Ook dit is een getuigenis van Ann:
Eén van de thema’s die ons als kerk nauw aan het hart ligt is gezond oud worden. We geloven dat onze hemelse Papa ons altijd wil genezen maar gezond blijven gaat nog ver boven genezing uit…en ook over dit onderwerp heeft Gods Woord heel wat te zeggen.
Op zaterdag 3 november hadden we weer genezingsschool in België. Een 30-tal mensen kwamen die dag luisteren naar “genezing ontvangen en vasthouden” en “een inleiding tot innerlijke genezing” waarin hoop en leven werd gebracht voor iedereen die te kampen heeft met lichamelijke of psychische kwalen.
Lees meer: Spectaculair herstel van zware maag-darm infectie
Begin juli kregen we in onze mailbox twee foto’s van een baby van 7 maanden. Op de ene foto droeg ze een slab met daarop “God zorgt voor jou”, op de andere zit ze te lachen met haar handjes “biddend” in elkaar… Op het eerste zicht zou je zeggen dat er niets aan de hand is of was met deze baby maar dat was niet zo … tot onze God haar genas!
De mail kwam van een biddende tante, wiens naam bekend is bij de redactie en die ons het volgende schreef:
“ Als je de foto's ziet, herinner je je misschien nog wel dat baby’tje met haar verlamd armpje, waar we samen voor gebeden hebben.
Vaak spreken we in onze kerk over het feit dat velen van ons eerste generatie christenen zijn…maar dat geldt niet voor allemaal! Monia is derde generatie christen en volgde afgelopen jaar na haar humaniora een jaar Bijbelschool in Nederland omdat ze het verlangen had God nog beter te leren kennen.
In het najaar van 1991 leerden wij Hugo en Inger kennen. Eén jaar eerder, op 1 november 1990, hadden we beiden ons leven heel bewust in Gods handen gelegd. We studeerden samen geneeskunde en waren tijdens onze studie goede vriendinnen geworden. Samen zaten we “op kot” (“op kamers” voor de Nederlanders), volgden we de lessen, aten we, gingen we uit en studeerden we.
Ook ons gelovig zoeken deelden we. Toen we in het laatste jaar geneeskunde een keuze dienden te maken welke richting we verder uit zouden gaan, wisten we het niet meer zeker. Beiden waren we aan de opleiding geneeskunde begonnen, omdat we mensen in nood wilden helpen. Nu weten we duidelijk dat het een roeping was, maar toen beseften we dat nog niet. “Naar het buitenland vertrekken of in België blijven?” We hadden er na 6 jaar studeren geen idee meer van. Bovendien zaten we met heel wat zinsvragen. “Hoe zit het met leven na de dood?” Hoewel we gelovig waren en ons in de kerk geëngageerd, hadden we heel wat vragen rond het lijden van mensen. Hierop hadden onze professoren geen antwoord gegeven, vaak integendeel!
Lees meer: Wat het getuigenis van Hugo's genezing voor ons leven betekende / betekent
