In januari ging er weer een hele ploeg van onze kerk naar het theaterweekend van Carla Veldhuis in Nederland. Dat is ondertussen een jaarlijkse traditie geworden...

Danny, die meeging vanaf het begin, vertelt ons een deel van haar verhaal:

“In 2015 besloten we met z’n drietjes vanuit België naar het theaterweekend van Carla Veldhuis in Nederland te gaan.Ik was er een beetje zenuwachtig voor en ook wat ongerust dat we bij de oudste aanwezigen zouden horen, ook al was m’ n honger naar meer erg groot. We kwamen toe op vrijdagavond en werden dadelijk bevestigd in ons vermoeden: onze grijze haren vielen op tussen die van vele andere jonge deelnemers. Ik zag een wat ouder koppel en voelde me meteen een beetje beter. Achteraf bleken deze mensen geen gewone deelnemers te zijn, ze hoorden bij het gebedsteam.

Als kind was ik erg creatief in uitbeelden, mensen nabootsen, situaties in beeld brengen. Als zesjarige won ik een wedstrijd in ons dorp. Er was een grote groep deelnemers en ik kreeg de eerste prijs. Ik vond echt niet dat ik daarvoor veel gedaan had. Bovendien kreeg de winnaar een beker, terwijl er ook ballen te winnen waren. Ik was ontgoocheld want ik wou een bal, geen beker! Ook daarna was ik maar al te dikwijls de clown van een groep, willen of niet. Ik zou er alles aan gedaan hebben om naar de theaterschool te mogen gaan maar als jongvolwassene wist ik met zekerheid dat ik dat niet zou aandurven... Ik besefte niet dat m’n talenten bedolven waren onder een dikke laag stof. 

Toen mijn man en ik Jezus leerden kennen, hadden we drie kinderen. Ze waren toen 12, 10 en 3 jaar. Ik had een drukke baan en nam heel wat taken op in een bloeiende kersverse gemeente. Ik deed kinderwerk en ging kinderkampen organiseren. Elke boodschap brachten we via beeld. Beelden blijven hangen, niet alleen bij kinderen, ook bij volwassenen. 

Ik leerde God als Vader kennen een kreeg heel veel innerlijke genezing, meer dan ik ooit beseft had nodig te hebben. Het gebeurde regelmatig dat ik in de kerk een boodschap via theater mocht in elkaar steken. In februari 2015 was het lang geleden dat ik met de talenten die God terug had blootgelegd iets gedaan had. De drukte van andere taken, de druk van dingen in mijn persoonlijk leven, alles dreigde terug bedolven te raken onder een nieuwe laag stof... 

Ik schreef me in voor het theaterweekend en koos als hoofdvak “drama” maar vroeg me af of ik het allemaal nog wel zou kunnen. Sinds ik Jezus kende, wilde ik dit talent alleen nog gebruiken om de boodschap van God in beeld te brengen. 

Daar stond ik dus in de eerste dramales en het verbaasde me dat ik de opdrachten behoorlijk kon uitvoeren. Het was een kwestie van inleven en ik kwam tot de conclusie dat ik “het” nog had. De lesgeefster gaf bijzonder goede tips en handleidingen. Ik was er enorm door geboeid. Alles was erg professioneel, dat kon ik proeven, maar ik had nog zo veel te leren en kreeg die kans. Bovendien ben ik gevoelig voor mensen die het hart van God raken in wat ze te brengen hebben en dan word ik enthousiast. Ik mocht groeien om Gods Koninkrijk in de wereld te kunnen brengen en genoot heel erg van dit weekend.  Zaterdag was er ook nog een workshop “clownerie” en wat hebben we plezier gemaakt in deze workshop! 

Op die dag kreeg ik in de hoofdvakploeg de naam “oma” maar dat vond ik niet erg. De eenheid in de groep groeide en groeide. Zoveel talent bij elkaar, de veelkleurige wijsheid van God werd naar boven gehaald op korte tijd. We moesten een dramastuk maken onder de deskundige leiding van Carla. Ik stond versteld wat er hier op korte tijd gebeurde.

Zondagochtend was het dienst. Het woord werd gebracht door Giovanni Veldhuis. De kern van de boodschap, zo ervaarde ik het toch, was nu net wat me overkomen was. Ben je ervan bewust dat je talenten bedolven werden onder stof door dagelijkse beslommeringen? Dan is nu het moment van nieuwe toewijding aangebroken.

Ik vond het een enorme kans voor al die jonge mensen. Ik zit zelf in het gebedsteam van onze kerk en voelde me de supporter ter plaatse: genees maar, jonge mensen, en gebruik al je talenten in Gods Koninkrijk. Tot dan had ik nog niet in de gaten dat Vader ook mij, de “oma”, wilde vrijzetten. Toen ik dit begon te beseffen, dacht ik: oh nee, toch niet hier? Maar ja, Vader geneest en Hij koos de plaats! 

Er was ook zo’n tastbare aanwezigheid van de Heilige Geest en dat ging zo door het hele weekend. Terwijl we in onze dramagroep meer en meer genoten van de voorbereidingen naar het optreden van zondag toe, was ik erg benieuwd naar wat de andere groepen te brengen hadden: het vlaggen, het dansen, de mime. Ik was zondag getuige van een waaier professioneel werk! 

Het verhaal eindigt hier niet. Ondertussen heb ik gemerkt dat God mij niet alleen opnieuw, maar ook meer vrijgezet heeft om drama en clownerie te brengen. Ik ervaar meer Zijn leiding, probeer Hem te gehoorzamen en te vertrouwen en ja, Hij doet het. Ik moet er alleen telkens weer voor gaan. Het zit er en als je het aanpakt, geeft het je kracht en vleugels. Ik heb nog altijd veel te leren en dat mag, ook al ben je zestiger!

Ondertussen mag ik al vijf jaar mee dienen. We zien met z’n allen zo veel doorbraken. Mensen komen in de vrijheid! In 2016 ontdekte ik een passie voor monoloog. Het is een feest om mensen in een workshop uit te dagen zelf een monoloog te schrijven en die met anderen te delen. Jaarlijks krijg ik ook de kans om creatief te leren en nieuwe dingen (ook in mezelf) te ontdekken. Bovendien mag ik wat ik zelf geleerd en ontvangen heb over genezing en het Vaderhart van God ook doorgeven aan heel wat mensen…en daar geniet ik heel erg van!

Hulpvragen voor gebedsondersteuning worden via facebook verspreid in onze groep. Deze keer zag ik de dringende oproep verschijnen voor Suzanne, de schoondochter van iemand van het gebedsteam. Het regende die avond antwoorden en bemoedigingen. Een hele groep ging er tegenaan in gebed. De volgende ochtend konden we lezen op Facebook dat Suzanne vanuit het ziekenhuis plots terug naar huis werd gestuurd...operatie was niet meer nodig! De vreugde-explosie in de groep was een bemoediging voor iedereen...Vader doet zoveel prachtige dingen op zo’n weekend...boven bidden en beseffen!”

Noot van de redactie: andere getuigenissen van het theaterweekend en het getuigenis van Suzanne kan je lezen in ons volgende Goed Nieuws!