Deze zeer openhartige getuigenis kregen we doorgestuurd van iemand die onze laatste Vaderhartschool volgde. Ze vroeg ons anoniem te blijven, wat we graag respecteren!

“Jarenlang heb ik geworsteld; het leven voelde als een strijd die ik moest zien te overleven. Ik voelde me overgeleverd aan deze strijd: aan negatieve gedachten, depressie, pijn en eenzaamheid.

Steeds als het even iets beter ging, hield ik al rekening met een mindere periode die zeker weer zou gaan komen.  Ik voelde me gevangen in deze cirkel. Ik dacht dat ik er alles aan deed om eruit te komen, maar draaide mezelf er uiteindelijk steeds vaster in tot ik compleet vast zat.

Ik begreep niets van God: als Hij het beste met me voorhad, als ik het Hem zag doen in de levens van mensen om me heen … dan zou Hij met mij wel niks te maken willen hebben, want ik merkte niks …

Mijn leven kon niet zijn hoe Hij het bedoeld had. Ik voelde me verloren, in de steek gelaten, ik stond er uiteindelijk altijd alleen voor.  Ik miste alle vertrouwen in God, in mensen, in de toekomst. Het enige waar ik op vertrouwde was het negatieve denken: het zal wel weer mis gaan, zo gaat het toch altijd.

Ik geloofde in de leugen dat niemand te vertrouwen was en ik was boos op het leven, op mezelf, op God. Ook op de mensen om me heen die wel vertrouwden of het goed (met God) hadden. Ergens gunde ik ze dat niet omdat ik zelf zo worstelde en ergens maakte het me bang om nog meer alleen achter te blijven als zij verder gingen.  Deze boosheid en angst maakten dat ik steeds meer mensen en activiteiten ging vermijden en ik verder en verder verwijderd raakte van het leven.

God heeft ingegrepen door de juiste mensen, de juiste preken, de juiste muziek en de juiste hulp op mijn pad te brengen. Langzaam maar zeker zag ik mijn eigen aandeel in de strijd, waarvan ik dacht dat het me overkwam en leerde ik vergeving te vragen. Ik zag de leugens waarin ik had geloofd en hoe ze mij steeds verder isoleerden en leerde leugens in twijfel te trekken en op zoek te gaan naar de waarheid. Ik kwam erachter dat ik mijn hart had afgesloten zodat niemand me meer zou kunnen raken en leerde mezelf weer open te stellen. Ik kwam erachter dat ik wrok koesterde en leerde te vergeven.

Dit was en is een proces, met als doorbraak de Vaderhartschool, afgelopen oktober. Deze week was voor mij een strijd, ik voelde me een buitenstaander. Een afspiegeling van de strijd die ik al voerde zolang ik me kan herinneren. Ik voelde me alleen, ellendig, afgewezen, ik voelde me falen. Aan God lag het niet, ik zag Hem immers werken in mensen om me heen. Ik trok de conclusie dat het wel aan mij zou liggen. Ik deed zeker iets fout.

Maar op de laatste avond kwam de doorbraak. Ik wist op een gegeven moment: “dit is ook voor mij!”. God is er voor mij, ik mag bij Hem horen, ik ben Zijn geliefde kind. Ik liet voor een moment de controle los en dit was het beste wat ik kon doen. Ik voelde me een moment niet alleen, ik voelde me een moment vrij.  Toen ik stopte met ‘werken’, kon God in mij doen wat me zelf niet lukte. Hij weet precies wat ik nodig heb, wat goed voor me is. Hij heeft me een nieuw leven gegeven!

Deze ervaring was het startpunt, is het baken, van een proces waarin God me vrij maakt. Hij leidt en Hij zorgt, Hij is het die het doet. Aan Hem alle eer! Het is niet in woorden uit te drukken wat het voor me betekent om dit nieuwe leven te leven. Ik kijk uit naar God en naar wat Hij uitwerkt. Het gaat niet meer om mij of wat ik doe, maar om Hem.

Dank U voor het organiseren van de Vaderhartschool en dat jullie je laten gebruiken door God!”