Hoe groot zijt Gij!

Na onze genezingsconferentie in Vaalbeek in maart kregen we volgend mailtje van Dora:

“Het was mijn verlangen om ooit eens te kunnen deelnemen aan een Vaderhartschool of conferentie van Gods Ambassade. Even groot waren de twijfels of dit ook werkelijkheid kon worden:
Zou ik het wel durven? Onbekende plaatsen en mensen boezemen mij telkens weer angst in, zodat ik meestal toch niet durf te gaan.
Zou ik op het werk wel verlof kunnen opnemen?
Zouden ze er thuis mee akkoord kunnen gaan?

God kent onze verlangens. Nog voor we ze gedacht hebben is onze hoop vaak werkelijkheid en Hij heeft een leidende hand in zoveel dingen die wij niet kunnen zien.
Zo stapte ik op een avond na het werk aan het station van Leuven op de bus naar huis. Buslijn 2 is de drukste buslijn van Leuven. Het zijn maar kleine bussen en meestal is het dringen om er op te geraken, laat staan dat je een zitplaatsje vindt. Die avond zag ik plots Annie op de bus zitten en was er zelfs nog een zitplaats naast haar vrij. Al snel kwam ons gesprek op de genezingsconferentie van maart in Vaalbeek. Zij had het thuis nog niet besproken en dus nog niet beslist of ze zou gaan maar stelde wel voor om – als ze zou gaan – eventueel samen af te spreken.

Daarna zag ik Annie niet meer. Er wordt dit jaar in de kerk heel veel gesproken over vrijmoedigheid en er was ook een mooi getuigenis dat je op een bepaald moment “uit je comfortzone moet durven komen”. Zo liet God mij zien dat, als ik graag naar de conferentie zou gaan, ik ook mijn verantwoordelijkheid daarin zelf moest durven opnemen:
Zelf een mailtje naar Annie durven sturen bijvoorbeeld om te informeren of ze zou gaan. Ik kreeg meteen de volgende dag al een enthousiaste bevestiging dat we samen een kamer konden delen als ik wou, en dat ze, ook al had ze een zware hernia en veel pijn (lees haar getuigenis in ons vorige Goed Nieuws!), er alles zou aan doen om er te geraken om daar te genezen.
We konden er samen voor bidden.
Mijn werkplanning aanpassen en verlof aanvragen op het werk. Dat bleek te lukken!
Thuis uitleggen dat ik er eens behoefte aan had uit de drukte van alledag te stappen om doelbewust de stilte op te zoeken. Het hielp dat het in Vaalbeek doorging, geen onbekend terrein voor hen, de kinderen gingen er vroeger op muziekkamp. Ik kon uitleggen dat ik God wou danken voor mijn genezing de voorbije 5 jaar. Het is deze maand precies vijf jaar geleden dat ik geopereerd ben aan borstkanker en Jezus mij toen de hand heeft gereikt om een onmogelijke berg (van chemo, bestraling en hormoontherapie) te overwinnen op een moment van zware depressie en twijfel in mijn leven.

Mijn aanwezigheid alleen al op de conferentie was een grote overwinning voor mij!
Maar er was meer! Het was goed te beginnen met Psalm 103, want meteen op de eerste avond stelde God mij de vraag waarom, als ik gekomen was om Hem te danken, mijn hoofd tijdens de lofprijs toch weer erg gericht was op al mijn problemen.

Ik was die ochtend ’s morgens vroeg voor het werk nog naar de dokter geweest met een opstoot van reuma in de hand, waardoor ik al een paar nachten niet meer kon slapen van de pijn. Ik heb door de medicatie die ik neem beginnende osteoporose, er was de zorg om mijn erg zieke moeder… Al mijn ditjes en mijn datjes, ik heb ze de volgende morgen in de gebedsdoos gestoken en bij God losgelaten. Het zijn allemaal zaken die ik zelf niet kan oplossen.

Ik heb deze conferentie veel geleerd over geloven in de bovennatuurlijke kracht, waarin Jezus alles volbracht heeft en alle ziekten en zorgen van ons weggedragen heeft. Dat schept ruimte en visie, zekerheid en geborgenheid en geeft een antwoord op de diepe kern van ons bestaan.

Er gebeurden door gebed ook grootse dingen op de conferentie (zoals de volledige genezing van Annie’s rugpijn) maar zelf heb ik lang gewacht op dat éne woord van God voor mij. Er was gebed voor genezing van borstkanker en van depressie en toch zat ik zelf door alweer die onverklaarbare angst vastgenageld aan mijn stoel. Ik worstel ermee om me over te geven aan die bovennatuurlijke wereld, hoewel ik al geleerd heb heel veel te ontvangen en vast te houden. Is het hoogmoed? Die nacht had ik Psalm 121 heel erg nodig:

Ik hef mijn ogen op naar de bergen: vanwaar zal mijn hulp komen?
Mijn hulp is van de HERE, die hemel en aarde gemaakt heeft.
Hij zal niet toelaten, dat uw voet wankelt, uw Bewaarder zal niet sluimeren.
Zie, de Bewaarder van Israel sluimert noch slaapt.
De HERE is uw Bewaarder, de HERE is uw schaduw aan uw rechterhand.
De zon zal u des daags niet steken, noch de maan des nachts.
De HERE zal u bewaren voor alle kwaad, Hij zal uw ziel bewaren.
De HERE zal uw uitgang en uw ingang bewaren van nu aan tot in eeuwigheid.

Op de laatste dag gaf God mij nog een prachtig beeld: toen Antoine (een deelnemer aan de conferentie) voor ons stond, zag ik mijn vader staan die mij zei om samen God te prijzen en groot te maken. Op dat moment was er diepe vergeving en vrede in mij. Het is een droom waaruit ik de kracht haal om verder te gaan, een droom die vertelt van de oneindige Liefde van onze God.
Bedankt Vader dat ik er bij mocht zijn!”