Vaak spreken we in onze kerk over het feit dat velen van ons eerste generatie christenen zijn…maar dat geldt niet voor allemaal! Monia is derde generatie christen en volgde afgelopen jaar na haar humaniora een jaar Bijbelschool in Nederland omdat ze het verlangen had God nog beter te leren kennen.

Ook daar werd ze, net zoals in onze kerk waar ze al heel wat jaartjes heen komt samen met haar moeder, broer en grootouders, uitgedaagd om voor zieken te bidden en te geloven dat ze zouden genezen.

Een tijdje geleden kwam Suzanne, haar grootmoeder, in de kerk getuigen dat ze hevige pijn had geleden ter hoogte van haar linker duimmuis, het gewricht waarmee de duim vast zit op de hand.

Bepaalde bewegingen, waaronder het openen van een deur met de klink, deden heel veel pijn. Ze had haar kleindochter gevraagd om ervoor te bidden, wat deze prompt deed. Tot Suzanne’s verbazing (hoe komt het toch dat wij geloven in genezing en toch nog verbaasd zijn als het gebeurt?) was de pijn de volgende dag volledig weg!

Een tijdje later, meer bepaald eind augustus, rond Suzanne’s verjaardag, waren Harry en Suzanne met de kleinkinderen een paar dagen gaan kamperen aan het Zilvermeer in Mol.
Ze doen dit al jaren en genieten er nog steeds heel erg van!

Suzanne had toen heel veel pijn in haar linker schouder en kon hem amper gebruiken. Harry moest haar zelfs meehelpen bij het aan- en uitkleden. Suzanne herinnerde zich levendig dat ze met haar rechter schouder in het verleden ook veel geleden had en zag er niet naar uit dit opnieuw met haar andere schouder te moeten doormaken. Dus vroeg ze Monia opnieuw om gebed. Monia legde haar de handen op, bad voor genezing en vroeg of de pijn weg was, maar dat was helemaal niet zo. Suzanne ging die avond met pijn slapen en werd ’s nachts zelfs nog wakker van de pijn maar de volgende ochtend was de pijn volkomen verdwenen en ze is niet meer terug gekomen…Wat een zegen is het als je kleinkinderen actief geloven in een God die geneest!