We laten Rita D. aan het woord:

Patrick, 55jaar, papa van mijn schoondochter Jessie, was al jaren longpatiënt. Op donderdag 24 augustus 2017 voelde hij zich helemaal niet goed, hij was onwel geworden en kon moeilijk ademen.

De situatie was zo ernstig dat er een ziekenwagen gebeld werd. Onderweg naar spoed begon hij met zijn ogen weg te draaien en verstijfde en verkrampte hij helemaal. Tegen de tijd dat hij in het ziekenhuis kwam, was hij in coma.

Hij bleek een veel te hoog Co2 gehalte in zijn longen te hebben, bijna 4 maal hoger dan in normale longen. Op intensieve werd hij onmiddellijk aan de beademing gelegd.

De dag erna proberen ze hem wakker te laten worden maar hij was niet in staat  om zelfstandig te ademen. De dokters besloten om hem 3 dagen te laten slapen en te beademen. De week erna op dinsdag gingen ze dan opnieuw proberen om hem wakker te maken. Op dat moment bleek dat het nog niet kon omdat zijn longen nog te zwak waren om zelfstandig te kunnen ademen. Ze hebben hem dan wel van machine gewisseld om te kunnen zien hoeveel hij nog zelfstandig kon ademen. Toen bleek dat hij 45% zelfstandig kon ademen en dat de machine 55% van het werk deed. 

De dokters vroegen zich af of het nog zinvol was om verdere behandeling toe te passen. Eigenlijk gaven ze hem op maar hier wou mijn schoondochter niks van horen omdat ze haar mama 3 jaar ervoor aan leukemie had verloren. Ze heeft dan ook al het mogelijk ondernomen zodat ze de behandeling niet zouden stopzetten.

Die week ben ik op vrijdag bij hem op bezoek gegaan. Ik heb dan even de mogelijkheid gehad om alleen te zijn met hem nadat de kinderen naar buiten waren gegaan. Ik had natuurlijk al heel veel gebeden voor zijn genezing en op die dag heb ik hem de handen opgelegd en in autoriteit gebeden. Ik heb hardop leven en herstel over hem uitgesproken. Hoewel hij niet  bij bewustzijn was, heeft hij toch tweemaal met zijn hoofd geknikt toen ik zei: “Volhouden Patrick, want ik wil dat ge uw kleinzoontje dat op komst is, gaat zien. Wij bidden voor u, met verschillende mensen en op verschillende plaatsen.” Het was een bijzonder moment!

Op maandag 4 september spraken de dokters ervan om een tracheotomie (gaatje in de luchtpijp) te doen als er geen verbetering optrad. De medicatie was al flink afgebouwd maar ze merkten dat zijn spieren erg verzwakt waren na 15 dagen coma.  Ook zijn middenrif dat erg nodig is om te ademen was erg verzwakt. 

En dan is Patrick op 7 september plots zelfstandig beginnen ademen en terug wakker geworden. Af en toe had hij nog wel wat zuurstof nodig met een masker maar die vrijdag tijdens het bezoek wou hij al opnieuw praten. Plotseling was er heel veel verbetering hoewel de dokters hem eigenlijk hadden willen opgeven.

Woensdag 13 september zat hij voor de eerste keer rechtop in de stoel op intensieve, weer veel verbetering. Halleluja, God was hier duidelijk aan het werk! Het praten ging al vlot. Hij heeft nog een hele weg moeten afleggen en gaat nog steeds naar de revalidatie maar ondertussen rijdt hij terug met de wagen en heeft hij zijn kleinzoon geboren weten worden. De dokters zijn erg tevreden over de evolutie en wij zijn God erg dankbaar voor zijn herstel!

Mijn gebed dagelijks voor hem was:

In gedachten ben ik bij je.

Ik bid je Gods kracht toe, 

Zijn zegen over jouw leven en 

Zijn liefdevolle zorg, dag na dag.

Ik zegen je met Zijn leven en herstel.

Dank u HEER Jezus voor het leven van de papa van Jessie!