We laten Lutgart zelf aan het woord:

“Het was op een maandag dat ik mijn voet omsloeg. Ik hoorde duidelijk een harde kwak (geen krak, ik had dan ook niet het idee dat er iets gebroken was) maar de pijn was enorm.
Ik werd ontzettend boos op de tegenstander. Ik bestrafte onmiddellijk de pijn in Jezus’ naam en ook de mogelijke zwelling die er zou kunnen komen.

Thuisgekomen heb ik Hugo, onze voorganger, gebeld en hij heeft ook nog voor mij gebeden. Mijn enkel was intussen rood geworden, voelde een beetje warm aan en was wat gezwollen.
Ik was vooral zo boos omdat ik het echt heel sterk als een aanval van de boze ervaarde. Dit was de derde keer op rij dat ik een weekendje weg met mijn kinderen gepland had en dat er iets gelijkaardigs gebeurde. Ik zou de volgende vrijdagavond met hen naar Londen vertrekken.
Bij elke stap die ik zette, sprak ik uit dat dit een stap dichter naar mijn genezing zou zijn. Maandag was de pijn nog heftig, dinsdag ging het al een heel stuk beter. De roodheid was er nog altijd en mijn enkel bleef warm aanvoelen. Dat is tot en met donderdag zo gebleven.

Vrijdagavond zijn we gewoon vertrokken. Enkele dagen voor ons vertrek gaven verschillende weerapps aan dat het fris en regenachtig zou zijn maar de dag van ons vertrek verscheen er ineens een zonnetje! We hebben kunnen genieten van uitzonderlijk heerlijk weer voor Engeland. De Engelsen zelf maakten er zelfs grapjes over: “kijk daar zie je iets geel, in andere landen noemen ze dat de zon...bij ons is die niet zo bekend”. En dit terwijl er in Belgïe zowat de zwaarste storm over het land raasde! Er was wel wat wind, één keer wou ik de paraplu open doen maar tegen dan kon ik hem weer sluiten. De regen was al voorbij!
Zaterdag hebben we 12 kilometer gestapt, zondag 10 kilometer, allemaal zonder pijn. Toen ik weer thuis kwam, zag de voet enkel nog een beetje blauw maar hij was niet meer gezwollen. Dank U Jezus!

Ook onze terugreis is enorm gezegend geweest. Toen we in het station aankwamen, was er een massa volk, veel meer dan normaal. Er bleken verschillende treinen gecancelled te zijn door een staking in Frankrijk. Als we toch zouden kunnen vertrekken, zouden we sowieso twee uur vertraging hebben.
Ik heb in stilte gebeden en had al snel de overtuiging dat we toch zouden kunnen vertrekken. En inderdaad, met twee uur vertraging konden we vertrekken en die vertraging neem je er graag bij op zo’n moment!
Ik heb weer mogen ervaren dat we écht een liefdevolle Papa hebben die tot in elk klein detail voorziet. Niets is voor Hem te klein, te groot of te onbenullig. Niet alleen mijn voet was in orde, we hadden ook prachtig weer en een behouden terugreis! Dank U Papa!”