Een tijdje geleden hing Bram, bijna 7 jaar, in de turnzaal aan een balk en werd er per ongeluk door iemand afgeduwd. Hij kwam terecht op z’n rechter arm en brak z’n elleboog en z’n voorarm. De fractuur van de elleboog was zo ernstig dat er bouten in moesten gezet worden. De voorarmfractuur bleek gelukkig veel minder erg en was niet verplaatst. Bram werd diezelfde avond nog geopereerd en kreeg daarna 4 weken gips. Op een vrijdag, twee weken voor hij uit het gips mocht en de dag voor het schoolfeest, viel hij van een podium dat ze aan het opstellen waren.
De vader van één van de kindjes op school ging naar Bram en zei tegen hem dat hij moest oppassen dat hij z’n andere arm ook niet brak. Waarschijnlijk was Bram daar erg bang van want hij vertelde van deze val niks aan z’n ouders. Zaterdag op het schoolfeest volgde hij een workshop djembé ( Afrikaanse trommel ) en vermits hij met z’n rechter arm in het gips zat, kon hij enkel z’n linker arm gebruiken. Zondag op z’n verjaardagsfeest deed hij mee aan touwtrekken, woensdag in de speeltuin hing hij op een bepaald moment met z’n linker arm aan een wip en donderdag trok hij met z’n linkerarm samen met z’n moeder en broertje en zusje hun kampingkar in de garage. De volgende zondag draaide Ilse aan Brams linker arm terwijl ze hem afdroogde na het bad. Bram riep daarbij: “ auw, mama, dat doet pijn! “. Toen kwam het hele verhaal van de val van het podium eruit. Ilse bedacht wat hij allemaal met die arm gedaan had de laatste week en leidde daaruit af dat het niet zo ernstig kon zijn. Ze bad voor herstel van die arm. Donderdag mocht z’n rechter arm uit het gips en vroeg Ilse aan de dokter toch ook eens te kijken naar z’n linker arm. Er werd een foto genomen en daaruit bleek dat ook z’n linker arm een groenhoutfractuur ( barst ) vertoonde. De fractuur was echter ondertussen zodanig hersteld dat hij niet meer in het gips moest en daar was iedereen ( en vooral Bram! ) heel dankbaar voor. Een paar dagen nadat Bram uit het gips mocht, viel hij opnieuw op z’n linker arm. Hij weende van de pijn en dat maakte Ilse erg ongerust. Ze belde Hugo en vroeg advies. Hugo zag twee mogelijkheden: naar de dokter gaan of met het ganse gezin voor de arm van Bram bidden. Ze kozen voor het laatste en sloten het gebed af met een danklied dat Sara ( Brams oudere zus ) koos. ’s Zondags kwam Bram mee naar de kerk en was niet alleen alle pijn weg maar kon hij z’n arm ook zonder pijn draaien ( wat sedert die val van het podium niet kon ). En nu bidden we nog verder voor een volledig herstel van z’n rechter arm!
