INSTANT GENEZING NA ZEVENTIEN JAAR HEVIGE PIJN

Op 11 en 12 maart ben ik, Chris, naar de themadag van de genezingsschool van Gods Ambassade en de genezingsdienst met Martie Haaijer geweest. Deze dagen waren héél speciaal voor mij!

Op de eerste dag had ik een kort gesprek met een Joachim, een jongeman die ik daar voor het eerst ontmoette.  Zonder eigenlijk veel over mij te vertellen vroeg Joachim:  “ en Chris, ben jij genezen? ”. Ik antwoordde: “ neen, maar ik geloof dat ik zal genezen! ”. Ik sprak deze woorden uit en daarna besefte ik pas wat ik gezegd had: “ ik geloof dat ik zal genezen! ”.

Zeventien jaar lang had ik pijn over de ganse rechterkant van mijn lichaam. Die pijn was continu aanwezig maar werd soms zo ondragelijk dat ik het huis niet uit kon. Ik vergelijk het met tandpijn, maar dan in je hele rechter lichaamszijde. Al m’n spieren, van m’n hoofd tot m’n voeten, waren verkrampt.
Het begon toen ik ongeveer 30 jaar oud was. Ik ging naar de huisarts en die sprak van een “ dikke valling “. Toen de pijn echter na een tijdje niet beterde, werd ik, met tussenpauzes van een paar jaar, van kop tot teen onderzocht in drie verschillende klinieken. Er werden platen en scanners genomen, alles bleef negatief. De dokters konden me niet vertellen waar die pijn vandaan kwam. Op de lange duur geraakte ik er overspannen van en kwam terecht in het UZ. in Edegem. Ik ging binnen voor een slaapkuur van drie dagen maar bleef uiteindelijk acht weken. Buiten pijnstillers gaven ze me ook nog antidepressiva. Ik nam ze drie dagen maar was er zo ziek van dat ik de rest van de doos weggooide.

Ik begon aan mezelf te twijfelen en dacht dat ik het me allemaal inbeeldde. Omdat de pijn echter bleef duren en ik geen oplossing meer zag bij de klassieke geneeskunde, ging ik de alternatieve toer op. Ik deed aan yoga, volgde esoterische voordrachten, zong mantra’s, ging naar een acupuncturist, las boeken…
Iedereen deed z’n best maar ik bleef met die pijn zitten. Ik leerde ermee leven en probeerde het zoveel mogelijk voor de buitenwereld te verbergen.

Ik maakte in m’n leven wel heel wat verschrikkelijke dingen mee, dingen waarvan ik weet dat ze mee die pijn veroorzaakten.
Mijn vader ( 47j. ) pleegde zelfmoord toen ik 25 jaar was. Ik was 3 maanden zwanger van mijn dochter. Hij was hiervan op de hoogte. Ze zou het eerste kleinkind zijn.
Ik begreep dit niet: ik was zo blij met deze zwangerschap en werd geconfronteerd met de dood van iemand die ik graag zag en waarmee ik een heel goede band had. Hij had de laatste jaren van z’n leven gevochten met depressies. Een broer van hem pleegde ook zelfmoord.
Mensen die denken aan zelfdoding, denken of zeggen soms: “ dan is iedereen van mij vanaf, dan ben ik geen last meer ”. Lieve mensen, ik heb ervaren dat dan pas écht de last voor de familie, vrienden en collega’s begint. Zoiets is heel moeilijk te verwerken!
Drie jaar later ben ik gescheiden. Ook dit was een moeilijke periode.
Toen mijn dochter 11 jaar was, werd zij samen met nog een meisje het slachtoffer van pedofilie. Dit vond ik pas verschrikkelijk. Daar heb ik enorm van afgezien!
Ik had liever dat er met mij erge dingen gebeurden dan met mijn kind.
Er volgde een rechtspraak die 7 jaar geduurd heeft, met een gevangenisstraf en een morele schadevergoeding als uitspraak.

