“ God verlangt ernaar om Zijn volk tot heelheid te brengen “,

stond er op de uitnodiging van de paasconferentie met Martie Haaijer. Ann Delmulle heeft dit persoonlijk sterk ervaren.

We laten haar zelf aan het woord.

“ Vlak na de paasdagen vroeg iemand me wat Pasen voor mij betekent. Deze vraag raakte me diep. Wat moest ik daar nu op antwoorden? Enerzijds was en ben ik nog steeds heel blij met wat ik gekregen heb door de paasconferentie. Het waren voor mij heel intensieve en vermoeiende dagen maar ik heb me nog nooit zo diep getroost en bemoedigd gevoeld. Anderzijds herinnert Pasen me aan het verlies van mijn vader.

Ik was net geen twaalf jaar toen mijn vader zelfmoord pleegde. Hij koos om uit het leven te stappen en deed dit op Pasen. Nu ik God meer en meer bewust kan toelaten in mijn leven, lijkt het me zo contradictorisch dat mijn vader, die ook gelovig was, de keuze maakte om niet meer verder te leven precies op de dag dat Jezus uit de dood opstond en Hij daarmee al het kwade, alle pijn, moeite en ziekte overwon.

Ik antwoordde dat ik dit, omwille van bovenstaande feiten, een moeilijke vraag vond. Hierop zei die vrouw dat de symboliek van Pasen hiermee voor mij niet noodzakelijk verzwakte. Misschien hoopte mijn vader gelukkiger te worden “ aan de overkant “. Hij had al jaren veel last van zijn rug en kon het zware werk op de boerderij niet meer aan. De dokters vonden geen fysische oorzaak en zeiden dat ze hem niet konden helpen. Misschien kon hij het niet meer aan dat hij z’n verantwoordelijkheid voor zijn vrouw en vijf dochters niet meer kon dragen. Mijn vader was een heel gesloten man. Vermoedelijk hield hij veel van zijn zorgen, angsten, pijn en verdriet verborgen. Ook dit moet voor hem verstikkend geweest zijn. Het idee dat hij ervoor “ koos “ om elders “ gelukkiger “ te zijn kwam me echter vreemd over. Ik hoop dat mijn vader bij Jezus is en zich gelukkig voelt. Ik ben immers nog opgegroeid met het idee dat er voor mensen die zelfmoord plegen geen plaats is in de hemel.

In de periode voor de paasconferentie ben ik zelf in een soort

“ levenscrisis “ verzeild geraakt. In februari dit jaar overleed mijn grootvader met wie ik een heel sterke band had. Dit sloeg als het ware een bres in mijn levensenergie. Ook op het werk liep alles al een tijdje niet zo goed en na het overlijden van mijn grootvader had ik precies geen moed meer om dingen aan te pakken. In die periode heb ik me nu en dan heel wanhopig gevoeld. Soms denk ik dat dit de wanhoop was die mijn vader voelde. Door mijn groei in relatie met God en mensen om me heen voelde ik me echter verbonden genoeg om in het leven te blijven staan. Soms wou ik dat m’n vader die ervaring ook zou gehad hebben. Dan leefde hij nu misschien nog en zou ik er met hem over kunnen praten. Ik wil me echter niet meer laten vastzetten in dit soort verdriet want o.a. door de paasconferentie heeft God me laten zien hoe ik mijn vader en zijn overlijden een andere plaats mag en kan geven in mijn leven. Straks hierover meer…

Eerst wil ik nog wat vertellen over mijn leven voor ik God bewust erin toeliet. Ik gebruik het woord bewust want ik besef nu dat God ook voor die tijd beschermend in mijn leven aanwezig was.

