Van Jos kregen we volgend getuigenis doorgestuurd:

“Ik had vier implantaten in de bovenkaak gepland... Na een behoorlijke voorbereiding, o.a. bestaande uit het innemen van antibiotica de avond ervoor EN meerdere malen Psalm 23, ging de kaakchirurge aan de slag. Een grondige verdoving en het boren ging van start. De bedoeling was vier maal een stevige voet inschroeven in het bot van het bovenkaakbeen.

De eerste twee gingen vanzelf maar bij de derde en de vierde werd het een beetje op 't randje.

Daar moest voorzichtig doorgeboord worden tot op de bodem van de sinus en daar werkt verdoving niet zo goed. Het werd op 't randje vrij pijnlijk maar ik beet moedig door. De bodem van de sinus was echter niet sterk genoeg. Dat hadden de tandartsen wel goed voorzien en er werd een speciale basis ingebracht waar in de toekomst bot moet ingroeien. Dan nog het inschroeven van de twee voeten die ik letterlijk tot op de bodem van de sinus voelde doorkomen. Geen perforatie van het slijmvlies... een meesterwerk. Tijdens die bewerking bemerkte de chirurge dat ik aan een nog juist naast de achterste stift bestaande kies een behoorlijk abces had zodat die tand ook nog moest worden verwijderd. Die had inderdaad in het verleden al enkele keren lichte pijn gegeven dus dat was meteen ook in orde.

Nadien dicht hechten en spoelen. Het had stevig gebloed maar daar merk je niet veel van. Het geheel duurde wel vol drie uren...

De chirurge was zo blij over het uiteindelijke resultaat dat ze als een overwinnaar van 'n wielerklassieker de beide armen in de lucht stak en het uitjuichte. Ik vond ook dat de stiften er loodrecht en prachtig parallel instonden... een schitterend resultaat.

Het grappige is dat ze daarbij een schroefsleutel gebruiken, zoals in een garage, wanneer men de bouten bij 'n bandenwissel vastschroeft... Men noemt dat 'n 'rack in jack'-systeem, waarbij de hefboom grijpt bij het inschroeven, maar losjes terug ratelt bij de terug beweging... ik moest heimelijk lachen!

Nu zijn we 'n viertal dagen verder. Mijn wangen, die aanvankelijk behoorlijk gezwollen waren en blauw verkleurden, zijn praktisch weer volledig ontzwollen. Ik heb vandaag lichtjes wat meer pijn omdat ik geen pijnstillers meer neem maar ik mocht vanaf de eerste dag weer trainen en ik heb zojuist 50 km achter de rug aan 'n gemiddelde van 32 km/uur...

Die Psalm 23 toch, hé... Ik aanzie dit niet als 'n wonder want die mensen zijn bekwaam maar er had wel één en ander kunnen mislopen, waardoor de ingreep had moeten worden afgebroken, zoals een perforatie van de sinusbodem, of er had een voet scheef kunnen staan, maar, neen hoor: alles perfect.

We hebben een God die ons graag ziet...”