Tijdens de herfstvakantie hadden we voor de tweede keer in België een Vaderhartschool in Torhout. Ook dit jaar was de school al maanden op voorhand volgeboekt. We hadden een groep van 84 deelnemers, Nederlanders en Belgen en een vrouw uit Estland die momenteel in België verblijft. Het diep gezalfde onderwijs over het Vaderhart van God door James en Denise Jordan en Ian Ross bracht ons allemaal opnieuw dichter aan het hart van Vader.
We kregen dan ook ontzettend veel mooie getuigenissen binnen van deze levensveranderende week. De laatste getuigenisdienst in onze kerk leek wel een promotiecampagne voor de Vaderhartschool! Deze keer waren wij het niet die de mensen aanspoorden om ook deel te nemen, het waren de deelnemers van de laatste school in Torhout zelf die hun broers en zussen aanmoedigden om volgende keer ook mee te gaan ( van onze kerk namen er 29 mensen deel aan de school! ). Hier volgt alvast een getuigenis die we kregen.
Toen Danny pas tot bekering gekomen was ( nu alweer bijna 14 jaar geleden ), ervoer ze een hele tijd heel diep de volheid van de liefde van God. Na een tijd ging dit gevoel regelmatig weg en kwam er vaak een heel diep gevoel van afwijzing naar boven.
Dat gevoel was zo diep dat ze zich vaak ook door God zelf afgewezen voelde, alsof God haar in die periodes liet vallen. De Vader maakte haar tijdens de school duidelijk dat Hij haar niet afwees, maar dat zij Hém afwees. Danny bepaalde zelf dat God niet verder mocht komen omdat dit een normaal patroon uit haar leven was. Danny’s vader was een zeeman. Hij was telkens 6 weken op zee en dan een week thuis.
Als hij thuiskwam gooide hij, naar Danny’s gevoel, het normale gezinsleven overhoop. Ze was wel blij hem te zien en hij bracht ook cadeautjes mee naar huis, maar na een week was ze ook blij dat hij opnieuw vertrok en het leven weer “ normaal “ werd. God liet haar zien dat Danny zo ook met Hem omging. Hij mocht wel komen voor even en haar dingen geven maar zij verwachtte geen diepe, blijvende relatie met Hem. God toonde haar dat ze met haar eigen vader geen echt diepe relatie had en dat ze met Hem op dezelfde manier omging. Dat was immers in haar binnenste een normaal patroon voor haar. Zij bepaalde dus wanneer God mocht komen en wanneer Hij mocht gaan.
De Vader zei haar dat Hij als Vader wél een diepe, blijvende relatie met haar wou en dat zij daarvoor een deur moest openzetten. Danny weet nu dat ze van God mag verwachten dat Hij er wél altijd voor haar zal zijn en altijd met haar wil spreken. Ze beseft meer dan ooit tevoren dat tekenen en wonderen, lachen en andere “uitingen van de Geest “ wel erg fijn en bemoedigend kunnen zijn maar dat alles draait rond een diepe, blijvende relatie met haar hemelse Papa. Een relatie waarin die volheid van liefde alleen maar toeneemt!
