Voor wie het zegenboekje niet kent, het is heel belangrijke lectuur voor christenen en meestal sterk onderschat. Vader zegt in Psalm 103: “vergeet niet één van Mijn weldaden” en omdat ze dikwijls wel vergeten worden, moedigen wij mensen aan om ze op te schrijven in een zegenboekje. 

Het begon toen Hugo leed aan een ongeneeslijke kanker en was een belangrijk onderdeel van de doorbraak bij zijn genezing. Sindsdien spreek Hugo erover waar hij ook komt en wordt het meer en meer gebruikt over de hele wereld. 

We laten Cora in dit getuigenis zelf aan het woord:

“Knellen je schoenen wel eens? heb je goed geslapen? heeft het vannacht niet binnen  geregend (midden in een warme zomerweek!)?” Schrijf het op in je zegenboekje! 

Eigenlijk vond ik dat wel grappige maar overbodige opmerkingen want het was toch  vanzelfsprekend dat het niet binnen regende en dat je schoenen niet knelden?

Ik telde mijn zegeningen wel, maar om er zó concreet  mee bezig te zijn…nee, dat  was voor mij toch nieuw. Maar wat ik altijd min of meer vanzelfsprekend had gevonden, bleek eigenlijk helemaal niet zo gewoon.

Ik kwam terecht op een appartement waar het binnen regende en het water gestopt moest worden met een stuk of acht dweilen, en ach … mijn schoenen knelden op een gegeven moment toch zeker, pijnlijk en echt niet prettig!  Zo leerde ik bewuster om te gaan met het feit dat gewone en voor mij vanzelfsprekende dingen ook een zegen waren!

Sommige voorbeelden vertel ik nu door aan de kinderen op de scholen waar ik mag lesgeven en dan introduceer ik het zegenboekje bij de kinderen.

Het eerste groepje leerlingen waaraan ik het vertelde maakten een keuze om met God door het leven te gaan. 

De tweede groep werd er zich heel bewust van dat God wel degelijk hun gebed hoorde en ze groeiden dieper in hun geloofsbeleving. 

Dit jaar dacht ik het bij een groepje niet te kunnen introduceren maar op een morgen kwam een jongen naar de les en hij mankte en had behoorlijk veel pijn. Hij wist niet hoe het kwam.

Ik zei: “kom, we gaan er voor bidden, die pijn moet wijken in Jezus’ naam”. De kinderen baden mee maar op het eerste zicht gebeurde er niets. Ze baden ook voor mijn knie die pijn deed en we begonnen met de les. 

Halverwege de les besefte ik opeens dat de pijn van mijn knie weg was en ik vroeg verbaasd aan de jongen waarvoor we gebeden hadden: “hoe is het met jouw heup?” “De pijn is weg!” was zijn verbaasde reactie en hij was zo blij dat hij de klas uit rende toen de bel ging …helemaal anders dan hij gekomen was. 

In weer een andere groep haalden de kinderen ook gebeurtenissen van het vorig schooljaar op. We hadden gebeden  voor bepaalde dingen  en duidelijke veranderingen meegemaakt .  

Er was bijvoorbeeld een meisje dat met krukken moest lopen en pijnlijke handen had gekregen. Midden in de les huilde ze en zei ze dat haar handen zo’n pijn deden en dat ze een branderig gevoel had. We baden er met z’n allen voor en meteen daarna zei ze dat het weg was en ze begon in haar handen te prikken en te knijpen om ons te overtuigen dat het echt weg was.  

Nu herinnerden de kinderen zich dit allemaal nog en schreven ze stuk voor stuk de gebedsverhoringen van maanden daarvoor op als hulp om te starten in hun zegenboekje.  Wat de één niet meer wist, vulde de andere weer aan.  Dit meisje merkt nu ook door haar zegenboekje dat ze iedere keer gebedsverhoringen krijgt en zelfs haar papa valt het op dat als ze voor iets bidt, er een verandering in een  situatie komt.

Elke week nemen ze het schriftje mee naar de les, als stimulans om het vol te blijven houden. Ik hoef het niet te lezen maar de kinderen dringen er soms zelf op aan en dan mag ik lezen wat ze schrijven.  Ik merk dat ze hele serieuze en mooie dingen op schrijven en daar danken we samen voor en zo bemoedigen we elkaar in de groep  weer mee en maken we God groot.

En heel eerlijk gezegd, de kinderen doen het vaak beter dan ik. 

Soms ontbreekt me de tijd om te schrijven in mijn eigen zegenboekje  maar als ik de kinderen dan zo bezig zie en als we zo over de zegeningen met elkaar praten, zijn de kinderen zonder dat ze het beseffen ook weer een voorbeeld  en een aanmoediging voor de juf om toch de pen te pakken en te blijven schrijven in haar zegenboekje.  Dat is toch zegen, nietwaar?!”

Wil je meer weten over het hoe en waarom van een zegenboekje?

Binnenkort wordt Hugo’s tweede boek uitgegeven bij Gideon,

precies over dit onderwerp!

Als je wil weten wanneer het precies op de markt komt, neem dan af en toe een kijkje op onze website: www.godsambassade.be

Als de uitgever ons verwittigt van de datum, zetten we het op de website!