We laten Mirjam zelf aan het woord:
“ Michiel en ik kozen er bewust voor onze dochter die we van God hebben ontvangen zelf op te voeden, dus ging ik na haar geboorte niet meer werken. Na 13 maanden bij mijn dochter thuis had ik behoefte om iets voor mezelf te hebben en besloten we dat ik 2 dagen zou gaan werken. Ik zou weer terug gaan naar mijn oude job: leerkracht protestants evangelisch godsdienstonderwijs.

Ik kon terug naar mijn oude scholen in Brussel, maar dat zou betekenen dat mijn dochter zeer vroeg de deur uit zou moeten en dat zag ik niet zitten. Ik gaf dit aan God en heb in vertrouwen op Hem en dat Hij zou voorzien in nieuwe uren dichter bij huis, deze scholen opgegeven. Het deed een beetje pijn de opgebouwde relaties in Brussel los te laten, maar ik besefte dat het volgen van mijn hart beter was dan het vasthouden van relaties.
We wilden onze dochter het liefst niet in een crèche, liever een onthaalmoeder of gewoon iemand die wil oppassen en het liefst ook een christen. Allereerst heb ik hier rond gebeden en toen de vraag voorgelegd bij 2 evangelische gemeenten in Leuven, of er een oproep de gemeente mocht rondgaan. Dat mocht en al snel kreeg ik reactie van een moeder.

Ondertussen kreeg ik ook een aanbod van de inspectie voor twee mogelijke scholen. Eén school had ik om bepaalde persoonlijke redenen liever niet, dus ging ik contact zoeken met de andere school. De directrice kon echter niet beloven dat de uren op twee dagen zouden gaan vallen. Dat zou pas duidelijk worden in september en het was nu eind juni. Ik kon dit risico niet lopen, maar vond het heel moeilijk. Ik heb hier met God over gesproken en uiteindelijk heb ik deze uren in geloof terug gegeven. Ik geloofde dat God iets beters voor mij zou hebben. De uren van de andere school, waar ik toch belangstelling voor kreeg, waren ondertussen al aan iemand anders gegeven.
In juli kreeg ik contact met de oppasmoeder. Dat klikte en ze gaf aan dat ze graag die twee dagen wilde oppassen. De dagen maakten haar niet uit en dat was weer een zegen voor mij, want ik wist nog totaal niet hoe het zou lopen. Eigenlijk had ik aan het begin van dit hele proces aan God gevraagd of ik eerst de oppas rond kon krijgen en daarna het werk. Het werk diende zich eerst aan, maar uiteindelijk kwam toch eerst de oppas rond. God wil ons serieus nemen en rekening houden met onze grenzen en wensen.

Voor het krijgen van uren zou ik nu tot eind augustus moeten wachten. Best spannend, maar ik geloofde dat God zou voorzien in wat voor mij en ons gezin het beste zou zijn. Eind augustus nam de inspectie contact op over beschikbare uren. De school die ik voor de vakantie had afgezegd, waarvan de uren al aan iemand anders waren gegeven, was weer vrij gekomen. Heel bijzonder, want deze school ligt 5 minuten rijden van mijn oppas vandaan, maar ja, dat wist ik toen nog niet! Ik heb contact opgenomen en de uren gingen mooi vallen voor mij. Het waren niet al te veel uren, dus ik was ook nog in gesprek met een andere school om daar nog enkele uurtjes te krijgen.
De eerste schooldag. Mijn kind wegbrengen was moeilijk. Enkele dagen eerder had ik met haar kennisgemaakt bij de oppas, maar mijn dochter moest veel huilen. Ik zag erg op tegen het wegbrengen. ’s Morgens las ik in de bijbel Spreuken 22:5. Als er doornen en distels op je pad zijn, ben je niet op de goede weg. “Nou Heer”, zei ik, “ik zal het dan wel zien vandaag of ik op de goede weg ben”. Ik las daarna nog het dagboekje dat de tekst had voorgesteld en de schrijver gaf aan dat je zorgen maken, ontmoediging en angst, doornen en distels op je pad zijn en dat dat niet de weg is die God voor ons heeft. Dat was confronterend. Ik was angstig en bezorgd over het lot van mijn dochter, terwijl God zo’n mooi plan voor mij had ontvouwd. Ik liet ter plekke alle bezorgdheid varen en ging in de zekerheid, dat wat God begint, Hij ook afmaakt.

Op m’n nieuwe school ontmoette ik een vriendelijke directrice en aardig personeel. Ik kreeg een eigen lokaal, dat enkel op andere uren nog zou worden gebruikt voor een andere godsdienst. Een eigen lokaal is een luxe voor een leerkracht protestantse godsdienst. In de loop van de dag werd duidelijk dat ik er nog twee uren bij kreeg. Dat betekende dus maar één school en dat is des te prettiger. Het geeft rust en ruimte om daar te investeren. Meer uren betekende wel een overlap wat betreft het gebruik van het lokaal. De directrice gaf aan dat ik het lokaal helemaal voor mij was, omdat ik de meeste uren had. Wat een zegen, een compleet eigen lokaal, dat ik kan behangen zoals ik wil.
Aan het einde van de dag ging ik mijn dochter ophalen. De oppas zei dat ze het heel goed gedaan had, ze had niet eens geweend. Ik was echt dolgelukkig en blij. Wat maakt God ALLES wel!
Ik bad altijd dat er meer kinderen bij protestants evangelische godsdienst mochten komen. Meestal hebben de kinderen alléén les en met 2 of 3 is toch veel fijner. Eén week na de start van het nieuwe schooljaar kwam er een compleet nieuw gezin op school met 4 kinderen in het lager onderwijs. Ze kozen voor protestants evangelische godsdienst. De meeste van mijn klassen verdubbelden ineens! Wat een zegen en ook nog een bijzondere uitdaging, omdat deze kinderen Spaanssprekend zijn.

Door de komst van deze kinderen kreeg de school ook extra uren, om hen te begeleiden. De directrice vroeg aan mij of ik dat wilde doen. Ik vond dit even heel moeilijk. Het leek me ontzettend leuk, maar ik heb een kind en koos ervoor om haar zelf op te voeden. Nee dus. Het voelde even als een offer om te kiezen voor mijn kind. Werken kan zo leuk zijn, maar op lange termijn is deze keuze beter voor onze dochter. Toch voelde ik me zeer vereerd dat de directrice mij benaderde en heb ik dit ook ervaren als zegen…”