Een goddelijke ontmoeting

Goddelijke ontmoetingen...ze zijn er sinds mensenheugenis.

Hou er rekening mee.

Tijdens onze laatste vakantie hadden we als sneeuwliefhebbers het geluk dat er een pak sneeuw in het Zwarte Woud lag. Eén van onze lievelingswandelingen loopt via een minder gebruikte bergweg naar een hut die wonder boven wonder altijd open staat. Als je genoeg hout vindt in de sneeuw kan je er een oud versleten kacheltje aanmaken en je boterhammen opeten. In de winter is de tocht zwaar en koud en mag je er niet aan denken dat de hut niet te bereiken of gesloten zou zijn. Zonder een opwarmingsmogelijkheid zou de afdaling niet altijd verzekerd zijn.

Ook dit keer twijfelden we om de tocht aan te vatten omdat er al zo’n dik pak sneeuw lag en het nog volop aan het bijsneeuwen was. Op een dag hakten we de knoop door. We vulden een rugzak met proviand, een bijl en een zaagje en begonnen aan de tocht. Een groot stuk van de weg – als je nog van een weg kan spreken – zaten we tot boven onze knieën in de sneeuw. Het was een moeizaam maar erg mooi avontuur op die eenzame weg waar gsm-verbindingen niet altijd mogelijk waren. Tijdens de tocht bevroor het water in onze rugzak. We hadden deze tocht al vaak ondernomen, ook in betere omstandigheden. Het was steeds een eenzame weg met als beloning een privé hut.

Deze dag liep het helemaal anders. Halverwege de klim kwam een man ons moeizaam voorbij op langlauflatten en omdat hij toch niet veel sneller ging, maakten we een praatje. Hij was net zoals wij verbaasd een levende ziel aan te treffen. Toen ik vroeg naar zijn plannen, vertelde hij dat hij met enkele vrienden de nacht zou doorbrengen in een hut. Bovenop de bergen zijn meerdere hutten met een goede accommodatie, maar ik was er toch niet meer zo gerust in. Toen ik de naam van de hut waar wij heen gingen vermeldde – de naam is veel groter dan de hut zelf – was hij stomverbaasd dat wij die hut kenden.

Hij vertelde dat hij dezelfde bestemming had. Hij ging dus enkele dagen met enkele vrienden kamperen in ‘onze’ hut. Met heel wat moeite kon je er met vijf personen in op voorwaarde dat je geen rugzak mee binnen nam want die konden er niet meer bij. Toen we na een lange tijd de hut bereikten stonden we daar met zes personen... De drie andere bezoekers zeiden dat ze eerst nog een tochtje zouden maken zodat wij de kachel konden aanmaken, eten en daarna weer vertrekken. Iedereen zou zich dan om beurten kunnen opwarmen en min of meer comfortabel gebruik maken van de hut.

We begonnen hout te sprokkelen en te hakken, maakten de kachel aan en haalden onze hapjes boven. De drie andere vonden dat zo gezellig dat ze besloten om bij ons te blijven en ook hun hapjes boven te halen. Resultaat: zes mensen in een piepkleine hut waarvan je de helft van haar noch pluimen kende, rugzakken buiten en binnen en moeite doen om je niet te verbranden aan de kachel. Aanvankelijk was het buiten en binnen -10°C.

We geraakten aan de praat en waar het hart van vol is loopt de mond van over. Het waren twee mannen en een vrouw, allen van het stoere type. De vrouw, die niet meer zo jong was, had al duidelijk gemaakt dat ze het niet zo erg comfortabel vond met vreemden in de hut. Naarmate ons verhaal vorderde, werd ze wild enthousiast en leek ze plots tien jaar jonger. Ze herhaalde steeds weer dat deze ontmoeting voorbestemd was en vroeg of we hun toch nog niets konden achterlaten waarmee ze aan de slag konden. Ze waren erg geïnteresseerd in de genezingsschool. Het werd steeds later en we hadden nog een hele tocht voor de boeg. 

We konden het ons niet permitteren om in het donker te stranden dus vertelden we dat God heel geïnteresseerd was in hen en dat ze hun leven aan Jezus konden geven. De vrouw kon niet wachten en bad gretig ons gebed na. De mannen reageerden minder uitbundig, maar ze zaten lange tijd met hun ogen dicht (mee te bidden?!). Het eten en de uitstapjes waren voor hun niet meer interessant want ze hadden een ontmoeting met God en de hut was voelbaar een heilig plekje geworden.

Na een tijdje moesten we afscheid nemen. We lieten drie blije mensen achter. Goddelijke ontmoetingen...ze zijn er sinds mensenheugenis. In onze moderne tijd kijken we daar wel eens aan voorbij. Soms stuurt Hij jou op iemands pad zonder dat je zelf beseft dat het een goddelijke ontmoeting is. Een andere keer stuurt Hij iemand op jouw pad.

Waarom ik dit verhaal met jullie deel? Enkel om je aan te moedigen rekening te houden met goddelijke ontmoetingen!