Sinds het begin van haar menstruatiecyclus, toen ze 9 jaar was, heeft Greet aan chronische lage rugpijn geleden. Ze leerde leven met de pijn en probeerde te doen alsof er niets aan de hand was. Dit ging de ene dag al beter dan de andere.
Tot ze zwanger werd en beviel van Anaë.

De hevige pijnen, die gewoon zijn bij een bevalling, bleven aanhouden tot wel 5 maanden na de bevalling, zowel de rugpijn als naweeën. De naweeën verdwenen volkomen na 5 maand tijdens een genezingsdienst in Gods Ambassade (Greet kwam toen éénmalig bij ons op bezoek) maar de rugpijn bleef en werd steeds erger.
Stilaan begonnen ook haar gewrichten pijn te doen, vooral bij vochtig en koud weer.
Ondanks de pijn bleef Greet haar normale werk doen. Ze functioneerde op “automatische piloot”. ’s Avonds kroop ze vaak al wenend en kreunend van de pijn in bed, ’s morgens kwam ze er op dezelfde manier weer uit.
Zo ging het jaren verder. Greet en Robin, haar man, kregen een tweede dochter, Yelena. Op het einde van die zwangerschap kreeg ze zwangerschapsvergiftiging. Daardoor werden ook haar nieren en lever heel gevoelig. Toch bleef Greet doorgaan met haar normale ritme, ook al kon ze het eigenlijk allemaal niet meer aan.

Tot ze op een dag crashte, zowel fysiek als mentaal. Ze moest thuis blijven van de dokter en werd op spierontspanners, antidepressiva en slaapmiddelen gezet . Daar voelde ze zich zo slecht van dat ze stopte na drie dagen. Al deze klachten vormden een  prachtig broeinest voor fibromyalgie. Het begon met de benen en voeten, gewoon stappen werd onmogelijk, stilaan deed zitten of zelfs liggen in dezelfde positie pijn. De kinderen in bad doen, oppakken, of ze gewoon op schoot zetten was ondraaglijk geworden. Vreselijk voor een knuffelkonijn als Greet...
Langzaam verdween ook alle kracht uit haar handen, zodat een glas, een vork of zelfs een papiertje vasthouden een zware opgave werd. Eten of drinken werd pijnlijker met de dag, omdat haar kaakspieren gewoon niet meer mee wilden.
Ze leefde van minuut tot minuut, tot ze weer iets aankon, om het daarna dubbel te bekopen. Greet kon niet meer…
Ondertussen was Gods Ambassade de thuishaven van Greet, haar man en de kinderen geworden. Daar werd voor haar gebeden en leerde ze ook dat Jezus voor haar pijn aan het kruis gestorven was. In de geest was ze dus eigenlijk al genezen…wat stond haar genezing dan nog in de weg?

Op een zaterdag kon Greet het helemaal niet meer aan. Ze vroeg aan God om haar genoeg kracht te geven om die zondag naar de genezingsdienst te gaan.
Dat lukte goed, al kon ze tijdens de dienst niet blijven zitten van de pijn. Ze slenterde wat rond in de zaal.
Toen ze naar voor ging om voor haar te laten bidden, zag ze ineens in waarom ze ziek bleef. Plots besefte ze dat ze hierdoor de aandacht en erkenning probeerde te krijgen die ze zo wanhopig zocht.
Ze zag in dat ze deze erkenning echter alleen bij God zelf kon halen. Hij liet haar weten dat Hij haar onvoorwaardelijk lief had en haar alle aandacht en liefde kon geven die ze nodig had. Op dat moment ging Greet plat op haar buik voor God en begon ze Hem te prijzen en te loven en verdween alle spanning over heel haar lichaam. Greet wist dat ze genezen was!

De dag erna was de eerste in 15 jaar (Greet is nu 24) dat ze een dag doorbracht zonder pijn!!! Tot op vandaag heeft ze nergens last van. Als er af en toe al wel eens een steekje in haar rug wilt komen, gebied ze het weg te gaan in de naam van Jezus en verdwijnt het als sneeuw voor de zon! Zo kreeg Robin een heel nieuwe Greet