Ik had al een tijd last gehad van een drukkende, zeurende pijn aan mijn twee heupen maar eind juni kreeg ik na een overbelasting een stekende pijn aan beide heupen. Omdat onze zomervakantie eraan kwam, ging ik naar de huisarts. Ze schreef mij ontstekingsremmers voor maar die sloegen niet aan. Dan stuurde ze mij door voor een echo van de heupen waarop een acute bursitis aan de rechter heup en ook in mindere mate links te zien was. 

Om toch met vakantie te kunnen vertrekken, gaf de orthopedist mij in de beide heupen een injectie met cortisone,

een sterk ontstekingsremmend medicijn. Die moest snel beterschap brengen maar op vakantie nam de pijn alleen maar toe. Ik kon amper kleine afstanden wandelen en had vooral bergop of bij trappen doen veel pijn. Ook slapen ging nog amper door de pijn aan de zijkant van de heupen waardoor het onmogelijk was om op een zij te liggen. 

Begin augustus had ik een nieuwe afspraak bij de orthopedist die in de ontstoken slijmbeurzen van mijn heup opnieuw een injectie met cortisone gaf. Maar ook nu wilde de pijn niet minderen en moest ik steeds meer activiteiten afzeggen. Ik maakte een nieuwe afspraak bij de orthopedist die mij nu, omdat ik slecht gereageerd had op de vorige inspuiting, een infiltratie met een ander product gaf. Het effect van deze inspuiting zou langer op zich laten wachten maar ook wel langer moeten aanhouden volgens hem. Dit was wel de laatst mogelijke inspuiting, want zo een inspuiting meer dan drie maal herhalen kan ook schade aan het gewricht veroorzaken. 

Ondertussen werd er ook door verschillende mensen van de kerk voor mij gebeden en al leken de symptomen eerst wel wat te minderen, ze kwamen daarna toch weer opzetten. De ontsteking werd chronisch en nieuwe inspuitingen waren niet meer aan de orde. 

Ik keek dan ook met veel verwachting uit naar de genezingsdienst begin december. Op een bepaald moment deed Hugo die avond een oproep voor mensen met problemen aan de pezen of spieren van het been. Ik aarzelde eerst even, de heup is misschien niet het been, maar ging toch naar voor. Deze openbaring was voor mij! 

Hugo sprak die avond over psalm 52 en haalde vers 3 aan: “Gods goedertierenheid duurt toch de ganse dag”, dus ook vandaag nog en morgen opnieuw. Hij bad voor me en vroeg me een rondje te stappen om te zien of de pijn weg was. Dat gebeurde niet meteen en tijdens het rondje rond de zaal werd er nog opnieuw voor mij gebeden...tot de pijn moest wijken in Jezus naam, dank U wel Vader! 

Wandelen lukt weer zonder probleem, ook het slapen gaat weer prima nu ik terug zonder pijn op mijn zij kan liggen en dit aan beide kanten. Ik heb zelfs al een spurtje naar de bus op de hoek van onze straat aangedurfd en dat ging zonder problemen. Dank U Jezus, dat doet deugd na al die tijd! 

Het vers uit Psalm 52 gaf me perspectief en genezing en daar hou ik mij nu aan vast.
Dit brengt me bij de mooie slotverzen van psalm 52: “Maar ik ben als een groenende olijfboom in het huis van God; ik vertrouw op Gods goedertierenheid, altoos en immer. Voor altoos zal ik U loven, omdat Gij het gedaan hebt; ik zal uw naam verwachten – want die is goed – in tegenwoordigheid van uw gunstgenoten.”