Samen met mijn Hugo en ons gezin worden we door het diepste dal van ons leven geloodst. Hugo en ik hebben zij aan zij gestreden. We hebben elk ons eigen verhaal. Dit is het verhaal van een moeder die na jaren vechten en bidden voor een “leefwaardig leven” van haar zoon zich niet kon voorstellen ooit van die zoon afscheid te kunnen nemen.

Dankgebed
Ik dank U Vader dat U ons Andy toevertrouwd hebt. Ik kan me de blijdschap bij zijn geboorte als eerste kind in het gezin nog herinneren alsof het gisteren was. M’ n ogen aten van het beeld van dat kleine wondertje. We zouden alles doen om dit schepseltje van U te sterken voor het leven. Met Andy kregen we een extra uitdaging.

Dank U Vader dat we niet alleen gestaan hebben om voor hem te bidden. Dank U Vader dat U hem zo dikwijls beschermd hebt. Dank U Vader dat U ons Uw bovennatuurlijke liefde gegeven hebt om van hem te houden door alles heen, een liefde die hij zo nodig had. Dank U voor de 36 jaar van zijn bestaan hier op aarde, voor de herinneringen waar we graag op terugkijken. Dank U dat ik meer en meer heb mogen zien met Uw ogen dat hij op zoek was naar Uw warme liefde, naar een thuiskomen bij U. Het gevecht dat hij leverde was pijnlijk voor ons allemaal. Maar hij zocht U, Vader, diep vanbinnen ondanks zijn vechten en vluchten in feestgedruis. Dank U Vader dat ook U zo intens naar Hem op zoek was. Uw belofte van verlossing  is een belofte voor al onze kinderen, ook voor Andy. U hebt zo veel in hem gelegd, zo veel dat geen kans zag om te ontluiken. Dank U voor het theaterweekend, voor wat het bij me gedaan heeft. U bent bijzonder!

