Ela, 51 jaar jong, doet zelf haar verhaal:
“Op 21 april 2017 deed ik een hersenbloeding t.h.v. de hersenstam. (een heel belangrijk gebied in de hersenen voor heel wat levensbelangrijke functies).
Ik had net vrienden op bezoek die mijn sjaal terug kwamen brengen die ik die ochtend bij hen vergeten was. We dronken samen koffie en plots kreeg ik sterke pijn in mijn nek. Ik voelde het bloed hevig pompen door de bloedvaten in mijn hersenen, het leek wel of mijn hoofd ging exploderen.

Eerst dacht ik dat het een vorm van migraine was maar plots kreeg ik sterke pijn in mijn hals en ruggenwervels en voelde ik mijn benen niet meer. Ik begon te hyperventileren. Ik kroop naar de zetel, legde me neer en riep driemaal op Jezus want ik dacht dat ik dood ging.

Mijn vrienden riepen: "wat moeten we doen: de ambulance bellen, je broer bellen, je naar de spoeddienst brengen...?”. Het is de ambulance geworden want zelf had ik een voorgevoel dat dit een hersenbloeding kon zijn.
Ik heb 4 uur op spoed gelegen vooraleer men een scan van mijn hoofd nam. Omdat ik hevige hoofdpijn had, kreeg ik tussendoor wel pijnstillers. Mijn broer was de hele tijd bij mij.

Ik had het gevoel dat dit slecht zou aflopen want de dokters vonden het blijkbaar geen spoedgeval. Er waren anderen die prioriteit kregen, mijn situatie was in hun ogen niet levensbedreigend genoeg. Ik was dus met mijn broer mijn testament aan het bespreken want ik wist dat bij een hersenbloeding de eerste 2 uren cruciaal waren en ik lag daar al 4 uur zonder enige medische tussenkomst buiten de pijnstillers die helaas niet veel hielpen.

Ik vroeg mijn broer een gebedsvriendin te bellen omdat ik het gevoel had dat hier alleen Jezus kon helpen. Ik zei: "Bel haar a.u.b. op en vraag of ze kunnen beginnen met bidden.". Mijn broer keek me aan en zei: "maar het is al na 23.00 uur!". Ik antwoordde: “gewoon doen!". Op dat moment kwamen ze om een scan van mijn hoofd te maken. Het bleek inderdaad een hersenbloeding te zijn.

Toen kreeg ik ineens veel meer aandacht van de dokters. Ze zeiden dat ik de situatie perfect had beschreven zodat het er heel duidelijk op wees dat het een hersenbloeding was. Ze zeiden ook dat ik 90% kans had om te sterven of gehandicapt te worden en maar 10% om hier goed uit te komen. Ik draaide me meteen naar mijn broer en zei tegen hem: “Ik ga voor die 10%!”. Na 10 minuten kwamen ze al terug naar de spoed box waar ik lag om direct nog een tweede scan te maken aangezien de bloeding groter was dan ze eerst dachten.

Om 18.30 uur kwam ik op spoed terecht, om 1.30 uur kwam ik op intensieve waar ze de eerste behandelingen opstartten. Gedurende al die uren was ik rustig. Veel aan God of Jezus heb ik toen niet gedacht want ik had veel pijn maar God was erbij.
De ochtend daarna hebben ze een angiografie genomen met contrastvloeistof . De dokter die dit onderzoek uitvoerde, keek iets later naar mij, schoot in de lach en zei:
"Maar gij hebt geluk gehad!". Dat heb ik geen twee keer moeten horen maar elke dokter of assistent die aan mijn bed kwam, zei hetzelfde.

Ik ben nooit bewusteloos geweest noch heb ik uitval van mijn lichaamsdelen gehad noch uitval van mijn zicht. Nu zijn we 2 maanden verder. Ik heb dit overleefd dank zij Jezus. Ik zit niet in een rolstoel dank zij Jezus. Ik heb geen spraakstoornissen noch uitval van mijn gehoor of zicht dank zij Jezus en de gebeden van al mijn geweldig lieve broers en zussen!!

Sinds de bloeding geniet ik nog meer van elke dag. Ik ben dankbaar er nog te mogen zijn in deze moeilijke maar bijzondere tijd waarin wij leven.
God is bijzonder, ik heb Hem in nood enkel kort kunnen aanroepen en Hij greep in!

Vandaag moest ik terug naar het ziekenhuis voor een angiografie. De dokters zochten naar een mogelijke oorzaak van de bloeding en wilden ook controleren om te zien of er nog een gevaar was voor een nieuwe bloeding. Deze avond kwam de dokter het resultaat met mij bespreken.
Ik behoor hier weer bij de minder dan 10% van de patiënten waar totaal niets te zien was buiten een gezond stel bloedvaten in de hersenen. Ik moest mij geen zorgen meer maken en mocht het normale leven opnieuw hervatten. Ik moet zelfs niet meer op controle. Ik word stil als ik hoor van mensen die een hersenbloeding hebben gehad en die getekend zijn voor hun leven en ik dank God dat alles zo goed gekomen is bij mij!

En dan heb ik nog een andere reden voor diepe dankbaarheid: gedurende de eerst 2,5 maanden had ik enorm veel pijn over de hele lengte van mijn rug. Het deed zo erg pijn dat ik soms door mijn benen zakte en om recht te komen schreeuwde ik letterlijk van de pijn. De dokters gingen hier eerst niet op in maar toen ik terug thuis was en de pijn bleef aanhouden, kreeg ik uiteindelijk toch een afspraak met een specialist en kwam er een onderzoek. Iets daarvoor had ik nog met Ann gebeld en die had nogmaals gebeden voor dit probleem. Die dag kon ik bijna niet lopen van de pijn maar uit het onderzoek kwam niks uit…Een paar dagen erna ben ik opgestaan zonder pijn en dit is zo gebleven! God is goed!!!