We laten Josée zelf aan het woord:

“ In 1991 kreeg ik last van spierverlammingen, ook de inwendige spieren waren
aangetast zoals de slokdarm en de sluitspier om urine en stoelgang op
te houden. Ik moest  bekkenbodemspieroefeningen doen in een poging om de spieren te versterken.

Dat had echter weinig resultaat. Uiteindelijk werd de diagnose van M.E. gesteld en kwam ik zelfs in een rolstoel terecht. Ik genas totaal van M.E. in augustus 1994 en ook de sluitspieren herstelden zich volkomen.
Een aantal jaren na mijn genezing kreeg ik opnieuw last van urineverlies. Oefeningen hielpen deze keer wel, maar bij krachtinspanning of hoestbuien (vooral s' nachts) was er telkens dat vervelende verlies. Ik kon me echter behelpen om toch zo goed als normaal te blijven functioneren. 

In 2007 echter, na een zware bronchitis, herbegon de miserie van
voortdurend urineverlies, nu niet meer uitsluitend bij zware inspanning maar
bij elke stap en vooral bij het opstaan van een stoel en trappen lopen. Als ik moest niezen of hoesten was het helemaal een ramp! Oefeningen hielpen zo goed als niet meer.
Het werd zo erg dat ik me schaamde om nog onder de mensen te komen.

Ik durfde zelfs bijna niet meer naar de kerk gaan, hoewel de mensen die me kennen weten dat ik zelden een dienst miste. Ik wist totaal geen raad meer!

Omdat ik uit de gemeente weg bleef, belde Ann me op. Ik vertelde haar over mijn last en schaamte. Ann bad voor me en op dat moment wist ik dat het gelovige gebed de lijder gezond maakt. Ik dankte Ann voor haar gebed en de Heer voor Zijn genezing. Twee dagen later sprak ik tot die incontinentie dat ze geen macht meer had over mij
en dat ik zelf zou beslissen waar ik ging en wat ik deed in plaats van mijn sluitspieren!

Vanaf dat moment deed ik elke stap in geloof en een week later waren alle “hulpmiddelen” overbodig. Ik hoef je niet te vertellen hoe vrij ik me opnieuw voel!

Vader houdt zich echt met elk deel van ons leven bezig!”