Onze zoon Andy vermist
29 januari 2016. We gaan door een nieuwe periode van crisis in het leven van Andy. We zijn uitgeput, ook al nemen we tussendoor afstand, in gedachten en gevoelens blijft alles je als ouder aankleven als je kind ongelukkig is. Toch gebeurt er wat we op dat moment niet verwachtten: hij is vermist, alle feiten vertellen ons dat we dit heel serieus moeten nemen. Hoe ga je daar als ouder mee om? Het komt op je af en je moet er door. Natuurlijk is dit verschrikkelijk moeilijk. Ik proclameer dag en nacht psalm 23. Dag en nacht proclameer ik dat hij leeft, maar dat hij thuiskomt bij Vader. De dagen, de nachten blijven een angstig wachten. Het Woord, gebed, gebed van broers en zussen, onze kinderen die aan onze zijde mee puzzelen om antwoorden te krijgen, de familie, de kerk en de buren die ons bijstaan, dat is het waar we een maand lang mee bezig zijn. De tijd sluipt voorbij.
We komen dichter bij het theaterweekend van Carla Veldhuis. Dit gaat door van 26 februari  t.e.m. 28 februari. Het thema is “Royalty”.  In 2015 nam ik voor de eerste maal deel en dat gaf me een grote doorbraak wat drama en clownerie betreft. Nu krijg ik het voorrecht om als gebedsmedewerker deel te nemen, ook les te volgen in wat ik maar wil. Ik kan me niet voorstellen hoe ik dit in de huidige omstandigheden zal kunnen waarmaken, maar geloof dat als Vader dit nu gepland heeft, Hij ook zal zorgen dat ik in staat ben uit te delen en te ontvangen.
Dus ik ga. Het is goed dat Carine met me meegaat. We hebben van elkaar genoten, zij was mij dikwijls tot steun.
Tijdens dit weekend geven christelijke docenten onderwijs in een brede waaier van creatieve uitingsvormen. Het raakt telkens het hart van God. We startten het weekend met vergaderen en samen bidden. In het midden van de tafel stond het beeldje van de verloren zoon in Vaders armen. Dat beeldje had Carla voordien al op Facebook gezet in verband met een persoonlijke situatie die erg ingrijpend voor haar geweest was maar het sloot ook perfect aan bij mijn gebeden van de voorbije maand voor mijn zoon. Het trof me diep. Ik bracht de medewerkers op de hoogte van mijn situatie en vroeg hen me niet uit de weg te gaan. Dat deden ze niet, neen. Bedankt lieve ploeg, jullie stapten zelfs regelmatig op me af om me een dikke knuffel te geven. Ik werd gedragen door gebed.
In de dramales gaf ik me meer en meer helemaal en kon ik genieten van “het spelen”.  Tussendoor werd ik gevraagd om te bidden en in het geven van gebed ontving ik zelf kracht en leven.
Zaterdagnamiddag waren er workshops. Eén ervan betrof “clownerie”. Dat zou ik zeker  niet gaan volgen, zo had ik op voorhand gezegd. Maar nu was ik er klaar voor en het was genieten. De laatste opdracht bestond er uit dat er één persoon voor de groep moest plaatsnemen en aan ieder afzonderlijk iets persoonlijk vertellen. Ik wist dat het mijn opdracht was en ik nam de tijd om wat ik zelf opdronk uit te delen. De woorden vol van Vaders liefde werden via mij aan elkeen doorgegeven. Wat een feest! De lesgeefster sprak me persoonlijk aan na de les en vroeg of ik tenminste wat in Gods Koninkrijk deed als clown. Ik vertelde haar dat ik niet zo veel tijd had om er veel mee te doen, dat ons leven al 20 jaar erg ingenomen werd door ernstige familiale omstandigheden. De details deden haar huiveren….Wat een kracht was mij vandaag gegeven om toch die clown te zijn. Alleen Jezus kan dit in je doen!
De volgende workshop die ik gekozen had, was “Beeldend verdiepen.” Het kwam er op neer om van uit de beelden je gegeven door de kracht van Gods Geest te tekenen en een tekst te schrijven.  De tekst voortvloeiend uit mijn tekeningen: “Hoe groot de strijd ook is, de David in jou maakt je tot een Koninklijke strijder. Je bent als een hert met mooi gewei, het hoofd opgericht. Mijn rivier van Levend Water maakt je tot een gladde kleurrijke steen, mooi liggend tussen andere stenen. De scherpe kantjes haal Ik er af. Mijn veelzijdigheid straalt in de veelzijdigheid van mijn kinderen. De stenen doe Ik in elkaar passen als een veelkleurig geheel.” Ik was als eerste klaar, maar voelde me plots krachteloos en zeer moe en dacht: “Oh nee, Hugo had toch gelijk dat ik moest thuisblijven. Ik kan niet meer.” Ik kon, alsof het met  m’ n laatste inspanning  was, tot bij de bidders geraken. Ook hier kreeg ik de opmerking of ik de afgelopen dag niet teveel  had willen doen.  Ik kon alleen maar denken: “Je zou het allemaal moeten weten.” Ik gaf mij over terwijl de bidders intens bleven doorbidden. Diepe pijnen kwamen uit m’ n hart geborreld en na die pijnen weer andere pijnen en zo ging dat maar door. Ze bleven maar doorgaan en toen werd ik rustig.  De Vader zelf troostte me nog een hele tijd na dit gebed.
Die avond was het een vrije creatieve aanbiddingsavond en mensen brachten eer aan God elk op hun eigen manier. Sommigen stonden te tekenen en schilderen, anderen te vlaggen, er volgde al eens een gedicht of mime ...enz. Velen begonnen dansend te aanbidden. Ik voelde me nog steeds krachteloos en besloot om toch van mijn stoel te komen en in Zijn vrijheid mee te dansen tot Zijn glorie. Nieuwe vreugde stroomde bij me binnen tot ik me weer sterk voelde en in staat om mensen in gebed bij te staan. Wat een wonderlijke avond!
Zondag, de laatste dag, werd er in alle groepen gewerkt naar het optreden van die avond toe. Carla, die als hoofdvak drama onderwees, wilde met ons nog eerst het schrijven en brengen van een monoloog oefenen. Ik besloot niet verder te zoeken dan wat het eerst in mijn hoofd kwam: het verhaal van de verloren zoon verteld via de beleving van zijn broer, de broer die zijn ganse leven trouw zijn vader had gediend en zich boos en gefrustreerd voelde. Ook deze monoloog kwam vanzelf op papier. Carla vroeg mij als eerste, bij wijze van oefening, de monoloog te brengen. Ik doorleefde het hele gebeuren omdat ook dit een stuk verwerking voor mezelf was. Maar het had iedereen sterk geraakt. Er werd besloten dat die avond door een deel van de groep het verhaal van de verloren zoon zou gebracht worden met toepassing van alle mogelijke technieken die we ingestudeerd hadden. De monoloog van de broer mocht niet ontbreken en kwam op het einde van het stuk. Ik was blij dat ik me daarop kon concentreren bij het oefenen, de rest vroeg me teveel.
De zaal zat vol, een grote zaal met niet alleen deelnemers, ook  vele gasten waren uitgenodigd. Ik bracht de monoloog. Jezus zelf leidde het hele optreden. De aanvang  van de broer was als volgt: “Waarom? Dit vind ik niet eerlijk!”.  Aan het slot herhaalt de broer: “Waarom? Dit vind ik niet eerlijk!”.  Toen was het even muisstil, een kippenvel moment.  Wat gebeurde hier? Ik kon er tot dan geen antwoord op geven.
Carine en ik reden ’s nachts terug naar huis. Het was een hele rit, maar de gesprekken waren vrolijk en ontspannen. Ik had kunnen “loslaten.” Hugo zat me thuis op te wachten. De nacht was kort maar ik ervoer een diepe bovennatuurlijke vrede.

