbel. Dat bijbellezen was nogal moeilijk voor hem, hij begreep er vaak niet zoveel van. Toen vroeg hij aan God: “ Here, als U werkelijk in mijn leven wil komen, help mij dan om Uw woord te begrijpen”. Vanaf dan begon het allemaal beter te gaan.
Meer vertelde hij me niet die dag, hij wou mij helemaal niets opdringen.
Ik dacht: “weer een nieuwe bevlieging, ik ben benieuwd hoe lang dit gaat duren!”
Enkele maanden later werd er heel voorzichtig toch wat meer over God gesproken. Het mooiste voor mij was dat hun relatie terug beter was. Annie zei ook dat Wiljo echt veranderd was en ze zag er terug gelukkiger uit. Dit was voor mij héél belangrijk.
Ik zie Wiljo nog voor me staan, met zijn handen open gevouwen: “Michel, kon ik het u maar geven!” Thuis gekomen begon ik er dikwijls over na te denken. Maar ja, de moeilijke periode in mijn leven was zowat voorbij en dus waarom zou ik ermee bezig zijn? Als ik God zou toelaten in mijn leven, moest er wel veel veranderen en dat zag ik helemaal niet zitten.
Ergens in juni 2001 was ik weer op bezoek in Weert. Annie zag er echt heel gelukkig uit en Wiljo…je kent dat wel, waar het hart van vol is, loopt de mond van over. Ik hoorde hem wel graag vertellen over zijn relatie met God. Op zeker moment zei Wiljo: “Kom, stap in de auto, we gaan een stukje rijden en dan vertel ik wel verder onderweg.” We reden door de bossen van Weert tot aan een monument, “Het Grenskerkje”, de restanten van een kerkje waar de christenen in de 16de eeuw, tijdens de Christenvervolging, kwamen bidden. De fundamenten, een altaar een groot kruis en bankjes waren er nog te zien.
Wiljo vertelde me daar dat hij en Annie op 16 september 2001 hier op deze plaats zouden trouwen en onmiddellijk erna vroeg hij mij om zijn getuige te zijn. Wat een aangename verrassing! Ik werd er even stil van. Prachtig nieuws was dat! Een jaar geleden bijna uit elkaar en nu bijna getrouwd! Wat een vreemde wending…wat gebeurde hier eigenlijk? Misschien zat God hier wel voor iets tussen?
16 september 2001, de trouwdienst in het grenskerkje…het regende pijpenstelen! Ik mocht de bruid rijden, terwijl de andere genodigden met een autocar naar deze kerk werden gereden. Wiljo verzekerde me dat de zon zou gaan schijnen. Bij het kerkje kwamen de heerlijke zonnestralen door de takken naar beneden!
De preek van de voorganger, Peter, raakte me diep aan. Ik herinner mij nog de woorden: “ Als twee mensen echt van elkaar houden, dan beginnen ze na een tijdje op elkaar te lijken “. Het was een wondermooie trouwdienst.
Ergens in de zomer van 2002 kreeg ik een uitnodiging van Peter en Wiljo om samen met hen naar een conferentie van Derek Prince ministries in de Christengemeente Emmanuel in Haacht te gaan. Ik woonde inmiddels in Haacht! Die conferentie viel eigenlijk wel best mee….ik vond alleen die uitbundigheid bij het zingen wat raar. Bij momenten kreeg ik koude rillingen en werd ik diep aangeraakt. Het deed mij iets om te zien hoe deze mensen God aanbaden. Het stemde mij in elk geval tot nadenken.
Ik vroeg wanneer de christenen hier samen kwamen en ben vanaf dan elke zondag naar de dienst gegaan. Ik begon meer en meer aan God te denken en overliep mijn leven…eigenlijk had ik er toch wel een zootje van gemaakt, erg slechte dingen gedaan…maar misschien kon God mij helpen…hij had Wiljo toch geholpen, waarom mij dan niet?
Ik zag het gebaar met de twee handen van Wiljo weer…kon ik het jou maar geven! Ik moest zoveel loslaten en opruimen in mijn leven! Hoe moest ik het aanpakken? Wiljo had gezegd: “je hoeft het gewoon maar te vragen aan God en Jezus aan te nemen als je Redder”. Ik wist dat, als ik deze stap zou zetten, ik het ook serieus moest nemen.
Op zekere dag ben ik in mijn bureel op het werk op mijn knieën gegaan en heb ik gezegd: “God, als U werkelijk bestaat, mag U in mijn leven komen, maar laat het mij dan ook voelen.”
Die nacht werd ik diep aangeraakt. Ik voelde een enorme innerlijke vrede, een vrede waar ik mijn leven lang al naar op zoek was. Ik gloeide, het was precies of ik twee dagen met koorts rond liep.
Vanaf die dag werd mijn leven totaal op zijn kop gezet. Ik stopte onmiddellijk zonder problemen met roken en ik wist dat ik een nieuw leven kon beginnen zonder terug te kijken.
Het begin van een relatie met mijn Hemelse Papa was gemaakt, er kwamen zoveel aangename veranderingen in mijn leven en op 20 april 2003 ben ik gedoopt.
Nu, 8 jaar later, kan ik zeggen dat het de beste keuze in mijn leven was. Ik ben een zeer gelukkig mens geworden. Ondertussen ben ik ook gelukkig getrouwd met Imelda en vijf jaar geleden zijn we in de geweldige kerk van “Gods Ambassade” terecht gekomen.
Ik ben mij ervan bewust dat ik niet de gemakkelijkste weg gekozen heb, maar wel de mooiste en de beste en ik kan gerust een mooi boek schrijven over 8 jaar wandelen met Jezus omdat ondertussen ook mijn mond overloopt van waar mijn hart vol van is.
Ik ben zeer dankbaar dat er altijd mensen voor mij gebeden hebben dat Jezus in mijn leven zou komen.
God is zooooooo GEDULDIG, GOED, LIEFDEVOL en GENADIG !!!!!!
Nu weet ik dat ik Zijn zoon ben!”
