"Het kost mij drie minuten om te doorgronden wie ik voor mij heb"

Dit was de openingszin van een zakenman die ik ontmoette op een conferentie waar ik zou spreken en waar hij ook verantwoordelijkheden droeg. Het is al lang geleden maar ik ben het nooit vergeten. Dit hoor je wel meer: de één die zich toelegt op de “drie-minuten-tactiek”, een ander die mensen beoordeelt naar de manier waarop ze hun schoenen onderhouden. Anderen proberen mensen in vakjes te plaatsen op hun sterrenbeeld en sommigen hebben een tactiek uitgevonden die de “drie-minuten-tactiek” dan weer waardeloos maakt.

Ik kan zo nog veel “methodes” aanhalen, alleen blijf ik met de vraag zitten of deze mensen zo onzeker over zichzelf zijn dat zij een schoenpoetsbeurt-evaluatie nodig hebben om zich in het volgende contact te handhaven. De “drie-minuten-theorie” is net zoals die andere systemen voor mij enkel een vijgenblad om jezelf te camoufleren. Ik ben nu 35 jaar getrouwd en ik heb mijn vrouw nog steeds niet helemaal door. Het is ook mijn opdracht niet om haar door te hebben, maar om haar lief te hebben en steeds weer verrast te worden wanneer ze uit een onverwachte hoek komt.

Deze “vijgenbladen” hebben al zoveel mensen goede vriendschappen doen missen en leiden er alleen toe dat mensen hoe langer hoe meer met een masker gaan rond lopen, want die ander zou ook wel eens de “drie-minuten-cursus” gevolgd kunnen hebben.

Als je mij ooit ergens ontmoet, moet je je geen zorgen maken: ik zal jou niet in een vakje kunnen plaatsen binnen de drie minuten en ik kijk jou liever in de ogen, dan te kijken naar de tippen van jouw schoenen. Als we vrienden worden, wees dan gerust: ik maak geen studie van hoe je in elkaar zit. Ik kan jou alleen maar toezeggen dat ik jou graag wil zien en dat ik je wil respecteren. Dat leer ik van Jezus, de oprichter van onze club en dat maakt me heerlijk vrij!

Hugo