We laten iemand van onze kerk zelf aan het woord:
“Maandagochtend 18 mei kreeg ik na enkele happen van mijn ontbijt vreselijke pijn onder mijn linker onderkaak. Ik bad onmiddellijk en gebood de pijn te wijken in Jezus’ naam. Het deed zo'n pijn dat ik telkens na elke hap even moest wachten vooraleer ik een nieuwe hap kon eten. Met veel moeite at ik mijn ontbijt.
Voor het middageten bad ik opnieuw. Ik begon te eten en de pijn kwam onmiddellijk terug. Ik at weer erg moeizaam, zelfs een yoghurtje eten deed verschrikkelijk pijn!
's Middags zag ik Ann en Hugo. Ik vertelde het verhaal en natuurlijk baden ze voor mij.
We laten Jozef De Clercq graag zelf aan het woord:
“Onze Vader ziet ons graag...
Einde januari deed ik een verkeerde beweging met een sterke overbelasting van mijn linker knie in gebogen stand. Ik kreeg een flinke pijnscheut en ik voelde iets doorscheuren. Dat leek mij onmiddellijk ernstig. Ik kon slechts met moeite en met veel pijn mijn been strekken en mij opduwen vanuit gehurkte positie was onmogelijk. Geen kracht meer... Ik had ook een klik in die knie wanneer ik bij het strekken aan een bepaalde hoekstand voorbij moest, alsof er een stuk been los zat.
Ik legde mijn sportactiviteiten stil en vroeg onmiddellijk een NMR-onderzoek aan, maar moest daarvoor wachten tot begin maart. Psalm 23, dat is het gebed dat ik dagelijks wel een paar keer doe en ook deze keer ben ik niet in gebreke gebleven. De Heer is onze Herder, ons ontbreekt niks!
Dora stuurde ons een getuigenis een jaar nadat ze bij ons een Vaderhartschool volgde:
“Ik wou al langer graag eens een Vaderhartschool bijwonen, zo’n hele week onthaasting in rust en stilte is best uitnodigend maar de twijfel was altijd sterker. Het is financieel een hele investering, zou ik er op het werk vrij voor krijgen en wou ik er ook echt mijn verlofdagen aan spenderen, wat als ik er niemand zou kennen, zou ik mij dan niet te eenzaam voelen, zou er niet teveel vrije tijd zijn, kon ik me wel een hele week lang alleen maar met Gods woord vullen, zouden de zorgen om thuis niet zwaarder doorwegen …
Jan was in mei 2016 in onderlinge overeenkomst met zijn baas zijn werk kwijt geraakt. Hij kon zijn job in de bouwsector niet meer aan wegens zware rugproblemen. In juli 2017 was de hernia zo erg geworden dat er in zijn rechterbeen bepaalde zenuwen niet meer goed functioneerden. Jan werd dan ook met spoed geopereerd aan zijn rug. De revalidatie verliep vrij vlot.
In het najaar van 2017 kwamen Jan en Ann naar een dienst in onze kerk. Jan Sjoerd Pasterkamp sprak die ochtend over de geestelijke autoriteit van een man.
We kregen volgend getuigenis doorgestuurd van Monique:
“Op mijn vijftiende koos ik als katholiek Nederlands meisje voor Jezus maar op één of andere manier kon ik mijn geloof niet vasthouden.
Ik raakte in de knel, maar besefte eigenlijk niet dat ik ondertussen - ergens onderweg - God was kwijtgeraakt.
Op latere leeftijd begon ik opnieuw te zoeken naar iets, ik wist niet wat, en zocht ondertussen ook herstel voor mijn verwonde ziel.