Een tijdje terug kregen we van Jasmijn een erg fijn getuigenis over een doodgewone dag die bijzonder werd door Jezus centraal te stellen. We laten Jasmijn zelf aan het woord:
“Ik zou heel de dag en avond alleen zijn met Bram. Jonas ging enkel 's ochtends naar school en bleef de namiddag ook thuis. Meestal betekent dat een vermoeiende dag in het vooruitzicht…

Tijdens het ontbijt was het al duidelijk dat Bram niet met het goede been uit bed gekomen was. Hij was hangerig, eiste veel aandacht en huilde snel. Ik zag mijn dagje met hem eigenlijk niet goed zitten. Toen kwam een vers uit psalm 50 in mijn gedachten: “Wie lof offert, eert mij en baant de weg dat ik hem Mijn heil doe zien”. “Oké”, dacht ik, “dat gaan we dan doen”.
Hoewel ik er geen zin in had, ben ik gaan zoeken naar dingen om God te prijzen en danken. Het onmiddellijke resultaat was dat ik me zelf veel rustiger voelde, maar het had ook effect op Bram. Hij was nog steeds erg hangerig maar na een uurtje heb ik hem op mijn rug in de draagzak genomen en daar is hij in slaap gevallen. Enerzijds fijn, dan kon ik ook even op adem komen. Anderzijds had ik schrik voor de namiddag, want als Bram 's ochtends in slaap valt, slaapt hij 's middags niet meer. Ik heb Bram 's middags echter gewoon met Jonas mee in bed gelegd en hij heeft bijna DRIE uur geslapen! Bram heeft thuis nog maar een paar zeldzame keren zo lang 's middags geslapen, dat was echt een wonder!

Het had die dag ook al bijna heel de dag geregend. Wij hebben de gewoonte om minstens één keer per dag naar buiten te gaan. Bram en Jonas vinden het ook super om te gaan wandelen of in de tuin te spelen. Nu regende het al heel de dag. “Dat kan niet zijn”, dacht ik, dus ik bad en proclameerde dat het zou stoppen met regenen tussen 16.00 uur en 17.00 uur zodat ik naar buiten kon met de kinderen. Toen de kinderen wakker waren en iets hadden gegeten, regende het buiten nog steeds. Ik ben al een tijdje bezig met het verschil tussen hopen en geloven en

het Woord dat zegt dat geloven de zekerheid is van wat we hopen (Hebr. 11:1). Met dat in mijn achterhoofd dacht ik: “gewoon doen”. Dus ik keek naar buiten en zag het regenen, maar ik heb toch de kinderen en mezelf aangekleed om naar buiten te gaan. Ik deed de deur open en het was gestopt met regenen. We zijn dan een klein uurtje buiten gebleven. Ongeveer tien minuten nadat we terug binnen waren, begon het terug te regenen. Ik dankte Papa voor de tijd die we buiten konden zijn en zei al lachend dat het nu pijpenstelen mocht regenen vermits we toch binnen waren. Een paar minuten later begon het heel hard te regenen en het heeft zelfs even gehageld. 's Avonds had ik heel wat om in mijn zegenboekje te schrijven!!!!