Wat het getuigenis van Hugo's genezing voor ons leven betekende / betekent

In het najaar van 1991 leerden wij Hugo en Inger kennen. Eén jaar eerder, op 1 november 1990, hadden we beiden ons leven heel bewust in Gods handen gelegd. We studeerden samen geneeskunde en waren tijdens onze studie goede vriendinnen geworden. Samen zaten we “op kot” (“op kamers” voor de Nederlanders), volgden we de lessen, aten we, gingen we uit en studeerden we.

Ook ons gelovig zoeken deelden we. Toen we in het laatste jaar geneeskunde een keuze dienden te maken welke richting we verder uit zouden gaan, wisten we het niet meer zeker. Beiden waren we aan de opleiding geneeskunde begonnen, omdat we mensen in nood wilden helpen. Nu weten we duidelijk dat het een roeping was, maar toen beseften we dat nog niet. “Naar het buitenland vertrekken of in België blijven?” We hadden er na 6 jaar studeren geen idee meer van. Bovendien zaten we met heel wat zinsvragen. “Hoe zit het met leven na de dood?” Hoewel we gelovig waren en ons in de kerk geëngageerd, hadden we heel wat vragen rond het lijden van mensen. Hierop hadden onze professoren geen antwoord gegeven, vaak integendeel!

Een heel nieuw leven

Hier het verhaal hoe Tamara Jezus leerde kennen en Hij haar leven compleet veranderde. We laten haar zelf vertellen:

Ik ben opgegroeid in een katholiek gezin. Van mijn 10de tot mijn 14de ging ik netjes bijna elke zondag naar de kerk, eigenlijk onder lichte dwang van ons bomma. Ik geloofde in God en heb die jaren ook in de Bijbel gelezen. De kerk vond ik maar niets: koud, kil en onaangenaam om er als kind te moeten zijn.

In de jaren daarna is mijn geloof helemaal naar de achtergrond verdrongen. De kerk was overbodig.