Op 8 december 2004 om 14.55 uur ging Jordy, toen nog 6 jaar, te voet om brood. De bakker is aan de overkant van de straat gelegen. Hij kwam terug, stak de straat over en werd aangereden door een auto. Ilvy, zijn oudere zus die erbij was, liep snel naar huis en ging hun mama halen.

De auto was drie meter verderop links van de baan tot stilstand gekomen. Jordy lag vijf meter verder in de goot met zijn hoofd in de struiken. Na drie minuten kwam hij bij bewustzijn en weende hij. Hij vroeg naar Kenny, zijn oudere broer, en naar zijn papa. Hij had een grote schaafwonde aan zijn hoofd. Zijn linker bovenarm was duidelijk gebroken en ook zijn linker dijbeen stond omhoog. Mama dacht dat het allemaal nogal meeviel omdat hij goed bewust was… De ziekenwagen werd gebeld en Jordy werd, omwille van de zware breuken, op de baan verdoofd en ingepakt om vervoerd te worden. Om 16.20 uur kwamen ze aan op de spoedafdeling van Bonheiden. Zijn papa stond al te wachten en zag onmiddellijk dat het helemaal niet goed ging met Jordy. Hij ademde bijna niet meer en zijn bloeddruk was gedaald tot 2! Zijn milt was gescheurd en hij moest onmiddellijk geopereerd worden. In zijn buikholte stond 3,8 liter bloed. Een kind van de leeftijd van Jordy heeft normaal ongeveer vijf liter bloed. De rest van zijn bloed zat in de zware arm- en beenbreuk… Het werd dus een heuse race tegen de tijd om hem opnieuw bij te vullen met bloed.

Om 22.15 uur mochten zijn ouders hem voor ’t eerst zien op intensieve. De dokter vertelde hen dat zijn toestand uiterst kritiek was en dat ze niet teveel mochten verwachten. Jordy was volledig leeggebloed en had geen stolling meer. Zijn linker nier, long en pancreas waren zwaar gekneusd. Jordy’s longblaasjes begonnen door de kneuzing aan elkaar te plakken en daarom moest de druk van de beademing verhoogd worden. Hij kreeg bloed toegediend, had een sonde en er zaten buisjes in zijn buik om te spoelen. Zijn mama begon tegen hem te spreken en zei dat ze hem graag zagen en dat hij bij hen moest blijven. Omwille van zijn kritieke algemene toestand konden de breuken niet geopereerd worden. De druk in Jordy’s been was echter heel groot geworden en enkel een operatie kon daar iets aan veranderen… De dokters zeiden dat de eerste 48 uur uiterst kritiek zouden blijven en dat ze rekening moesten houden met het feit dat ze hun kind konden verliezen.

Zijn mama is naast Jordy’s bed op haar knieën gegaan en is beginnen bidden. Ook zijn papa bad mee. Via mensen die bij ons naar de kerk komen waren wij ondertussen ook verwittigd en begon een hele ploeg mensen mee te bidden. De tweede dag om 17.15 uur kwam de chirurg aan Jordy’s bed en die vertelde eerlijk dat hij die nacht gedacht had aan amputeren van Jordy’s been. Hij zei dat er volgens hem een klein (!) wonder was gebeurd omdat de druk in het been aan het afnemen was. Ze konden echter nog steeds niet opereren omdat Jordy’s stolling nog niet hersteld was. Zijn mama bleef continu bij Jordy en omdat ze zelf verpleegkundige is, mocht ze helpen bij de verzorging. Ze sprak voortdurend bemoedigende woorden en legde Jordy altijd uit wat ze gingen doen. Telkens ze tegen hem sprak, zag ze Jordy’s hartritme versnellen. Toen ze na drie dagen even weg ging om zichzelf wat op te frissen, legde ze dat ook uit aan Jordy. Zijn papa bleef bij hem, maar toen mama na 20 minuten terug kwam, zat Jordy, ondanks de verdoving, rechtop in bed. Alleen mama kon hem tot rust brengen. Na 48 uur zeiden de dokters dat Jordy nog steeds levensgevaarlijk gekwetst was, maar dat het meest kritieke nu geweken was.

Jordy lag een week in tractie voor hij geopereerd kon worden. Hij werd continu beademd en omdat zijn longen zo erg gekwetst waren, moest de druk zeer hoog staan. Mama vertelde ons dat hij eruit zag als een Michelinmannetje. Jordy vocht zo erg tegen de beademing dat de dokters na 12 dagen besloten om te proberen te beademing stop te zetten. Ondertussen werd er in onze kerk regelmatig voor Jordy gebeden. De dokters wisten niet of hij zelfstandig zou kunnen ademen. Toen ze hem loskoppelden, ratelde Jordy enorm. Hij herkende niemand en zag eruit als een drugverslaafde die afkickte. Hij had immers enorm hoge dosissen dormicum ( verdovingsmiddel ) gekregen. Ten slotte ging hij toch zelfstandig ademen! Zijn mama is die nacht bij hem in bed gekropen om hem gerust te stellen. Zo herstelde Jordy stilaan. Na drie weken werd een scanner van zijn hoofd genomen. Die bleek zeer goed te zijn! Op 27 december vierde Jordy in het ziekenhuis zijn zevende verjaardag. Op oudjaar mocht hij, wonder boven wonder, naar huis!

Een tijdje later moest hij opnieuw naar het ziekenhuis met tekenen van darmobstructie. Na al die inwendige bloedingen en kneuzingen was dit helemaal niet zo uitzonderlijk! De dokters wilden opereren maar omdat Jordy zo erg verzwakt was (hij was 8 kg. verloren !) en omdat hij dit zelf helemaal niet zag zitten, besloten zijn ouders hem terug mee naar huis te nemen. Zijn mama bad samen met vele anderen dat God ook dit probleem zou oplossen. Thuis herstelde dit allemaal met de liefdevolle zorg van zijn mama. Een paar weken later moest hij op controle bij de orthopedist. Die zei dat hij het koud kreeg als hij Jordy zag. Hij begreep er niets van en gaf toe dat hij nooit gedacht had dat Jordy het zou gehaald hebben. Hij sprak van een “goede engelbewaarder en veel geluk“. Jordy wordt in het ziekenhuis bestempeld als “het mirakel van intensieve“. Ze willen zijn foto op de gang. Alle dokters die hem de eerste dagen gevolgd hebben, zijn het erover eens dat dit medisch gezien onmogelijk was.

Zijn mama vertelt dat Jordy toen hij geboren werd 2,5 jaar een huilbaby geweest was. Nu is hij een echte levensgenieter geworden. Op 24 december werd er thuis een ziekenhuisbed geïnstalleerd voor de duur van 6 maanden. Na 2 maanden verdween het uit het huis! Jordy gaat ondertussen terug volle dagen naar school. Hij werd begeleid door slachtofferhulp maar heeft zelf gezegd dat hij dit niet meer nodig vond. Hij spreekt er immers over met zijn vrienden en zijn mama en vindt dat voldoende. Over de gaten in zijn been door de fixaties maakt hij zich ook niet veel zorgen. “Papa heeft veel haar op zijn benen en als ik groot ben, zal dat ook zo zijn en dan zie je de gaten niet meer…”, aldus Jordy. Zijn ouders zijn ontzettend dankbaar dat ze Jordy als het ware uit de dood teruggekregen hebben…en aan God alle glorie hiervoor!