GENEZING VAN AFWIJZING

Na de Vaderhartschool van november kregen we nog een erg fijn getuigenis van Ans.
Ans, momenteel 71 jaar, volgde bij ons ook de genezingsschool. We laten haar het verhaal zelf vertellen:
“ Maar het pad van de rechtvaardigen is als het glanzende morgenlicht, dat steeds helderder straalt tot de volle dag “ Spreuken 4:18"

Mijn verhaal is er één dat gaat van “ uitsluiting “ tot “ er volkomen bijhoren “. De bewustwording van afwijzing is in mijn leven langzaam gekomen. Vroeger werd hierover immers helemaal niet gesproken. Ik denk dat het begonnen is bij mijn geboorte. Mijn moeder kreeg een trombose en mocht zich dagenlang niet bewegen. Ik was een storend element dat huilde en aandacht en zorg behoefde. Ik moest het doen met een fopspeen met suiker. Ik groeide op in een gelovig gezin waar over de Heer gesproken werd. Ik had een geweldige vader maar die overleed toen hij 39 was. Mijn zusje, een jaar jonger dan ik, was altijd het lieve en gehoorzame meisje. Ik was erg ondernemend en kreeg bij voorbaat de schuld als er iets gebeurde. Als kind vond ik het erg moeilijk om vriendinnetjes te krijgen. Bij de grote groep hoorde ik nooit. Meedoen in gezelschap was erg moeilijk. Ik durfde gewoon niet mezelf te zijn en sprak weinig.

Toen ik 20 was heb ik de Heer aangenomen. Hoe je dat moest doen, werd ons niet uitgelegd. In mijn worsteling om zekerheid riep ik uit dat ik geloofde dat Jezus voor m’n zonden gestorven was. Op dat moment kreeg ik diepe zekerheid. In m’n werk voelde ik me wel veilig en zeker. Buiten m’n werk echter lagen relaties erg moeilijk. Anderen keerden zich meestal van me af. In de bus bijvoorbeeld bleef de plaats naast mij het langst onbezet. Op een cursus, receptie of verjaardagsfeestje voelde ik me steeds alleen en stond ik altijd alleen. M’n man was totaal anders. Hij was een gemeenschapsmens en genoot in groep. Hij heeft me hierin nooit begrepen maar accepteerde me en hielp me. Het was prettig om samen op stap te gaan, zolang het maar zakelijk of onder ons tweeën was. Op visite gaan was moeilijker. Ik zag er altijd tegen op. Ook gasten ontvangen was een opgave. We kregen 3 kinderen die we naar ons beste kunnen opgevoed hebben. Via omzwervingen kwamen we als gezin terecht in een Christengemeente.

De eerste keer dat iemand me op afwijzing wees, was zo’n twintig jaar geleden. Ze beschreef wat ik ervoer en er werd voor gebeden. Ik merkte daarna wel verandering en dacht dat dat het wel was. Tot er een nieuwe confrontatie kwam naar aanleiding van het overlijden van m’n moeder. Nadat alles rond de begrafenis duidelijk afgesproken was, liep het heel anders door toedoen van m’n halfzuster. Opnieuw afwijzing…maar een schoonbroer en zus langs mijn mans kant baden met me en alle wrok verdween. “ Nu is het klaar “, dacht ik. De proef op de som kon genomen worden. Ik kreeg een uitnodiging voor de Vaderhartschool en na gebed wist ik dat ik erheen moest. Het liep echter van bij het begin anders dan ik verwacht had. Na de eerste samenkomst elkaar begroeten…bah, die manipulatie! De eerste morgen liep m’n wekker niet af. Ik durfde niet te laat komen op het ontbijt en voelde me overal teveel…niemand scheen contact met me te willen.

Op maandagavond pakte ik m’n koffers al en zei tegen de Heer dat als Hij morgen niks deed, ik naar huis ging omdat ik dit niet redde. Dinsdagochtend ging de preek over vergeving. Als je zondigt tegen iemand, beschadig je die persoon, beroof je hem van iets. En ik had naar m’n gevoel gezondigd tegen de dame die aan tafel niets wilde zeggen. Die morgen had ze me een paar keer vriendelijk toegeknikt en ik had niet gereageerd. Ik was boos. Na de samenkomst ging ik naar haar toe en maakte het in orde. Er was vergeving, aanvaarding en grote blijdschap. Een vrouw die ik kende van de genezingsschool was m’n buurvrouw op de gang en we trokken meer samen op. Maar ik was er nog niet. Donderdagmorgen aan tafel keek ik rond en plots dacht ik: “ ik hoor erbij! “. Wat een openbaring voor mij, wat een vreugde. Ik weet niet wanneer het gebeurd is…Tijdens het soaken? Tijdens het gebed? Ik voelde toen niks bijzonders.

Er is alleen maar eer voor m’n hemelse Vader! Hij heeft me daarheen gestuurd, de eenzaamheid laten opstapelen en me in de ruimte gezet! De laatste dag ging ik als eerste getuigen…dat kon want al die mensen waren nu familie van mij! “ 71 jaar heb ik er niet bij gehoord, nu hoor ik erbij! “ Daarna heb ik gedanst tot ik niet meer kon. Van de één naar de ander. Heerlijk, dat had ik nog nooit gedaan. Ik stond altijd aan de kant. Elke dag geniet ik nu. Ik kan weer lachen, en m’n krachten komen terug. Het vechten is voorbij. Toen ik van de school weer thuis kwam, omarmde ik m’n zoon. Voor het laatst deed ik dit met oud en nieuw…dan doe je dat…Feike kreeg een vreemde moeder terug. Mijn armen waren krom geworden en ik lachte om de gekste dingen. Ik wou overal vlaggetjes tekenen…

Nu begrijp ik waarom ik altijd moe was. Omgaan met mensen was steeds een gevecht want ik hoorde er niet bij. Naar de genezingsschool gaan was een gevecht, niet om de school zelf maar   om die pauzes! Nu dank ik elke dag voor het herstel van mijn krachten en voor de genezing van elke ziekte want beiden zijn beloofd!
Ik voel me zo gelukkig! Ik hoor erbij en dat deed mijn hemelse Papa!