Liesbeth doet zelf haar verhaal: 

“ Vorig jaar (2018) kon ik helaas geen Vaderhartschool volgen omdat onze school in België niet tijdens een vakantie gepland was. Dat vond ik ontzettend jammer. Dus ging ik op zoek waar er dit jaar tijdens de zomervakantie een school zou zijn. Ik kwam uit in Denemarken en nodigde twee vriendinnen uit om mee te gaan. Jiska, die ook graag een A-school wou volgen, vroeg of ze mee kon. Natuurlijk kon dat, heel graag zelfs! 

Op 5 juli 2019 vertrokken we met een auto vol spullen met ons viertjes ’s morgensvroeg om 5u30 richting Sjellebro, Denemarken. Ook hier mochten we weten dat we Papa’s ‘fleppekakskes’ (n.v.d.r.: voor wie deze uitdrukking niet kent: favorieten) zijn. We hadden een vlotte rit, zonder file, zelfs niet daar waar het altijd file is. Netjes op tijd kwamen we aan. Papa had op mijn hart gelegd dat ik genezing mee naar daar mocht nemen. Hoe dat zou gebeuren was nog een groot vraagteken maar ik ging ervoor. 

We kregen een prachtig appartement voor die week.
Met z’n vieren genoten we van het onderwijs. We lieten ons lekker onderdompelen in Vaders liefde en kenden heerlijke vreugdevolle momenten. Natuurlijk wilden ook wij ons steentje bijdragen aan de afwas. En daar mochten we aan de slag met genezing?
Yep, bij de afwas! Jiska werd op dat moment geplaagd door hoofdpijn. Ze vroeg:
“Liesbeth, kan je nog eens bidden, want die hoofdpijn moet weg.” En wat doe je dan? Je zwiert de handdoek over je schouder, legt je hand op haar voorhoofd en bidt. 

Donald, de verantwoordelijke in de keuken, had dit allemaal gezien. Even later kwam hij naar ons en gebood ons te stoppen met afwassen. We sputterden eerst wat tegen want we moesten maar een paar minuutjes nog alles afwerken en dan zou alles klaar zijn. Maar neen, we moesten onmiddellijk stoppen. 

Toen nam hij ons mee naar Leif en zei: “Dit is mijn vriend Leif. Hij is geopereerd aan kanker en genezen, maar hij is de hele tijd misselijk en eten gaat moeilijk. Kunnen jullie voor hem bidden?” Dat moest hij geen tweemaal vragen. Met z’n vieren gingen we aan de slag, we legden hem de handen op, spraken genezing uit, en dankten. Heerlijk! Niet alleen mochten we stoppen met afwassen, maar we mochten ook bidden voor genezing. 

Diezelfde avond zei Donald dat hij en zijn vrouw Karin graag met mij zouden spreken. Ze hadden een vraag. Omwille van de open avond kwam het er niet meteen van, maar een avond later was het zover. Jiska en ik werden op de hoogte gebracht van het proces van pijn waar hun zoon Daniël mee te kampen had. Hij vroeg ons hoe we erop kwamen om te bidden voor genezing. Dus deden we ons verhaal en Jiska legde uit dat het ook in de Bijbel stond en dat wij gewoon deden wat er daar stond. Dit vonden ze WAAAWWWW? 

Ze vroegen ons of we de volgende dag met hun zoon wilden bidden want ze hadden hem al verteld wat er was gebeurd en hij zou dan langskomen. Papa opende zo de deur van genezing. De volgende dag baden we samen met hun zoon. Ik kreeg op mijn hart om nog eens te bidden, handen op de heupen te leggen en de pijn te bestraffen. Dit deed ik in het Nederlands. Na het gebed zei Daniël “ik weet niet wat je zei, maar het voelde en klonk heel goed”. Zelfs als je een andere taal spreekt en elkaar niet verstaat, gaat Papa naar het hart. Daniël is een fijne jonge man van 20 jaar. 

Voor hij naar huis ging, heb ik nog even met hem gepraat. Ik weet dat die laatste babbel hem deugd heeft gedaan en dat hij zijn hart op een kiertje heeft gezet. 

Enkele zondagen geleden kreeg ik tijdens onze samenkomst een woord voor Daniël op mijn hart. Dit heb ik gedeeld met hem en hij was zo dankbaar. Ik merk dat God ons wil gebruiken om Zijn liefde uit te dragen. 

Tijdens onze week in Denemarken leerden we ook een vrouw kennen die heel terug- getrokken was maar af en toe kwam ze bij ons zitten. Op de vrije namiddag nodigden we haar uit om de tijd samen met ons door te brengen. Ze nam dit aanbod aan. Waar ze allemaal mee te kampen heeft, weet Papa alleen maar de laatste avond vroeg ze me om voor haar te bidden. Ze wou alleen kwijt dat ze ziek was. Er ging schaamte mee gepaard want ze wilde er niets over vertellen. Maar tegelijk stapte ze uit in overwinning. Dit vragen was voor haar al een hele stap. De babbel die ik met haar had over autoriteit, werd de dag erna bevestigd door het onderwijs. Weer was ik dankbaar dat wanneer ik doe wat Papa zegt, Hij ook steeds meewerkt. 

En zo werd ik bevestigd dat we genezing hadden mogen meenemen naar deze Vaderhartschool. De vele babbels met onze broers en zussen daar waren gezegend. Niet alleen ontvangen, maar ook mogen uitdelen? zo wonderlijk. Ik ben zo dankbaar dat Papa me vertrouwt om uit te stappen in Zijn woord. Jiska vatte het zo samen: “De duivel dacht slim te zijn, maar zag niet dat mijn hoofdpijn het begin van heel wat genezing was.” Samen met Papa zijn wij meer dan overwinnaar!”