Mijn leven is (…dank zij God…) niet alleen kommer en kwel geweest. Ik heb de kans gekregen om te studeren, ik heb een heel sterke band met mijn moeder, mijn zussen, hun echtgenoten en hun kinderen. Ik ben alleenstaand maar ik heb heel veel goede vrienden die ervoor zorgen dat ik me niet alleen voel. Sinds een paar jaar heb ik via Ilse, een vriendin uit mijn studententijd in Leuven, en de kerk waar zij en haar gezin heen gaan ( Gods Ambassade ) langzamerhand geleerd God toe te laten in mijn leven. Daar ben ik erg dankbaar voor, ondanks de moeilijke momenten en periodes die ik nadien nog gehad heb. Het is immers niet omdat je bewust christen wordt dat het leven geen moeilijke momenten meer brengt…Wat ik wel meer en meer leer is dat God me steeds beschermt en me ook diepgaand geneest… al dacht ik dat de tijd m’n wonden al genezen had. Niets was echter minder waar. Het overlijden van m’n vader had een hele diepe wonde nagelaten en een brede stroom van verdriet in m’n leven gebracht. Ik was immers als kind met hart en ziel verknocht aan mijn vader. Toen hij omwille van zijn rugklachten niet veel meer kon doen op de boerderij heb ik hem vaak geholpen. Toch was dit voor hem niet genoeg om te blijven leven en ik heb me daar vaak heel machteloos over gevoeld. Tien jaar na de dood van mijn vader verloor ik een voor mij heel dierbare vriend ook aan zelfmoord. Dit deed voor mij een deur dicht. Het leven ging echter door en naast moeilijke dagen kende ik ook heel wat goede momenten. Ondanks het verlangen naar een gezin dat zo nu en dan de kop opstak, leerde ik gelukkig zijn in mijn “ single “ zijn. Ik kon zien dat een relatie en een gezin niet altijd alle geluk bracht. Bepaalde periodes in mijn leven schrok ik er echter van hoe het verdriet rond het verlies van de twee mannen in mijn leven die me zo dierbaar waren, massaal terug naar boven kon komen. Dikwijls kreeg ik hiervoor weinig begrip en voelde ik me miskend in mijn verdriet. De jaren voor ik naar Gods Ambassade kwam, had ik wat rust gevonden en werd ik niet meer zo overspoeld door donkere gedachten. Ik had een zekere stabiliteit gevonden. Ik voelde me eigenlijk genezen. Ik was gelukkig met wat ik had.

Vorige zomer liet iemand van de kerk me een stuk lezen uit een boek van Leanne Payne. Het ging over een vrouw die, net als ik, haar vader verloren had door zelfmoord. Zij kwam ertoe haar vader te vergeven voor wat hij gedaan had en voelde zich hierdoor veel meer vrij in het leven staan. Ik werd door dit stuk erg aangeraakt. Ik had nooit gedacht dat ik mijn vader iets moest vergeven. Toch begon die gedachte heel diep op mij in te werken. Tijdens de paasconferentie ben ik hier op een heel bewuste manier mee bezig geweest. Ik heb me erg in de steek gelaten gevoeld door mijn vader. Nu heb ik er bewust voor gekozen hem hiervoor te vergeven. Tezelfdertijd heb ik hem om vergeving gevraagd omdat ik, als meisje dat zich in de steek gelaten voelde, zo lang heb blijven vasthouden aan hem. Ik voel me nog steeds erg verbonden met mijn vader maar heb hem zo een andere plaats in mijn leven kunnen geven waardoor ik zelf meer in de vrijheid kwam.

Beroepshalve ben ik zelf hulpverlener maar ik denk dat ik niet op dit punt zou gekomen zijn als ik God niet had toegelaten in mijn leven. De paasconferentie heeft een heel diep helend proces op gang gezet, niet alleen rond mijn vader maar ook rond andere stukken uit mijn leven. Het was ervoor al bezig maar tijdens de conferentie heeft God me heel sterk laten zien, weten en voelen dat ik op Hem mag vertrouwen, dat Hij voor mij zal zorgen onder gelijk welke levensomstandigheden en dat Hij diep genezend wil werken ( zelfs al weet ik niet altijd wat er nog genezen moet ). Ik ben dankbaar voor wat ik gekregen heb, krijg en nog zal krijgen. Ik blijf ervoor kiezen God in mijn leven toe te laten en Hem te laten werken. Daar word ik een beter mens van, voor mezelf, mijn familie, mijn vrienden, mijn cliënten, mijn broers en zussen in geloof…Soms blijft dit een moeilijke uitdaging voor mij want als er vanalles misloopt, kan ik mij erg verlaten voelen door God. Ik kan dan verstrikt geraken in kwaadheid en schuldgevoelens. Kwaadheid omdat ik mij verlaten voel, schuldgevoelens omdat ik me dan zo ondankbaar voel voor de overvloedige zegen die ik al heb mogen ontvangen. Door de bemoedigende woorden van Grada Bakker tijdens de conferentie leerde ik dat ik ook met die gevoelens bij God terecht kan.Hij brengt me dan op één of andere manier terug in de wetenschap dat ik deel mag hebben aan Zijn goddelijke liefde. Ik hoop dit te kunnen doorgeven aan anderen, in de eerste plaats aan diegenen die mij nauw aan het hart liggen, maar ook aan alle andere mensen die God op mijn levensweg stuurt. Als hulpverlener en als mens had ik het altijd erg moeilijk wanneer iemand mij kwam vertellen dat hij of zij het leven niet meer zag zitten en eraan dacht om er een einde aan te maken. Dit veroorzaakte bij mij altijd een golf van paniek

( “ dit mag niet gebeuren “ ) en tegelijkertijd een ongelofelijk groot gevoel van onmacht. Ook rond deze gevoelens kreeg ik tijdens de paasconferentie heel wonderlijk meer vrede. God weet hoe ik hierrond vrede wil en ik wil Hem graag toelaten dit werk in mij af te maken… net zoals nog zoveel andere werken.