Van 24 tot 26 januari gingen we opnieuw een paar dagen vasten, deze keer in De Boerekreek in St.Jan in Eremo (Oost-Vlaanderen). Het was de eerste keer dat we naar die locatie gingen en dat brengt toch altijd wat extra spanning met zich mee. Zullen de kamers meevallen? Zal het er warm genoeg zijn? Vorig jaar in de Ardennen hadden we de eerste dag flink kou geleden omdat de verwarming niet tijdig brandde…

We werden hartelijk onthaald door de mensen van de Boerekreek en kregen het restaurant als samenkomstplaats. De kamers waren heel proper, allemaal voorzien van een badkamer met douche en toilet en overal was het lekker warm…en dat is heel fijn als je een paar dagen vast!

We genoten van tijden van heerlijke aanbidding, krachtig onderwijs, veel stilte waarin we gingen soaken of wandelen in de prachtige natuur rondom het centrum en gebed voor elkaar, het land, onze kerken en nog vele andere onderwerpen. Zoals Tamara het mooi kon verwoorden: “we zijn weer goed gevoed!”.

Bijzonder is dat er in deze streek van het land opvallend weinig christelijke kerken zijn. Ignace, die vlakbij bleek te wonen, vertelde ons hoe bijzonder hij het vond dat wij precies naar deze streek gekomen waren en vertelde ons iets over de geschiedenis ervan…en we baden dan ook krachtig met z’n allen voor geestelijke doorbraken daar en elders in België. Bij heel wat mensen leefde er een sterke overtuiging dat God ons land niet vergeten is maar dat we voor tijden van grote opwekking staan…dus ook dit baden we uit over ons land!

Vader houdt heel veel van ons en verlangt er zo naar dat we – zoals in elke liefdesrelatie - tijd apart zetten voor Hem en genieten van Zijn aanwezigheid en Zijn Woorden die ons leven geven. Harry vertelde ons dat hij na een stuk onderwijs over leven in relatie met God wat wou gaan lezen in een goed christelijk boek.
Vader spoorde hem aan het boek opzij te leggen en te praten met Hem…wat hij dan ook onmiddellijk deed!

Hier nog een getuigenis van Dora, die voor het eerst mee ging vasten:

“Er was bij aanvang bij mij wat twijfel rond het vasten zelf, maar ik was toch vooral blij mee te kunnen gaan en vol verwachting naar wat God de komende dagen zou gaan zeggen. Was ik daar louter toevallig of vroeg Hij mij misschien iets en zou ik er de hand op kunnen leggen? Zou ik de tijd durven nemen de Heer echt te vragen hoe het met mijn hart gesteld is?

Het vasten zelf leidde mijn gedachten aanvankelijk erg af. Ik was wel rustig maar toch ook bang voor wat het stoppen met eten met mijn lichaam zou gaan doen en vooral of dit dan ook effect zou hebben op mijn emoties. Ik merkte al snel dat ik er weinig last van ondervond, hooguit wat lichte hoofdpijn door het laten van de koffie die ik anders gewoonlijk drink. Een onstilbaar hongergevoel bleef uit, ik heb er geen moment last van gehad. De mondvoorraad aan koeken allerlei, die ik van thuis uit had meegekregen, bleef zonder moeite onaangeroerd.

In plaats hiervan werd mijn honger gestild met heerlijke lofprijs, uitleg bij het woord, krachtige voorbede en gebed, tijd van stilte of soaking, een wandeling en zoveel meer om mij steeds opnieuw te voeden met nieuwe gedachten en indrukken, waardoor de tijd voorbij vloog. Waar de langere momenten van stilte tussendoor eerst een hele opgave bleken, hielpen ze mij uiteindelijk de eigen hersenkronkels diep tot rust te brengen. Ik heb ook erg genoten van de momenten die ik samen met mijn kamergenote doorbracht, en behoud vooral een mooie herinnering aan haar gebed ‘s avonds voor het slapen gaan.

Wat ik van deze vastentijd meeneem, is het beeld dat Hugo van onze God gaf. Hij is blij de Goede Herder van Zijn schapen te kunnen zijn, Zijn kinderen die hun identiteit kennen. Het is een beeld dat ik heel gemakkelijk kon oproepen door mijn zoon voor ogen te nemen die in zijn vrije tijd in de weide achterin zijn tuin schapen hoedt. Het is heerlijk als moeder om te zien hoe liefdevol en zorgzaam hij met zijn schapen omgaat, hoe die schapen hem kennen maar ook hoe zij heel de familie dichter bij elkaar hebben gebracht. Telkens wij op bezoek gaan, is dat één van de eerste zaken die we doen: samen gaan kijken naar zijn schapen. Het plotse besef en inzicht dat dit van God komt, schenkt mij diepe vreugde, rust, hoop en grote dankbaarheid. Het maakt mij tot het kind dat zich in de armen van haar hemelse Papa mag werpen.

Nu ik op de vastendagen terugkijk, ben ik bijzonder dankbaar dat ik deze nieuwe stap heb durven zetten. Dora.

"Mijn geest is verfrist als de gedachten van de koning die als waterstromen zijn in de macht van de Heer, die ze leidt waarheen Hij maar wil", Spreuken 21,1.”

VOLGEND JAAR GAAN WE TERUG VASTEN IN DE BOEREKREEK:
Woensdag 23 t.e.m. vrijdag 25 januari 2019… ZET DEZE DATUM ALVAST IN JE AGENDA VOOR EEN SPECIALE AFSPRAAK MET JE HEMELSE PAPA!