We kregen dit getuigenis van Mai en laten haar zelf aan het woord:
“In september 2014, twee dagen voor we met vakantie gingen, ben ik thuis van de trap gevallen. Ik ben recht gestaan en kon alles goed bewegen…dank U Jezus voor Uw bescherming! Op vakantie had ik helemaal geen last.
In oktober kreeg ik op een avond wat pijn in m’n rechter schouder. Ik dacht dat ik onze kleinzoon, Lucas, die dag wat veel had opgepakt. De pijn bleef aanhouden en dus ging ik naar de huisarts. Hij dacht dat er wat ontsteking op mijn schoudergewricht zat ten gevolge van die val in september.
Radiologie en echografie van de schouder bevestigden ontsteking. Ik kreeg ontstekingsremmers maar er kwam geen beterschap.
Begin januari 2015 ging ik terug naar onze huisarts. Ik kreeg toen een inspuiting met cortisone. Twee weken later had ik een gezwollen en pijnlijke rode arm en schouder en kreeg ik antibiotica van de huisarts. Ik dacht dat het toen wel zou beteren maar dit gebeurde niet…integendeel! Eind januari had ik zoveel pijn dat ik ’s nachts bijna niet meer kon slapen. Jef belde de huisarts en die stuurde ons naar spoedgevallen.
Er werden opnieuw foto’s genomen en er was duidelijk een heel groot abces vol etter gezien op het schoudergewricht. Ik werd onmiddellijk geopereerd om de schouder te spoelen en kreeg antibiotica via een infuus. De dokter zei me dat ik er juist op tijd bij was…anders zou het bot gaan ontsteken en zou ik een bloedvergiftiging gedaan hebben. Ik bleef uiteindelijk 3 weken in het ziekenhuis. Al die tijd bleef ik heel rustig omdat ik wist dat onze Hemelse Papa bij me was!
Twee weken later moest ik terug op controle. De bloedwaarden waren opnieuw gestegen en ik werd weer opgenomen voor intraveneuze antibiotica en om de schouder te spoelen. Ik begreep er niks van maar hield me vast aan de tekst in Romeinen 8: “Niets zal ons kunnen scheiden van de liefde van God”.
Toen bleek dat mijn schouder uit de kom was geschoten. De dokter begreep niet dat ik niet meer pijn had…alle ligamenten waren uitgerekt en er was een pees gescheurd.
De pees kon terug gehecht worden maar dan zou ik 5 maanden moeten revalideren. Dat zag ik echt niet zitten. Een andere optie was een volledig nieuw schoudergewricht laten steken met een nieuwe methode. Ook dit zag ik niet zitten. De derde optie was afwachten en hopen dat de andere pezen de functie van die pees zouden overnemen. Dat deed ik maar ik wachtte niet alleen af…ik bad er ook voor want we hebben een God van genezing!
We zijn nu bijna een jaar later. Op dit moment doe ik alles met mijn arm en schouder zonder de minste pijn. En ik kan alleen maar zeggen: “dank U Jezus, want onze God maakt het volledig af!”.
