Zware hernia verdwijnt op genezingsconferentie
Annie vertelt ons zelf haar verhaal:
“Sedert het begin van dit jaar had ik regelmatig last van pijn in mijn been.
Ik dacht dat die klachten te wijten waren aan de menopauze waar ik volop inzat…en paste me aan. Ik probeerde de huishoudelijke taken meer te spreiden en niet meer alles op één dag te doen. Dat hielp helemaal niet, integendeel … de pijn werd heviger zodat het dagdagelijkse huishouden een steeds zwaardere corvee werd.
Begin februari moest ik regelmatig afhaken en tijd nemen om te rusten. Hiermee bedoel ik “platte rust”, in bed gedurende enkele uren. Dit was het moment om meer tijd door te brengen met mijn hemelse Papa door te bidden en in mijn Bijbel te lezen…Op deze manier kon het echter niet verder en ik besloot de dokter erbij te halen. Ik moest foto’s laten nemen en kreeg een hoge dosis pijnstillers. Mijn toestand verergerde zelfs zo, dat ik het uitschreeuwde van de pijn en ik helemaal niet meer kon bewegen. Mijn man en onze zoon moesten alles doen in huis. Ik kon me zelfs niet meer wassen. De minste beweging was al teveel…ik kon niet meer uit mijn slaapkamer komen, zelfs niet meer voor het toilet!
Al die tijd werd er voor mij gebeden in onze kerk.
We lieten de dokter terug komen en die verwees me met een ziekenwagen door naar spoedgevallen. Een CT-scan en nog wat andere onderzoeken brachten de diagnose van een discus-hernia tussen mijn laatste wervel en m’n staartbeen. Ik had geen gevoel meer in mijn dij en m’n voet. Volgens de dokter kon het tot een jaar duren voor ik volledig hersteld zou zijn en zou ik er gevoelloosheid aan overhouden.
Intussen was er een genezingsconferentie van onze kerk gepland en ik dacht: “daar moet ik zijn!”. Ik gaf me op en zag ernaar uit!
De eerste dienst moest ik liggend meemaken niettegenstaande ik om de 3 uren zware pillen slikte. Ik had nog steeds heel veel pijn en kon de eerste nacht helemaal niet slapen. De tweede ochtend kwam Ann naar me toe aan de ontbijttafel en ze vroeg hoe het ging. Ik vertelde haar het hele verhaal en zij stelde voor om meteen te bidden. Ze legde me samen met Dora, mijn vriendin en kamergenote, de handen op en we baden éénparig.
Ik zei tegen God: “ik ben niet gekomen om drie dagen plat te liggen maar om genezing te ontvangen en volkomen genezen terug naar huis te gaan. U bent een God van wonderen en ik weet dat het Uw wil is dat ik genees”. Tijdens de lofprijs die ochtend hebben we gedanst en ik besloot – pijn of geen pijn – mee te dansen. Daarna ben ik gaan zitten en ik voelde meteen dat het ging. Ik zat voor het eerst sinds lange tijd een hele ochtend! En ik genoot met volle teugen!
Er werd ons geleerd om genezingsverzen hardop te proclameren en de symptomen bij naam te noemen en weg te sturen in Jezus’ naam, wat ik actief deed. Ik voelde me steeds beter worden! Die nacht heb ik voor het eerst sinds lang zonder pijn kunnen slapen.
Toen ik thuis kwam keken mijn man en zoon me vragend en verbaasd aan…”Wat is daar gebeurd?”. Met veel vreugde in mijn hart kon ik hen zeggen dat God op een wonderlijke manier ingegrepen had!
Ik bleef nog zitten met één vraag: bouw ik de medicatie af of stop ik er meteen mee?
Ik vroeg het aan God en er flitste meteen door mijn gedachten: “vertrouw je mij of niet?”. Ja, Heer, ik vertrouw U! Ik ben dan ook onmiddellijk gestopt met alle medicatie, ik nam 9 pillen per dag! De pijn blijft weg en ik kan opnieuw normaal functioneren!
De Heer heeft mij genezen, waarvoor ik zeer dankbaar ben. Als er nu nog symptomen opduiken, zal ik ze gebieden te verdwijnen in Jezus naam! Deze genezing wil ik alleszins vasthouden!!!
Mijn dank gaat ook uit naar ons fantastisch team dat mij op een schitterende wijze heeft opgevangen en dankzij hun genezingsconferentie me de kans heeft gegeven dichter bij onze God te komen en op de juiste manier te leren omgaan met goddelijke genezing!