Mijn dochter was regelmatig ziek, kon zich moeilijk concentreren op school en
deed aan zelfverminking. Ik ben toen enorm bang geweest dat ze ook zelfmoord zou plegen.
Gelukkig kwamen we terecht bij een goede gesprekstherapeute die heel veel voor ons beiden betekend heeft. Stilaan ging het beter met m’n dochter.

Op 19 jarige leeftijd werd ze het slachtoffer van een stalker.
We verwittigden de politie, maar zelfs toen die man dreigde met “ volgende week lig je tussen vier planken “ ondernamen ze niets. Tot mijn dochter voor m’n deur door die man met een inox staaf neergeslagen werd… Ze had dood kunnen zijn maar kwam er gelukkig vanaf met een zware hersenschudding, heel wat hechtingen en een whiplash…om dan nog te zwijgen van de angst waarmee ze opnieuw te kampen had.
Er volgde terug een rechtspraak: poging tot moord met voorbedachte rade, een gevangenisstraf en morele schadevergoeding als uitspraak. Die man loopt alweer vrij rond.
Opnieuw gingen we naar die gesprekstherapeute en klommen we uit een diep dal.
Ik hoop en bid dat mijn dochter ooit God leert kennen zoals ik Hem ken en dat Hij haar, net zoals mij, volledig zal genezen!

Drie jaar geleden kreeg ik een gezwel in mijn buik. Toen men het ontdekte, was het
8 cm groot, 3 maanden later was het een kleine voetbal groot. Ik werd geopereerd, het was gelukkig goedaardig. Volgens mij is dit gezwel ontstaan door al de angsten die ik doorstaan heb.

Ik volgde al 7 jaar klankschalen bij Claire en voelde me daar goed bij. Vorig jaar besloot zij ermee te stoppen. Dat vond ik erg spijtig. Ze vertelde ons van de genezingsschool die ze volgde en van de kerk waar ze nu heenging ( Gods Ambassade ). Claire was een hele goede vriendin van me geworden en één van de weinigen die wist dat ik zoveel pijn leed. Ik was op dat moment bezig met een cursus Tai Chi op zondagmorgen en maakte die ook af. De eerste zondag van juli ging ik met Claire mee naar haar kerk en sindsdien ben ik blijven gaan.
Eigenlijk was ik al lang op zoek naar een kerk waar ik me thuis kon voelen. Daar bij Gods Ambassade ontmoette ik een heleboel mensen met vriendelijke ogen die heel zacht voor me waren. Ik voelde me goed tussen die mensen. Vooral het zingen sprak me erg aan. De woorden raakten me diep en vaak zat ik te wenen tijdens het zingen. Na een paar weken gaf ik m’n leven aan Jezus. Ik bleef, zoveel ik kon, naar de kerk gaan. Als ik thuis bleef, was het omwille van de hevige pijn.

Tijdens de genezingsdienst op 12 maart baden Martie Haaijer en Hugo samen met al de aanwezigen voor mij. Martie, die me helemaal niet kende, sprak uit dat ik veel had meegemaakt en dat ik het nu allemaal mocht loslaten. Ze spoorde me aan terug te leren genieten van de bloemen en de natuur. Ik werd erg diep aangeraakt en er kwam een diepe rust over mij. Onderweg naar huis drong het plots tot me door dat alle pijn verdwenen was. Ik kon het zelf amper geloven en durfde het de eerste week tegen niemand zeggen. Ik zou het ook niet gekund hebben zonder te huilen!
Ik ben werkelijk van alle pijn verlost!
Ik heb er altijd tegenop gezien om 47 jaar te worden omdat m’n vader op die leeftijd zelfmoord pleegde. Dit jaar is echter het beste van m’n hele leven geworden: ik leerde Jezus kennen, genas van m’n pijn en krijg in mei m’n eerste kleinkind…