De ouders van Hugo waren met het verkiezingsweekend aan zee. Toen ze daar zaterdag een wandeling maakten, vertraagde er op een bepaald moment een bestelwagen naast hen. De man naast de bestuurder kwam uit het venster hangen en Hugo’s vader dacht dat hij de weg zou vragen. Hij had echter duidelijk andere bedoelingen: hij gritste naar de handtas van Sientje die gedragen werd door Jean. Jean liet die echter niet zomaar afpakken en trok aan de andere kant heftig tegen.
Ondertussen ging de bestelwagen sneller rijden . Nog steeds weigerde Jean te lossen en hij begon met de bestelwagen mee te lopen. Op een bepaald moment kon hij de snelheid niet meer volgen en ging hij letterlijk aan de bestelwagen hangen. Zo werd Jean een tiental meter meegesleurd. Omdat Jean niet afliet, loste de man in de bestelwagen uiteindelijk de handtas en viel Jean op de grond. Hij kwam er met handtas maar niet zonder letsels vanaf. Z’n jas was aan de rug volkomen gescheurd en ook z’n broek was flink gehavend. De kneukels van z’n vingers waren volkomen afgeschuurd en z’n linker arm, schouder en gelaatshelft deden pijn. Sientje en Jean gingen terug naar de Duinse Polders, hun verblijfplaats.
Daar diende men de eerste zorgen toe en werd de politie verwittigd. Die brachten hen naar het ziekenhuis en van daaruit naar het politiekantoor voor het opstellen van een proces-verbaal. Zondag reden ze naar huis en gingen ze stemmen. Maandag ging Jean naar de huisdokter. Ondertussen was z’n hele arm zwart-blauw verkleurd, erg gezwollen en pijnlijk. Hij kon hem amper bewegen. Ook z’n linker gelaatshelft was blauw geworden. De huisarts verwees hem voor een echografie van de elleboog naar het ziekenhuis. De radioloog stelde een uitgebreide scheur in de elleboogregio vast: hij vermoedde in de distale brachialisspier ( een bovenarmspier ) en ter hoogte van de aanhechting. Mogelijk was er ook sprake van een afrukking van de pees van de biceps.
De huisdokter sprak van een operatieve ingreep om de pees te herstellen. Voor deze ingreep moest er nog een MRI gebeuren ( een speciale scanner ) voor een meer precieze diagnose. Een paar dagen later kwamen Jean en Sientje bij de huisarts voor de bespreking van de resultaten. Onnodig te zeggen dat er ondertussen flink voor Jean gebeden werd. Tot de stomme verbazing van de huisarts bleek er op de scanner helemaal geen sprake van een gescheurde pees, terwijl dit op de echografie toch duidelijk vastgesteld was. Van een operatie was plots geen sprake meer. Jean moest nog wel naar de kinesist. Die was ook duidelijk in de war met beide onderzoeken en vroeg zich af wat hij nu eigenlijk moest doen. Jeans arm is ondertussen al flink ontzwollen, de kleurtjes trekken stilaan weg en de functie verbetert nog steeds. Hij is erg dankbaar dat er geen ingreep moest komen… je zou ook voor minder!
