Met Zijn vleugelen beschermt Hij u

We laten Jasmijn aan het woord:

“Het was een vrijdagavond. Ik was alleen thuis met mijn drie kinderen Jonas (7j), Bram (6j) en Karalien (13 maanden) en een vriendje van Jonas, Bastian. Wouter, mijn echtgenoot was heel het weekend weg.
Ik was op de eerste verdieping wat aan het opruimen. De vier kinderen waren op het gelijkvloers aan het spelen. Even later komt eerst Bram naar boven om te spelen, een paar minuten later gevolgd door Jonas en Bastian. Ik herinner me dat het door mijn hoofd flitste dat ik Karalien ook maar moest gaan halen. Ze volgt de jongens graag en begint sinds kort trappen op te kruipen… Ik had moeten luisteren naar Papa’s waarschuwing!

Een paar minuten later hoor ik de jongens schreeuwen: ‘KARALIEN VALT!!’. Ik hoor effectief een gerommel op de trap. Ik vlieg door de kamer naar de gang en trap, in mijn haast duw ik de jongens aan de kant die bovenaan de trap staan. Terwijl ik de trap zo snel mogelijk afren, zie ik Karalien onderaan de trap liggen op haar rug, hard huilend. Zonder na te denken raap ik haar op, bid kort in tongen, probeer haar te troosten en te checken op letsels. Van alles flitst door mijn hoofd: ‘oef, ze huilt’, ‘een engel moet haar opgevangen hebben’, ‘ze heeft geen extra pijn als ik haar aanraak’, ‘ik zie geen uitwendig letsel’ … en ondertussen probeer ik ook de jongens gerust te stellen die behoorlijk overstuur en bezorgd zijn… zij zagen haar immers van boven aan de trap naar beneden vallen.

Binnen de paar minuten is Karalien getroost en begint ze terug vrolijk te spelen. Mentaal ben ik gerustgesteld, maar mijn hart gaat nog steeds enorm te keer. Toch besluit ik Ann te bellen voor medisch advies, ten slotte is mijn 13 maanden-oude dochter van een 16 treden houten trap, mét 90 graden bocht (en laag in de bocht de hoekpunt van een stenen vensterbank) gedonderd.

Ann blijkt toch niet zo gerust. Bij zo’n serieuze val kunnen hersenletsels ook na verloop van uren of dagen optreden. Ik moet Karalien ’s nachts serieus in het oog houden, liefst elke twee uur wakker maken om te checken of alles ok is en of ze normaal reageert, maar hoe doe je dat met zo’n klein kind?! Als dat niet het geval is, moet ik met haar naar spoedgevallen. Daar gaat mijn rust…

Natuurlijk zorgt God voor Karalien en bidden we samen voor Karalien en de jongens, maar ja, ik had ook om puur medisch advies gevraagd en dat advies vond ik toch niet echt geruststellend… integendeel!

Ik bel nog even de huisarts en die geeft me hetzelfde advies als Ann. Ik moet nog even alle emoties kwijt, dus bel ik Wouter en daarna mijn mama. Vooral mijn mama is helemaal niet gerust. Ze vraagt me met aandrang iemand van de buren of in het dorp te verwittigen. Stel dat het deze nacht niet goed gaat met Karalien en ik met haar naar het ziekenhuis moet, wat doe ik dan met de drie andere kinderen?! Ik speel met dezelfde gedachten en overloop alle mogelijkheden. Misschien best even de buren gaan verwittigen…. maar dan voel ik duidelijk Gods aanwezigheid: “Alles is
helemaal ok met Karalien. Stel je je vertrouwen in Mij of in anderen?” Ik kies ervoor alle twijfel weg te schuiven, niemand op de hoogte te brengen en op onze Papa te vertrouwen.

Ik installeer mijn matras naast Karaliens bed zodat ik haar deze nacht makkelijker kan observeren. Om half tien maak ik haar voor de eerste keer wakker. Ik neem haar bij mij in bed …. dat had ik beter niet gedaan. Eens ze echt wakker is, begint ze vrolijk te lachen en vindt ze het reuzefijn! Van slapen komt niets meer in huis. Het voordeel? Omstreeks 22u is alle twijfel weg, Karalien reageert duidelijk! Ik was van plan om haar bij mij in bed te nemen, maar als ze na anderhalf uur nog niet terug slaapt, leg ik haar maar terug in haar eigen bed! Ik slaap wel in dezelfde kamer en ik moet toegeven dat ik niet heel rustig heb geslapen.

Ik heb één keer mijn wekker gezet om 02.00 uur en dan kort even gecheckt of ze goed ademde en bewoog als ik haar een duwtje gaf. Dat was in orde. Toen was ik zo moe dat ik gewoon aan Papa vroeg me wakker te maken als er iets was. Ik ben die nacht nog één keer wakker geworden en luisterde toen alleen even naar haar ademhaling, die klonk ok. Voor de rest hebben we geslapen.

De volgende dag vertelde mijn mama dat ook zij omstreeks 22u plots rust kreeg over de situatie!

Toen men Karalien de daaropvolgende dagen zag, was het moeilijk te geloven wat er gebeurd was. De twee kleine rode plekjes op haar hoofd van de val waren de volgende dag al verdwenen. Ze had alleen een klein blauw plekje en een schrammetje op haar dijbeen.

Ik ben er rotsvast van overtuigd dat God zelf engelen heeft gestuurd om Karalien vast te houden tijdens het vallen! Dank U Papa!