God is met mij, ik zal niet vrezen

Op een zondag in november had ik na de dienst nog even een kort gesprekje met Dora, die ondertussen alweer een paar jaar af en toe naar onze kerk komt. Ik vroeg haar of zij de chauffeur was die morgen. Ze bevestigde dit en mailde me na dit gesprek volgend getuigenis:

“ Twee jaar geleden had ik niet gedacht ooit nog met de wagen te kunnen of durven rijden. Nu rijd ik toch terug overal heen. Je weet dat ik altijd maar op het laatste moment weet of ik de auto heb op zondag. Toen ik vorige week op de website van Gods Ambassade keek waar jullie ergens zaten, was ik dan ook erg teleurgesteld toen bleek dat jullie in Sint-Maartensberg zouden samenkomen. Ik heb in het verleden nog al gelegenheden laten voorbijgaan omdat ik de weg daarheen niet kende. Maar nu wou Lieve graag meegaan, zij was daar al wel geweest en er was natuurlijk ook nog de gps! Ik weet dat ik ook gewoon op Jezus moet durven vertrouwen in zo’n dingen. Het is, zoals je mij geleerd hebt, belangrijk om mijn ogen op Hem gericht te houden, om het te kunnen zien en Zijn beschermende aanwezigheid in zoveel dingen te kunnen voelen. Voor mij is het feit dat ik erheen gereden ben met Lieve een geweldige overwinning!”

En Dora vertelde me nog één van haar overwinningen met Jezus:

“ Vorige week donderdag stond ik op het perron te wachten op de trein naar Gent. Ik ontving op mijn gsm een sms van mijn collega. Ze was met keelpijn opgestaan en verontschuldigde zich voor de vergadering waar we samen heen zouden gaan. Wij hadden een hele reeks technische bemerkingen bij de ontwikkeling van een nieuwe applicatie voor één van onze opleidingen te bespreken en ook een aantal afspraken moesten opnieuw onderhandeld worden met de ontwikkelaar. Dat zou geen gemakkelijke bespreking worden.

Onmiddellijk sloeg ik in paniek, dit kon ik nooit alleen! Ik had zin om terug naar huis te gaan en de vergadering alsnog te annuleren. Maar dit was niet echt een optie, de applicatie moest begin januari operationeel zijn, uitstel was dus geen goed idee. Op de trein begon ik mijn notities nog eens door te nemen maar ik werd er alleen maar onrustiger van. Eens we Brussel voorbij waren, liep de trein zo goed als leeg. Ik stelde me de vraag waar die angst toch vandaan kwam. Wat had ik de voorbije vier jaar nu eigenlijk geleerd? Even plots schoot mij de tekst van een lied van Inger te binnen: “De Heer is mijn Licht, mijn Burcht en mijn Redder. Voor wie zou ik vrezen? Ik zal niet meer vrezen!” De tekst ging steeds luider klinken in mij.

In de late namiddag zat ik terug thuis nog het verslag van de vergadering te maken toen plots in mijn mailbox een e-mail binnenliep van de ontwikkelaar om mij nog eens speciaal te bedanken voor de productieve vergadering van de voormiddag. Dat deed plezier en bevestigde dat de vergadering inderdaad vruchtbaar was verlopen.

Dank u Jezus dat U altijd bij me bent. Ik zal niet meer vrezen. Dank u Vader, u laat mij nooit in de steek!”