Het antwoord
Maandagmorgen 29 februari 2016, één maand na de verdwijning van Andy. Hugo en ik zaten samen in de zetel. Ik zou gaan vertellen hoe het weekend geweest was en toen werd er gebeld. We stapten in de gang en zagen de bekende gezichten van de politie achter het raam van de voordeur. Ik wist het meteen: “Mijn zoon is er niet meer, ik ben er klaar voor.” Gedurende een ganse maand had ik dit niet aangekund maar nu na het theaterweekend voelde ik Zijn vrede die alles overheerste. Ik zag het beeldje van de zoon bij Vader, ik herleefde het moment van het uitdelen van Vaders liefde,  ik zag het dramaspel van de verloren zoon en de monoloog gebracht door de broer. Niets kon mij er nog van weerhouden als enige echte waarheid voor onze zoon aan te nemen: Andy zit op de schoot van Vader en geniet van dit heerlijke thuiskomen en van Zijn troostende Liefde. Dit was niet de manier die wij gekozen hadden, maar “Leven” doet onze zoon Andy nu wel. De zware ijzeren ketenen die al zo lang om zijn voeten en handen klemden zijn weggenomen.

De dankdienst
Donderdag 10 maart zouden we een dankdienst organiseren. In onze straat hebben we een feestzaal en we wisten al vrij snel dat we daar alles konden aanpakken. Het is een mooie grote zaal. Wat Andy’s  vrienden betreft, spreken wij van vroegere vrienden, meestal uit Kalmthout, en de vrienden van nu, meestal feestvrienden. Een vriend van vroeger maakte een speciale facebookgroep: “Afscheid van Andy” . Vrienden van vroeger en nu deelden hun ontzetting , hun pijn op facebook. We nodigden hen allemaal persoonlijk uit voor de dankdienst.
In de voorbereidingen waren wij als gezin eensgezind als nooit tevoren. De besprekingen met het team van Gods Ambassade verliepen vlot. Als God iets leidt, moet je er zelf niet te veel aan puzzelen. Ik had een erg diep verlangen om Andy’ s vrienden te ontmoeten, ik kende zo veel namen vanuit de gesprekken met hem. Bij het binnenkomen konden wij hen warm welkom heten. De mensen bleven komen, de zaal zat propvol, ik denk wel 300 man. De liedjes, het gedicht van Iana, het dansje van Iana met Utha, het woord dat Hugo bracht, droeg allemaal bij tot de boodschap van redding. De kracht van Gods Geest was tastbaar aanwezig.
Nu moeten we onze zoon loslaten bij Vader, maar we weten dat in die dankdienst vele zaadjes gezaaid zijn. We bidden ook dat die zaadjes zullen ontkiemen en velen tot redding zullen brengen.
De zegening (Numeri 6:24-25) uitgesproken door Hugo op het einde van de dienst:
De Here zegene en behoede u;
de Here doe zijn aangezicht over u lichten en zij u genadig;
de Here verheffe zijn aangezicht over u en geve u vrede.

Onze diepe dank gaat uit naar al wie al die jaren voor ons en onze zoon gebeden heeft  en ons gesteund heeft, naar wie ons mee door deze laatste moeilijke periode geloodst heeft, naar wie de dienst heeft mogelijk gemaakt: ons team en ook de technische ploeg maar bovenal naar onze Hemelse Papa die er was voor Andy toen wij hem niet konden helpen.